Συρματένιοι ξεσυρματένιοι όλοι

Ένα συγκινητικό ιστορικό ντοκουμέντο που συνέβη στην Χίο κατά την διάρκεια της Γερμανικής κατοχής που πολλοί σήμερα αγνοούμε. Ένα ταξίδι στο άγνωστο, μια οδύσσεια γεμάτη αντιξοότητες που μερικοί κατάφεραν να βγουν αλώβητοι και άλλοι δυστυχώς όχι. Η κύρια Λυκούρεση με μεγάλο σεβασμό καταθέτει την ψυχή της φωτίζοντας την ιστορική διαδρομή των ξεριζωμένων Χιωτών προσφύγων που συνοδεύεται από πείνα, ανέχεια, αγωνία, απογοήτευση και κάπου εκεί στην άκρη διαφαίνεται μια μικρή ελπίδα που τους κρατάει ακόμα ζωντανούς. Είναι τόσο παραστατική και εκφραστική που παρασύρει και τους θεατές σε αυτό το δύσκολο ταξίδι. Άλλη μια δοκιμασία του πολύπαθου Ελληνισμού που ξαναγεννιέται συνεχώς από τις στάχτες του στο διάβα της ιστορίας που πρέπει όλοι να παρακολουθήσουν. Ευχαριστώ θερμά θεατρομάνια για την θέαση!!!

Εμπνευσμένος από τον ξεριζωμό των Χιωτών κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, ένας μονόλογος ψυχής επιχειρεί να μας θυμίσει πως η προσφυγιά δεν έχει χρώμα, φύλο ή ηλικία παρά μονάχα πόνο, ανέχεια και προσπάθεια για επιβίωση.
Ευχαριστώ πολύ Θεατρομάνια για την ευκαιρία και κυρία Μαντώ Ρένεση για την παραχώρηση της πρόσκλησης!

Τρομερή ερμηνεία της Χριστίνας Λυκοτσέτα. Η παράσταση σε βοηθάει να δεις εικόνες του παρελθόντος που γίνονται σήμερα και πόσο πόνο κουβαλάνε αυτοί οι άνθρωποι! Καταπληκτική παράσταση.

Από τη θεατρολόγο Μαρία Μαρή

Πρόκειται για μια παράσταση βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Γιάννη Μακριδάκη, σε σκηνοθεσία της Μελίνας Σκούφου με την Χριστίνα Λυκοτσέτα με δραματοποιημένα αποσπάσματα αφηγήσεων από Χιώτες πρόσφυγες, οι οποίοι κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής (1941-1944) βρέθηκαν αντιμέτωποι με την πείνα και το θανάτο που έπληξε το νησί, οι κάτοικοι του οποίου αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τον τόπο τους ξεκινώντας ένα μακρύ ταξίδι με πολλούς κινδύνους. Πρώτος σταθμός τους η Τουρκία για να διοχετευθούν στη συνέχεια σε Κύπρο, Μέση Ανατολή, Συρία, Παλαιστίνη κ.λ.π. Αυτή η πτυχή της Ιστορίας, έχει καταγραφεί από τον Γιάννη Μακριδάκη στο πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Συρματένιοι Ξεσυρματένιοι· Όλοι» εμπνέοντας αυτόν τον θεατρικό μονόλογο σε μια περίοδο που η λήθη οδηγεί πολλούς Έλληνες να ξεχνούν ότι υπήρξαν στη θέση των προσφύγων αναγκαζόμενοι και εκείνοι κάποτε να εγκαταλείψουν τη χώρα τους καθώς δυο ήταν οι δρόμοι, όπως αναφέρεται και από Χιώτες εκείνης της εποχής: «ή το νεκροταφείο ή η βάρκα για την Τουρκία» και μετά από εκεί ποιος ξέρει για πού.

Όσοι επέζησαν αφηγούνται τις συνθήκες πείνας κι ανέχειας, τις νυχτερινές παράτολμες αποδράσεις από το νησί, τον φόβο των γερμανών, την μάχη με τα κύματα, τη ζωή στον στρατό της Μέσης Ανατολής, στους προσφυγικούς καταυλισμούς, τα χίλια άτομα σε στρατόπεδο – καταυλισμό στο Πορτ Σαίντ , τον εγκλεισμό στα «σύρματα», τον Ιερό Λόχο και την απελευθέρωση. Κάποιοι από αυτούς χάθηκαν στη διαδρομή. Παρόμοιες σκηνές με αυτές που βιώνουν οι σημερινοί πρόσφυγες.

Σε ένα σκηνικό αποτελούμενα από προσωπικά αντικείμενα, από ενδύματα και φωτογραφίες μέχρι σκεύη κουζίνας, βιβλία και βαλίτσες, ανασυνθέτοντας επί σκηνής τον οικείοι χώρο ενός σπιτιού της νησιωτικής επαρχίας. Μια αφήγηση με νόημα, με δράση, με άποψη, με απόλυτη συμμετοχή κάθε εκφραστικού μέσου της ηθοποιού, Χριστίνας Λυκοτσέτα, που ενσαρκώνει πολλούς ρόλους, μπαίνει σε διάφορες ψυχολογίες και αποκτά άλλη χροιά η φωνή της, για να συνεπάρει τους θεατές σε αυτό το ταξίδι ζωής και σκέψης.

Η σκηνοθεσία της Μελίνας Σκούφου βασίστηκε πολύ στο σκηνικό περιβάλλον που δημιούργησε η Γεωργία Μπούρδα, στην εκπληκτική μουσική επιλογή του Αντρέα Σκούφου και βέβαια στη διδασκαλία της ηθοποιού που από την πρώτη στιγμή αιχμαλώτισε την προσοχή του θεατή και απευθύνθηκε ευθέως στο θυμικό του για να παρακινήσει την σκέψη του. « Όπως σωστά επισημαίνει η σκηνοθέτης, ο πρόσφυγας δεν έχει ούτε φύλο, ούτε ηλικία». Είναι ένας άνθρωπος που προσπαθεί να επιβιώσει διασώζοντας ό,τι μπορεί από την οικογένειά του, από την αξιοπρέπειά του, ένας άνθρωπος που διατηρεί αναμμένη μέσα του τη σπίθα της ζωής.