Το Υπόγειο

Σε ένα υγρό, σκοτεινό υπόγειο, ένας πρώην δημόσιος υπάλληλος, ο απόλυτος αντι-ήρωας της λογοτεχνίας, παλεύει με την ύπαρξή του. Μορφωμένος και οξύνους, αλλά παράδοξος και απομονωμένος, ακροβατεί ανάμεσα στη λογική και το παράλογο, στη δύναμη και την αδυναμία, στο καλό και το κακό. Το υπόγειο, ένας «καταναγκασμός της συνείδησης» ή μια «άβυσσος της ψυχής», γίνεται το σκηνικό ενός βαθύτατου στοχασμού πάνω στη φύση του ανθρώπου, την ελευθερία, την ηθική και την πάλη του με τον εαυτό του και την κοινωνία που τον καταπιέζει.

Στο δεύτερο μέρος της παράστασης, ο άνθρωπος του υπογείου εξομολογείται δύο περιστατικά από τη νεότητά του, αναζητώντας τη λύτρωση και θέτοντας καίρια ερωτήματα:

• Μπορεί ο άνθρωπος να επιλέξει αυτό που επιθυμεί πραγματικά, πέρα από τις επιταγές της λογικής;

• Γιατί, κάποιες φορές, η οδύνη υπερτερεί της ευτυχίας;

Ο Στέργιος Ιωάννου, μέσα από την αριστοτεχνική του ερμηνεία, μας παρασύρει στην ένταση του έργου, όπου ο Ντοστογιέφσκι σκιαγραφεί τη διαχρονική μάχη του ανθρώπου με την ίδια του τη φύση.

Τραγούδια: Στίχοι Νικολάι Νεκράσοφ, ερμηνεία Ρινιώ Κουρδάκη

Φωτογραφίες: Χριστίνα Φυλακτοπούλου