Θεέ μου, τι σου κάναμε;

ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΤΗΝ ΔΩ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ. ΕΧΩ ΑΚΟΥΣΕΙ ΚΑΛΗ ΚΡΙΤΙΚΗ. Ή ΓΑΛΛΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ.

Παράσταση αποτυχία ,μια ακόμα του Λαζόπουλου ,δεν πρόκειται να ξαναδώ αυτό το έκτρωμα του θεάτρου .ειναι τόσο αχώνευτος ,οι περισσότεροι στην παράσταση ήθελαν να φύγουν ,εγώ ευτυχώς το έκανα.

Από τον Κωνσταντίνο Πλατή.

Οι γαλλικές κομεντί διανύουν μια περίοδο «έξαρσης» και οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι οι γάλλοι έχουν βρει μια συνταγή επιτυχίας που μόνο αυτοί φαίνεται να ξέρουν καλά τα «συστατικά» της.

Κατά τη γνώμη μου βέβαια θα μπορούσαν να εισχωρούν ακόμα περισσότερο στα κοινωνικό-πολιτικά ζητήματα με τα οποία καταπιάνονται και να μη μένουν μόνο στη σάτιρα η οποία είναι εύπεπτη από το θεατή χωρίς να του δημιουργεί έντονο προβληματισμό ,αφού οι χαρακτήρες των έργων αυτών βρίσκονται και στη καθημερινότητα μας αν δεν είμαστε εμείς οι ίδιοι.

Το έργο του Philippe de Chauveron , λοιπόν, αποφάσισε να ανεβάσει φέτος ο Λάκης Λαζόπουλος και σίγουρα έπραξε πολύ σωστά αφού το πρόβλημα του ρατσισμού, στις μέρες μας ,δεν αφορά μόνο τη Γαλλία αλλά τον κόσμο ολόκληρο. Η θεατρική διασκευή που έκανε είναι αρκετά καλή προσθέτοντας μέσα και ατάκες που θυμίζουν «Αλ Τσαντίρι» και είναι ήδη δοκιμασμένες για την επιτυχία τους στο ευρύ κοινό.

Το πρωταγωνιστικό ζευγάρι που συγκροτεί με τη Μαρία Καβογιάννη είναι εξαιρετικό γιατί δεν επαναπαύεται ο καθένας στο ταλέντο του αλλά δημιουργούν μαζί ένα αναγνωρίσιμο τύπο ζευγαριού .

Ο Λάκης Λαζόπουλος ερμηνεύει αρκετά καλά το ρόλο του και έχει εξαιρετικές εκφράσεις στο πρόσωπο που προκαλούν γέλιο για αρκετά δευτερόλεπτα στο κοινό. Δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον άλλο ηθοποιό καλύτερο σε αυτό το ρόλο.

Η Μαρία Καβογιάννη είναι επίσης εξαιρετική και επιβεβαιώνει ακόμα μια φορά τον τίτλο της μεγάλης ηθοποιού που τη συνοδεύει τα τελευταία χρόνια. Μπορεί να σου προκαλέσει γέλιο και δάκρυ την ίδια στιγμή και σε μεγάλο βαθμό και αυτό είναι ένα από τα χαρακτηριστικά που την κάνουν να ξεχωρίζει και δεν το βρίσκεις εύκολα σε γυναίκα ηθοποιό.

Η Τζένη Θεωνά είναι επίσης πολύ καλή σε ένα ρόλο που ταιριάζει στην εξωτερική της εμφάνιση αλλά δεν κάνει το λάθος να μείνει στην εύκολη ερμηνεία και παίρνει επάξια το χειροκρότημα του κοινού όπως και ο Νίκος Γκέλια στο ρόλο ενός από τους «ανεπιθύμητους» γαμπρούς.

Το ζευγάρι των πεθερικών όμως μαζί με το γιο τους είναι η πολύ ευχάριστη έκπληξη της παράστασης. Ο πατέρας είναι εξαιρετικός και κινείται με μεγάλη άνεση στη σκηνή όπως και η σύζυγος του. Ο γιος τους Κωνσταντίνος Καλαγκμπόρ παρά την απειρία του στη σκηνή, καθότι ήταν η πρώτη του συμμετοχή σε θεατρική παράσταση, δεν πτοήθηκε και με το ταλέντο που διαθέτει νομίζω ότι θα μας απασχολήσει αρκετά και στο μέλλον.

Τα σκηνικά της παράστασης από το Γιώργο Γαβαλά είναι αρκετά εμπνευσμένα και έχουν εξαιρετική εφαρμογή και λειτουργικότητα στις αλλαγές των σκηνών όπως και οι φωτισμοί του Αλέκου Γιάνναρου.

Η Έλλη Παπαγεωργακοπούλου έκανε πολύ καλή δουλειά στην επιλογή των κουστουμιών και η Φρόσω Κορρού παρουσίασε ένα καλοκουρδισμένο σύνολο στην κίνηση των ηθοποιών.

Το τραγούδι που έγραψε ο Σταμάτης Κραουνάκης ειδικά για την παράσταση είναι απλά το κερασάκι στην τούρτα που σερβίρεται με εξαιρετικό τρόπο στο κοινό το οποίο φεύγει με αίσθημα πληρότητας από το θέατρο Γκλόρια.

ΤΕΛΕΙΟ

Οι βασικοι πρωταγωνιστες εξαιρετικοι.