Επιμέλεια συνέντευξης: Κωνσταντίνος Πλατής
Στη κοινωνία μας όπως είναι διαμορφωμένη σήμερα μπορεί κάποιος να διατηρήσει τη συνείδηση του αλώβητη;
Δεν ξέρω τί μπορεί να σημαίνει αλώβητη συνείδηση και σίγουρα η εποχή μας δεν είναι η μόνη δύσκολη εποχή που υπήρξε ποτέ. Παντού και πάντα το να διατηρήσεις τη δική σου πίστη για τη ζωή και να ακολουθήσεις το δρόμο που σου επιβάλλει το είναι σου, απαιτούσε και απαιτεί ψυχική δύναμη. Οι εξωτερικά ευνοϊκές συνθήκες δεν σημαίνουν αυτόματα και διευκόλυνση της πορείας. Νιώθουμε τον κλοιό να σφίγγει ασφυκτικά γύρω μας είναι αλήθεια, μήπως όμως- γι αυτούς που έχουμε να κοιμηθούμε και να φάμε- αυτό το εξωτερικό κλείσιμο βολεύει για να δικαιολογήσουμε το εσωτερικό που ήταν πάντα εκεί;
Η μετάφραση του έργου, την οποία επιμεληθήκατε, είναι πιστή στο κείμενο ή επιχειρήσατε να το προσαρμόσετε περισσότερο στα ελληνικά δεδομένα;
Η μετάφραση προσπάθησε να είναι πιστή στο κείμενο. Στην παράστασή μας υπάρχουν σημεία που ακούγονται ταυτόχρονα στα γαλλικά και τα ελληνικά κι αυτό αποτέλεσε μια μεταφραστική πρόκληση, ζητούμενο ήταν όχι μόνο να αποδοθεί το νόημα μιας φράσης αλλά ο ρυθμός και η μουσική της στα γαλλικά και τα ελληνικά να συνδιαλέγονται με ποικίλους τρόπους, αλλού να κρατιέται ίσος αριθμός συλλαβών, αλλού να παίζουμε αντιστικτικτά με τους ήχους, αλλού να κοντράρει η μαλακότητα της μιας γλώσσας με τη σκληρότητα της άλλης κ.ά. Το έργο της Αλεξάνδρα Μπαντεά δεν χρειάζεται προσαρμογές στην ελληνική πραγματικότητα ή σε κάποια άλλη ακριβώς γιατί μιλάει για την κοινή μοίρα ανθρώπων που τους χωρίζει μια απόσταση αναπνοής ή και 12.000 χιλιόμετρα κι όμως συμπάσχουν, επικοινωνούν και συνδέονται ή απομακρύνονται και χωρίζουν. Αντιπαραβάλλει τις ζωές τους με τα ακραιόφιλα, τους μικροοργανισμούς που επιβιώνουν στο βάθος του ωκεανού ή στο κέντρο της γης, χωρίς οξυγόνο. Η ομορφιά και ταυτόχρονα η σκληρότητα του έργου έγκειται ακριβώς σε αυτό, είμαστε όλοι, ανεξαρτήτως εθνικότητας, θρησκείας, πολιτικών πεποιθήσεων ή κοινωνικού status ακραιόφιλα, ο καθένας παλεύει να επιβιώσει μαζί με τους δικούς του εφιάλτες τόσο προσωπικούς όσο και παγκόσμιους.
Πως καταλήξατε ως ομάδα στην επιλογή ενός ιδιαίτερου θεατρικού χώρου όπως το ΚΕΤ;
Είναι η τρίτη φορά που η σκηνοθέτις Elisabeth Marie συνεργάζεται με το ΚΕΤ, πρώτα παρουσίασε εκεί την παράστασή της Οιδίπους επί Κολωνώ και έπειτα δημιούργησε εκεί την Μαργαρίτα, Πενθεσίλεια ,Ιώ. Μετά την πρώτη παρουσίαση του Ακραιόφιλου στο θέατρο της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών το καλοκαίρι στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, προέκυψε η ανάγκη για την εξέλιξη της δουλειάς μας και τη συνέχιση των παραστάσεων. Η σχέση με τους ανθρώπους του ΚΕΤ πρώτα απ' όλα, η εμπιστοσύνη, η εκτίμηση για τη δουλειά που κάνουν με συνέπεια και καλλιτεχνικό όραμα, η σχέση του χώρου με το γαλλόφωνο κοινό της Αθήνας και το ενδιαφέρον που παρουσιάζει αυτός ο μη θεατρικός, με την κλασσική έννοια χώρος, έκαναν την επιλογή αυτονόητη.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
