Σκηνοθέτης: Ανδρέας Καννελόπουλος
Σκηνογραφία: Μάριος Ράμμος
Κοστούμια: Μάριος Ράμμος
Περιγραφή
Οι δύο πρωταγωνιστές της ιστορίας, ο Σταν και η Όντρεϊ, συναντιούνται για να δώσουν τέλος στη σχέση τους. Έχοντας ως όπλο τους τον λόγο, ο οποίος εκτοξεύεται παραληρηματικά και προσγειώνεται ανελέητα στα σώματά τους, κατακερματίζουν ο ένας τον άλλον, οικοδομώντας μιαν “αστική” τραγωδία. Είναι μια ακτινογραφία λόγου και σώματος, το χρονικό ενός χωρισμού σε απευθείας μετάδοση, Είναι η δολοφονία του John Lennon από το ρεβόλβερ του Mark David Chapman, μπροστά απο το Dakota Building. Γιατί ίσως αυτή είναι η αναπόδραστη μοίρα του έρωτα. Να δολοφονείται εν ψυχρώ, εκεί που δεν το περιμέναμε. Ξανά και ξανά.
Περισσότερα
‘‘Ο Αλμπέρ Καμύ έγραψε πως το μόνο σοβαρό ερώτημα είναι τo αν πρέπει ν’ αυτοκτονείς ή όχι.
O Tομ Ρόμπινς έγραψε πως το μόνο σοβαρό ερώτημα είναι αν ο χρόνος έχει αρχή και τέλος.
Το μόνο σοβαρό ερώτημα εντέλει είναι:Ποιός μπορεί να κάνει την αγάπη παντοτινή;
Απάντησέ μου σε αυτό και θα σου πω αν αξίζει να αυτοκτονήσεις ή όχι.
Απάντησε μου σε αυτό και θα σε καθησυχάσω για την αρχή και το τέλος του χρόνου.’’
(Απόφθεγμα από τον τρυποκάρυδο του Τομ Ρόμπινς)
Ο Γάλλος συγγραφέας και χορογράφος Pascal Rambert παρουσιάσε το έργο του ‘‘Το τέλος του Έρωτα’’ πρώτη φορά το 2011, στο φεστιβάλ της Avignon, γνωρίζοντας έκτοτε διεθνή επιτυχία. Μέχρι το 2018 το έργο του έχει παιχτεί πάνω απο 180 φορές στην Γαλλία και στο εξωτερικό, κατακτώντας σημαντικές βραβεύσεις (βραβείο κοινού, βραβείο καλύτερου σύγχρονου Γαλλικού θεατρικού έργου από την Syndicat de la Critique, βραβείο Λογοτεχνίας από το French Centre national du théâtre κ. α).
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ζωή Κατσαμάνη
Υπεύθυνη Επικοινωνίας: Χρύσα Ματσαγκάνη
Από τη θεατρολόγο Μαρία Μαρή
«Τι ξέρεις εσύ από έρωτα; Εσείς δεν ξέρετε τι είναι αγάπη. Τι ξέρει οποιοσδήποτε από εσάς για οτιδήποτε;Τίποτα δεν ξέρεις! Πόσο διαρκεί η αγάπη; Πώς τελειώνει; Πόσο πληγώνει ο ένας τον άλλο όταν ο έρωτας τελειώνει; Μήπως και αυτό το στάδιο της μάχης, του πολέμου, αποτελεί μέρος της διαδικασίας του έρωτα; Μήπως ο έρωτας, η αγάπη είναι τελικά πόλεμος;
Πρόκειται για ένα είδος σωματικού θεάτρου επενδυμένο με υπέροχη μουσική, που ξεδιπλώνει τον ψυχισμό των δυο εραστών και αποκαλύπτει τις εντάσεις.
Όταν είναι ερωτευμένος κάποιος είναι αιχμάλωτος μέσα στο βλέμμα του έρωτά του. Οι άνθρωποι είναι « περίπλοκες ερωτικές συσκευές με βραχυπρόθεσμο προγραμματισμό» Η Όντρεϊ και ο Σταν τα γνωρίζουν αυτά. Ο Moa Bones στην κιθάρα και στο πιάνο ενορχηστρώνει τη διαμάχη τους. «Ποια είσαι εσύ που νομίζεις ότι σου ανήκω; Σε ποιον ανήκουν οι άνθρωποι;» Μονομαχούν με λάμπες και εκείνος σε μια καταπληκτική σκηνή τη διαπερνά με το φωτεινό αυτό ξίφος. Εκείνη μένει ακίνητη, καρφωμένη. Επική σκηνή από μάχη πολεμιστών σε βιντεοπαιχνίδι. Αφού τον αφήνει να ξεσπάσει για να μπορέσει να νικήσει αυτό που κάποτε ήταν ο έρωτάς τους, του κλείνει το στόμα «Τα είπες όλα!» Τώρα θα ξεκινήσει εκείνη τον ιδιαίτερα επιθετικό «δικανικό» λόγο για να τον ισοπεδώσει, όπως έκανε κι εκείνος σ΄αυτή. «Μίλαγες για τον έρωτά μας σα να ήταν μαυσωλείο, σαν να ήταν μύθος. Τι χυδαιότητα!» Φαίνεται να ξεχνάει ο Σταν ότι τον μύθο αυτό τον έπλασαν και οι δυο τους μαζί. Η Όντρεϊ δεν τα ξεχνά, δεν είναι υπέρ της άρνησης της ζωής. Δημιουργείται μεγάλη ένταση που εκδηλώνεται στη συνέχεια με χειροδικία. Ο έρωτάς τους θα παραμένει « πληγή ανοιχτή να θυμίζει ότι κάποτε αγαπήθηκαν πολύ».
Χωρίζουν, από εδώ και στο εξής θα πρέπει να δουλέψουν. Διαπλέκεται το τέλος του έρωτά τους με τη δολοφονία του John Lennon από το ρεβόλβερ του Mark David Chapman, μπροστά από το Dakota Building. Έτσι γίνεται και με τον έρωτα ο οποίος συχνά δολοφονείται από μια ισοπεδωτική ρουτίνα, από την καθημερινότητα, από τη συνήθεια, αλλά δολοφονείται.
Οι δυο ηθοποιοί Θωμάς Καζάσης στο ρόλο του Σταν και η Φένια Σχοινά στο ρόλο της Όντρεϊ, καταβάλουν τιτάνια προσπάθεια για να φτάσουν μέχρι το τέλος, Γρήγορος λόγος που ακολουθείται από δυνατές και επιθετικές κινήσεις. Με τρομερή αυτοσυγκράτηση δεν σπάνε τις κάμερες και τα σκηνικά, κατεδαφίζοντας το σπίτι αυτό που στέγαζε έναν έρωτα και τώρα στεγάζει δυο επικίνδυνα πλάσματα για τους άλλους και για τον εαυτό τους. Ο ρεαλισμός επί σκηνής σοκάρει για την πραγματική διάσταση της κρίσης των σχέσεων, της ανωριμότητας των ανθρώπων, του αδιάκοπου κυνηγιού, του άλλου ήμισυ.
Η σκηνοθεσία του Ανδρέα Καννελόπουλου του είναι μοντέρνα χωρίς πολλά σκηνικά αντικείμενα. Ενεργοποιεί το σώμα και τη φωνή των ηθοποιών του και με μια φωτεινή πινακίδα, που παραπέμπει στον John Lennon ή σε οποιονδήποτε από εμάς ή σε κάποιον από τους δυο ήρωες, με δυο φωτεινά σπαθιά, αποκαλύπτει το αδιέξοδο του σύγχρονου ανθρώπου, το ίδιο και η εκπληκτική ζωντανή μουσική του Moa Bones.