Στη χώρα των άλλων

Αρχείο Παίχτηκε από 29/11/2016 έως 07/02/2017
στο Διάχρονο
Διάρκεια: 100'
Συγγραφέας: Αντώνης Σιμιτζής
Σκηνοθέτης: Κατερίνα Μαντέλη
Ερμηνεύουν: Στέλιος Γεράνης, Λευτέρης Δημηρόπουλος, Γωγώ Κωβαίου, Χριστίνα Νιώτη

Περιγραφή

Κάθε χρόνο το Θέατρο Διάχρονο - Μαίρη Βιδάλη μελετά και παρουσιάζει ένα άπαιχτο έργο σύγχρονου Έλληνα συγγραφέα. Η φετινή παρουσίαση της εργασίας του θεάτρου αφορά το έργο «Στη χώρα των άλλων» του καταξιωμένου συγγραφέα Αντώνη Σιμιτζή, που θα ανεβεί στα τέλη Νοεμβρίου στο Διάχρονο Θέατρο-Μαίρη Βιδάλη

Την σκηνοθεσία της φιλόδοξης δουλειάς έχει αναλάβει η έμπειρη Κατερίνα Μαντέλη, ενώ πρωταγωνιστούν ο γνωστός και έμπειρος Στέλιος Γεράνης, ο ταλαντούχος Λευτέρης Δημηρόπουλος και οι λαμπερές κυρίες Γωγώ Κωβαίου και Χριστίνα Νιώτη. Ενας υπέροχος θίασος, με ηθοποιούς που πραγματικά ποιούν ήθος επι σκηνής.
Την πρωτότυπη μουσική και τα τραγούδια του έργου, ερμηνευμένα από την βελούδινη φωνή της Καλλιόπης Βέττα, έχει αναλάβει ο εξαίρετος συνθέτης Γιάννης Κ. Ιωάννου.
Ο άνθρωπος, ο έρωτας, οι σχέσεις, η πολιτική, η κοινωνία, oι μεγάλοι πρωταγωνιστές του έργου. Ένα απόσταγμα σοφίας, ένα ρεαλιστικό παραμύθι.

Περισσότερα

Δύο συγγραφείς είναι οι βασικοί ήρωες του έργου και γύρω από την ζωή τους πλέκεται ένα μαγικό γαϊτανάκι… Περιχαρακωμένοι μέσα σε νόρμες και φόρμες, οι δύο χαρακτήρες, παλεύουν με τις άξιες τους, που είναι απόσταγμα των ιδεών τους και της ανάγκης τους να υπάρξουν.
Ένα υπαρξιακό, αλλά και συγχρόνως ρεαλιστικό, θεατρικό έργο, επίκαιρο και διαχρονικό, που αφηγείται με ανάγλυφο τρόπο την ανάγκη του συστήματος να καταχωνιάσει τον πολιτισμό στο σκοτάδι και να υποτάξει το πνεύμα και τους πνευματικούς ανθρώπους στα δικά του μέτρα.

Στο έργο διαφαίνεται η ανάγκη του ήρωα μας Διομήδη να τύχει της αποδοχής του έργου του, να συνομιλήσει με περισσότερους και να απευθυνθεί στο ευρύ κοινό. Όμως το σύστημα, εν προκειμένω η ηρωίδα μας Αθηνά, τον έχει πείσει πως δεν αφορούν κανέναν και τελικά σαν Σειρήνα τον παρασύρει και τον οδηγεί ακριβώς εκεί που θέλουν οι άλλοι, αδιαφορώντας για όσα έχει εκείνος να πει. Ο ήρωας μετατρέπεται σε αυτό που ποτέ δεν πίστευε πως θα γίνει… Ματαιοδοξία; ή εσωτερική ανάγκη αποδοχής της αξίας του, είναι αυτά που τον οδηγούν να ενταχθεί στο σύστημα που ο ίδιος απέρριπτε;

Ο συγγραφέας του έργου Αντώνης Σιμιτζής βάζει βαθιά το μαχαίρι στο κόκκαλο και αφυπνίζει συνειδήσεις. Αναδεικνύοντας πώς και γιατί το σύστημα θέτει την ορθή σκέψη στο περιθώριο, επιβάλλει την ομοιογένεια και εγκλωβίζει το αποτέλεσμα στη δική του αισθητική, βάζει τους ήρωες του να κτίζουν γέφυρες μεταξύ του «είναι» και του «φαίνεσθαι".

Ο καπιταλισμός δημιουργεί την ψευδαίσθηση της ελευθερίας της έκφρασης, όμως, αν αυτά που παράγει ο άνθρωπος της ανατροπής δεν τον βολεύουν, τον καταδικάζει σε αποκλεισμό… ένα είδος εξορίας…

Όμως, όσο κι αν το σύστημα -μαζί με την χειραγωγημένη κοινωνία- προσπαθεί σε περιόδους κρίσης να μας πείσει πως η πνευματική τροφή είναι άχρηστη και πως αυτοί που παλεύουν για να αλλάξουν το αξιακό σύστημα δεν είναι τίποτε άλλο παρά «τεμπέληδες» και όχι σκληρά εργαζόμενοι, δεν τα καταφέρνει. Διότι πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι, ευάλωτοι και αξιοπρεπείς, που κάνουν όσο πιο τίμια μπορούν τη δουλειά τους.

Σύνθεση πρωτότυπης μουσικής: Γιάννης K. Ιωάννου
Τίτλος τραγουδιού: «Πού πηγαίνεις, πού πηγαίνω»
Τραγούδι: Καλλιόπη Βέττα
Σε στίχους: Μάνου Ελευθέριου
Σκηνογραφία: Χάρης Σεπεντζής
Σχεδιασμός φωτισμού: Γιώργος Δανεσής
αφίσα: Βαγγέλης Καρατόλιος
Καλλιτεχνική διεύθυνση: Αδαμαντία Μαντελένη
Παραγωγή: Διάχρονο Θέατρο - Μαίρης Βιδάλη

Διανομή:
Στέλιος Γεράνης (Διομήδης)
Λευτέρης Δημηρόπουλος (Άρης)
Γωγώ Κωβαίου (Αθηνά)
Χριστίνα Νιώτη (Αγγέλα)

20 ΣΧΟΛΙΑ

  2. Συμπαθής παράσταση,ωραία οι προσπάθεια των ηθοποιών. Αλλα το ίδιο ξανά παραμύθι πλούσιου φτωχού, καλού - κακού με το γνωστό και αναμενόμενο φινάλε, δυστυχώς δεν τους δικαίωσε.Ευχαριστώ την θεατρομάνια που μου δίνει την ευκαιρία να βλέπω πολλές προσπάθειες καλιτεχνών

  8. Μετά απο παραχώρηση προσκλησεων απο τον κ.Κοκωση είδαμε την παρασταση "στη χωρα των αλλών". Πόλυ ενδιαφερούσα παράσταση με εξαιρετικές ερμηνίες. Η κα Κωβαίου λίγο υπερβολική αλλά οκ...κατανοητό για τον ρόλο της...Ο χώρος εξαιρετικός με αναπαυτικές θέσεις για τόσο μικρό θεατρακι. Ευχαριστούμε πολυ θεατρομάνια για τις προσκλήσεις

  10. ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ ΕΡΓΟ.ΔΙΧΝΕΙ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΣΗΝΕΡΙΝΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟ ΤΩΝ ΔΥΟ ΜΕΓΑΛΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΤΑΞΕΩΝ.Η ΜΕΓΑΛΟΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΙΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑΧΑΛΙΝΑΓΩΓΗΣΗ ΤΗΝ ΛΑΙΚΗ ΤΑΞΗ ΚΥΡΙΩΣ ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΤΗΣ.Η ΛΥΣΙΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΟΜΟΝΩΣΙΣ ΤΟΥ ΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΚΥΡΙΩΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΠΟΛΕΜΟ.Ο Κ. ΓΕΡΑΝΗΣ ΛΙΓΟ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΟΣ.ΚΑΕΣ ΟΙ Η Κ.ΝΙΩΤΗ ΚΑΙ ΚΩΒΑΙΟΥ.ΜΟΥ ΑΡΕΣΔΕ ΚΑΙ Ο Κ.ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ.ΕΥΡΗΜΑΤΙΚΗ Η ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ.ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΗΝ ΘΕΑΤΡΟΜΑΝΙΑ.

  11. Ευχαριστούμε πολύ το Θεατρομάνια, το Διάχρονο και την κα Βιδάλη για την πρόσκληση. Δε θα σχολιάσω το περιεχόμενο γιατί διαφωνώ με πολλά από αυτά και κυρίως με το να απομονώνουμε άλλους ανθρώπους -ή μάλλον τους εαυτούς μας- βάζοντάς τους την ταμπέλα "οι άλλοι" αλλά μας άρεσε η ερμηνεία των ηθοποιών και κυρίως των δύο πρωταγωνιστών.

  16. ΕΝΑ ΣΥΝΧΡΩΝΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΡΓΩ ΠΟΥ ΕΣΤΙΑΖΕΙ ΣΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΔΥΟ ΚΑΤ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΣΥΓΡΑΦΕΩΝ ΦΙΛΩΝ ΑΛΛΑ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΕΓΜΕΝΗ ΑΛΛΑ ΘΑ ΗΘΕΛΕ ΤΟ ΚΑΤΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ.ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΤΗ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

  17. Από τον Κωνσταντίνο Πλατή.

    Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια τάση εμπιστοσύνης την οποία δείχνουν τα θέατρα στο ελληνικό έργο. Ένα παράδειγμα είναι και το θέατρο Διάχρονο το οποίο και φέτος παρουσιάζει ακόμα ένα πρωτόπαιχτο έργο στο κοινό του.

    Η Μαίρη Βιδάλη έκρινε πολύ σωστά λοιπόν και επέλεξε το έργο του Αντώνη Σιμιτζή «Στη χώρα των άλλων», σε σκηνοθεσία της Κατερίνας Μαντέλη, η οποία κατάφερε να το αναδείξει σε μεγάλο βαθμό και να χαρίσει στο κοινό εκατό λεπτά κωμικών στιγμών αλλά και έντονου προβληματισμού.

    Η πλοκή του έργου ξεδιπλώνεται τεχνηέντως και ο θεατής παρατηρεί δύο ζευγάρια εκ των οποίων το ένα στοιχειοθετεί τις κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες μέσα στις οποίες ο σύγχρονος άνθρωπος νοιώθει εγκλωβισμένος και το άλλο, μια πιο ρεαλιστική συνθήκη της σχέσης άντρα-γυναίκας και των αντιξοοτήτων που συναντά στη πορεία της.

    Η επιλογή δε του συγγραφέα να δώσει την καλλιτεχνική ιδιότητα και στους δύο αντρικούς ρόλους είναι απόλυτα εύστοχη αφού έτσι καταδεικνύει την κατεξοχήν επαγγελματική ομάδα την οποία σκόπιμα πλήττει ένα σύστημα προσπαθώντας να την εγκλωβίσει και να την ελέγξει, όντας η μόνη, ίσως, που αντιστέκεται, αν και όχι στο σύνολο της, με κάθε κόστος.

    Από την αρχή της παράστασης η σκηνοθέτιδα καταφέρνει να δώσει κινηματογραφικό ρυθμό στο έργο και επεμβαίνει ευρηματικά σε αυτό αναδεικνύοντας κάθε νόημα του, και εκμεταλλευόμενη στο έπακρο τη μικρή σκηνή του θεάτρου.

    Ο Στέλιος Γεράνης ερμηνεύει εξαιρετικά το ρόλο του και καταφέρνει να δημιουργήσει ένα σύμβολο τόσο ως προς την ανδρική του υπόσταση του χαρακτήρα όσο και προς την καλλιτεχνική.

    Ο Λευτέρης Δημητρόπουλος διακρίνεται για τις κωμικές στιγμές του στην παράσταση και καταφέρνει να αναδείξει μαζί με το συμπρωταγωνιστή του τη διακειμενικότητα του έργου παραπέμποντας αρκετές στιγμές σε «μπεκετικό» ζεύγος.

    Η Γωγώ Κωβαίου ερμηνεύει με μεγάλη ωριμότητα και ακρίβεια ένα πολυσύνθετο και αινιγματικό ρόλο ο οποίος, μέσα από τον ρεαλισμό αλλά και την υπερβατικότητα που τον χαρακτηρίζει, συγκεντρώνει σε μεγάλο βαθμό το ενδιαφέρον του κοινού.

    Η Χριστίνα Νιώτη με τη φρεσκάδα και τη ζωντάνια που δίνει στο χαρακτήρα της, έχει κι αυτή μεγάλο μερίδιο στο κωμικό μέρος της παράστασης.

    Τα σκηνικά του Αντώνη Σεπεντζή είναι εμπνευσμένα και αρκετά συμβολικά.

    Οι φωτισμοί και οι προβολές του προτζέκτορα από τον Γιώργο Δανεσή δίνουν προοπτική στο χώρο και αναδεικνύουν το στοιχείο του εγκλωβισμού και της περιθωριοποίησης στις σύγχρονες πόλεις.

    Εν κατακλείδι πρόκειται για ένα σημαντικό νεοελληνικό έργο που αξίζει της προσοχής σας, τόσο για το κείμενο όσο και για την ενσωμάτωση όλων των συντελεστών της παράστασης σε αυτό.