Συγγραφέας: Ευθύμης Φιλίππου
Σκηνοθέτης: Έφη Μπίρμπα
Ερμηνεύουν: Ιπποκράτης Δελβερούδης, Νίκος Καμόντος, Ελένη Μολέσκη, Ευαγγελία Ράντου, Άρης Σερβετάλης, Αχιλλέας Χαρίσκος
Περιγραφή
Η εργασία επικεντρώνεται στη σύνθεση εικόνων, που ανασύρονται από περιοχές μνήμης κατά τη μυσταγωγική και καθαρτήρια συνάντηση προσώπων, γύρω από την τελετουργία ενός νεκρικού συμποσίου. Ένα πέρασμα μέσα από συμπεριφορικά πρωτόκολλα, που συνδέουν τη χωμάτινη σύσταση με το ιερό της ύπαρξης. Μια καλλιτεχνική διάδραση με τον Ευθύμη Φιλίππου, μ' ένα κείμενο που δομείται και συναρθρώνεται μέχρι την πρώτη παρουσίαση του έργου.
Περισσότερα
Το έργο "Τα ωραία χέρια μας" επικεντρώνεται στη σύνθεση μιας σειράς εικόνων, που ανασύρουν από τη μνήμη τους έξι πρόσωπα κατά τη μυσταγωγική και καθαρτήρια συνάντησή τους. Μέσω της τυπολογίας ενός ταφικού τελετουργικού, των ιδιόμορφων κανόνων συμπεριφοράς που αυτό επιβάλλει, εκδιπλώνεται η διαλεκτική σχέση ανάμεσα στην ατομική εμπειρία και το ιερό στοιχείο της ύπαρξης.
Η Έφη Μπίρμπα και οι συνεργάτες της πλάθουν αλληλουχίες σημασιών - εικόνων, μέσω αποσπασματικών δράσεων, πράξεων και σπαραγμάτων λόγου, που δεν είναι παρά ατόφιες λεκτικές πράξεις. Οι διακριτές ύλες της παραστασιακής γλώσσας μορφώνουν ένα ρευστό σώμα από πολλαπλότητες και ρήγματα. Το συνολικό αποτέλεσμα διαθέτει τόσο την υφολογία όσο και την δομή της ονειρικής λειτουργίας. Στο ενύπνιο των Ωραίων χεριών μας ο χρόνος τεμαχίζεται και ανασυντίθεται προς όφελος των συνδέσεων και των ρήξεων που φωτίζουν το ασυνεχές της ανθρώπινης ύπαρξης, καταφάσκοντας παράλληλα στην θνητότητα. Η έξοδος-αποχωρισμός, η διάβαση και η είσοδος-ένταξη σε μια συμποσιακή κοινωνία, είναι ο μίτος με τον οποίο εκτυλίσσεται αυτή τη φορά η σκηνοθετική-εικαστική γλώσσα της Έφης Μπίρμπα.
Τα ωραία χέρια μας είναι αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης των συντελεστών της παράστασης με τον συγγραφέα Ευθύμη Φιλίππου, όπου κείμενο και παραστασιακή δράση πλάθονται εν προόδω, έως ότου αρθρωθούν οριστικά στην πρώτη παρουσίαση του έργου.
Σύλληψη, σκηνοθεσία, σκηνογραφία, κοστούμια: Έφη Μπίρμπα
Κείμενο: Ευθύμης Φιλίππου
Ηχητικός σχεδιασμός: Coti K
Καλλιτεχνικός συνεργάτης: Μιχαήλα Πλιαπλιά
Καλλιτεχνικός συνεργάτης - βοηθός σκηνοθέτη: Σοφία Γεωργοβασίλη
Καλλιτεχνικός συνεργάτης - επιμέλεια σκηνογραφίας και κοστουμιών: Όλγα Μπρούμα
Ερμηνευτές: Ιπποκράτης Δελβερούδης, Νίκος Καμόντος, Ελένη Μολέσκη, Αγγελική Παπαθεμελή, Άρης Σερβετάλης, Αχιλλέας Χαρίσκος
Φωτογραφίες παράστασης: Δέσποινα Σπύρου
Ιστοσελίδα: http://www.resrationetwork.gr/
Από τη θεατρολόγο Μαρία Μαρή.
Πρόκειται για μια σπονδυλωτή παράσταση, όπου έξι πρόσωπα βρίσκονται στη διαδρομή προς τον θάνατο. Ανακαλούν μνήμες και δίνουν την αίσθηση της ταφικής τελετής και διαδικασίας με τρόπο ιερό, τελετουργικό. Το κείμενο του Ευθύμη Φιλίππου, έχει εμπλουτιστεί, διανθιστεί, από παρεμβάσεις και κείμενα των συντελεστών της παράστασης που προέκυψαν κατά τη διάρκεια των προβών.
Το αρχικό σκηνικό κλειστό, ένας θάλαμος επικείμενου θανάτου με ένα μόνο μικρό άνοιγμα, σαν παράθυρο, για να βλέπει ο θεατής τι συμβαίνει εκεί, στον νεκρικό θάλαμο. Οι ηθοποιοί μιλούν ακατάπαυστα και κινούνται, τρέχουν, κυνηγιούνται. Αναφέρουν χρονολογίες προφανώς θανάτου «Ελένη 1954, Ηλίας 1942, Πατάπιος 1960 κ.λ.π» Προσπάθεια να αναζητηθεί η αλληλουχία μέσα σε κατακερματισμένες ιστορίες ανθρώπων, που δεν μπορούν να βιώσουν τον θάνατό τους, αλλά αυτό που τους ενώνει είναι η εύκολη και άμεση μετάβαση τους από τη ζωή στον θάνατο, με τρόπο φυσικό, με κίνηση οργανωμένη, συντονισμένη, χορευτική, που δημιουργεί σκηνικά κάθε φορά ένα άρτιο αισθητικό αποτέλεσμα.
Οι ηθοποιοί κινούνται με τα θραύσματα των κειμένων από τη φωνή off. Οι ηθοποιοί όλοι με μαύρα ρούχα. Γυναίκα λύνει τα μαλλιά της και τα φέρνει μπροστά καλύπτοντας πλήρως το πρόσωπό της. Μορφές θανάτου. Καθώς πεθαίνει η γυναίκα αφαιρεί μαλλιά, τούφες και τα πετά στη γη. Σώματα που επανειλημμένα πέφτουν κάθετα, αλύγιστα και πριν ακουμπήσουν στο έδαφος κάποιοι τα σηκώνουν και τα τοποθετούν δίπλα σαν σε ταφή. Σώμα που πέφτει και ξανασηκώνεται για να ξαναπέσει αενάως. Πρόκειται για χορογραφία ! Φωνές, ήχοι, ανάσες με μια κίνηση εκπληκτική, επηρεασμένη σίγουρα από την κινησιολογία του Δημήτρη Παπαϊωάννου, με ένα άρτιο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.
Σε άλλη προετοιμασία νεκρού βγάζουν τα παπούτσια και τα αφήνουν στο πλάι. Αυτό γίνεται πολλές φορές, δημιουργώντας κάποιο εικαστικό αποτέλεσμα.
Αλλού, πλησιάζει ένας από πίσω το κεφάλι του άλλου και κάπως σαν να αναζητά κάτι μέσα στα μαλλιά, για ώρα, σαν να ψαχουλεύει τη νόηση ή τη ψυχή που χάνεται με τον θάνατο.
Ό, τι συμβαίνει, συμβαίνει τελετουργικά, με απόλυτη συνέπεια και μετρημένη κίνηση.
Εκπληκτική η μεταφορά της σανίδας, η κίνηση του ηθοποιού - χορευτή μαζί της, να τη γυρνά σαν να χορεύει με άνθρωπο, να τη στήνει για να την ακουμπήσει τελικά επάνω του υποδηλώνοντας τον δικό του τάφο.
Υπέροχος ενορχηστρωτής της κίνησης ο Άρης Σερβετάλης, όλοι οι ηθοποιοί σε ρόλο, που βέβαια υποστηρίζεται πολύ από την μουσική.
Εξαιρετικά σημαντικό ρόλο παίζουν ο φωτισμός και η μουσική. Πρόκειται για ένα art event, όπου η κίνηση, η αισθητική, ο ήχος και ο φωτισμός έχουν τον πρωτεύοντα ρόλο.