Επιμέλεια συνέντευξης: Κωνσταντίνος Πλατής και Ναντίν Αθανασίου
Συναντήσαμε τη Νάντια Δαλκυριάδου στο θέατρο και επειδή μας έκανε μεγάλη εντύπωση, θέλαμε να μάθουμε λίγα πράγματα γι' αυτήν.
Νάντια καλησπέρα, θα θέλαμε αρχικά να μας πεις δυο λόγια για σένα. Ξέρουμε ότι κατάγεσαι από τη Θεσσαλονίκη και πως είσαι απόφοιτος του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Αποφάσισες να κατέβεις στην Αθήνα μετά από κάποια επαγγελματική πρόταση, που είχες;
Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη και στα 8 μου χρόνια μετακομίσαμε στην Κρύα Βρύση, ένα χωριό κοντά στα Γιαννιτσά. Εκεί έζησα ως τα 18 μου, πέρασα στη Φιλοσοφική σχολή στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο κι έτσι μετακόμισα ξανά στη Θεσσαλονίκη. Στο τρίτο έτος της σχολής έδωσα εξετάσεις στη σχολή του Κρατικού Θεάτρου, πέρασα κι έμεινα στη Θεσσαλονίκη για πολλά χρόνια μετά.
Στην Αθήνα "κατέβηκα" πριν από ένα χρόνο. Χωρίς καμιά επαγγελματική πρόταση, ετοιμαζόμουν για τη μετακόμιση και έψαχνα για δουλειά. Ο Δημήτρης Μακαλιάς, με τον οποίο είμαστε συμφοιτητές από το Κρατικό και καλοί φίλοι και ο Λάμπρος Φισφής μου πρότειναν να δουλέψω στο θέατρο Άβατον, όχι ως ηθοποιός, αλλά από την πλευρά της διοίκησης. Έτσι βρέθηκα να έχω σταθερή δουλειά, μέσα στο θέατρο από την επόμενη μέρα, που έφτασα στην πόλη. Λίγους μήνες μετά, έπαιξα στο Θέατρο Άβατον, στο "Θα βγω από τ' αβγό", το πρώτο έργο για βρέφη από 4 μηνών, το οποίο "φτιάξαμε " με την ομάδα Anumati και στο "Νορντόστ", σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Μακαλιά.
Έχεις κάποιο ιδιαίτερο όνειρο, που να αφορά στη δουλειά σου;
Αυτό που βασικά ελπίζω κι ονειρεύομαι για τη δουλειά είναι η ασφάλεια, σε δύο επίπεδα: πρώτα να νιώθω ασφαλής μέσα στο πλαίσιο που δουλεύω, να μπορώ δηλαδή να εκφράζομαι, να δοκιμάζω, να εμπιστεύομαι, να είμαι ο εαυτός μου και έπειτα να νιώθω ασφαλής επαγγελματικά, ότι θα έχω δουλειά, ότι δε θα αγχώνομαι για το τι θα γίνει μετά. Για την οικονομική ασφάλεια δεν μιλώ, γιατί θα ήταν αφελές να τη βάλω στα όνειρα μου. Την οικονομική ασφάλεια στη δουλειά πρέπει, όχι να την ονειρευόμαστε, αλλά να τη διεκδικούμε. Και όπως δείχνει ο καιρός κι η ιστορία, όλοι μαζί, γιατί ο καθένας μόνος του το μόνο, που μπορεί να κάνει είναι να πάρει τα ποσοστά του.
Σε θαυμάσαμε στη «Μαζώχτρα» του Αργύρη Εφτιαλιώτη! Πόσο δύσκολο ήταν για εσένα να αποδώσεις ερμηνευτικά ένα λογοτεχνικό έργο, που στηρίζεται κυρίως στην αφήγηση; Σε δυσκόλεψε η γλώσσα του συγγραφέα;
Η δυσκολία στη Μαζώχτρα δεν ήταν ακριβώς η ερμηνεία του ρόλου ή του κειμένου, αλλά η κατανόηση και η εμπέδωση της φόρμας, με την οποία παρουσιάζεται. Η ομάδα έχει δουλέψει και τους Χαλασσοχώρηδες και το Ρωμαικό Λουτρό με αυτή τη φόρμα, η οποία είναι γέννημα θρέμμα των ανθρώπων της ομάδας. Βασίζεται στη χρήση τριτοπρόσωπης αφήγησης σε διαλόγους και μονολόγους, χωρίς τη διασκευή του κειμένου. Η Μαζώχτρα δουλεύτηκε με τον ίδιο τρόπο πέρυσι και φέτος παίζεται για δεύτερη χρονιά. Εγώ μπήκα στη Μαζώχτρα φέτος, μιας και η Αγγελική Μαρίνου, η περσινή μαζώχτρα δε μπορούσε να παίξει λόγω υπέροχων οικογενειακών υποχρεώσεων. Έτσι η δυσκολία μου ήταν όχι να ερμηνεύσω, αλλά να καταλάβω τη φόρμα, να νιώσω τον παλμό της ομάδας, να μιλήσω την ίδια γλώσσα σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Η γλώσσα του συγγραφέα δεν με δυσκόλεψε. Ο Εφταλιώτης χρησιμοποιεί την ακραία δημοτική, η οποία ουσιαστικά είναι δημιούργημα, δεν μιλήθηκε έτσι ποτέ. Είναι τόσο κοντά στη σημερινή μορφή της γλώσσας, που δεν θεωρώ ότι δημιουργεί δυσκολία, ούτε στον αναγνώστη, ούτε στο θεατή που έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με τη γλώσσα του Εφταλιώτη.
Στο έργο η Μαζώχτρα εκδικείται με τη «γλώσσα» και τα ψέματα. Πόσο μπορεί να βλάψει μία κακή φήμη; Μήπως ο κόσμος προτιμά να πιστεύει σ’ ένα ψέμα και να μην ερευνά για την αλήθεια; Μήπως θέλει να βρίσκει τη ρίζα του κακού κάπου αλλού και όχι στον ίδιο του τον εαυτό;
Η Μαζώχτρα πληγώθηκε απο τη "γλώσσα" και με τη "γλώσσα" εκδικείται. Η φήμη εξαπλώνεται γρήγορα, "καθώς όταν ψοφήμι πεταχτεί σε κατοικημένα λημέρια" και εξαπλώνεται η βρώμα του, όπως λέει ο Εφταλιώτης. Τώρα, τί μας ωθεί να μεταδίδουμε τη φήμη, άλλους λίγο, άλλους πολύ, είναι μια άλλη, μεγάλη επιστημονική κουβέντα. Πάντως είναι αλήθεια πως "το μόλυσμα" μεταδίδεται γρήγορα.
Μεγάλη κουβέντα κι επίκαιρη είναι και τί επιλέγει να πιστέψει ο κόσμος. Έχουμε εδώ μια ολόκληρη χώρα, που αισθάνεται εξαπατημένη, που λέει ότι της είπαν ψέματα. Επέλεξαν, ψήφισαν κάποιον που θεώρησαν μετά ότι τους είπε ψέματα.. Αν κάνουμε δυο βήματα πίσω και δούμε την ιστορία από μακριά, θα αναρωτηθούμε πραγματικά πώς τόσο μεγάλο μέρος του κόσμου κι όχι όλοι αφελείς και ανίδεοι, πίστεψε ότι τα μνημόνια σκίζονται έτσι απλά ή αποφάσεις και υπογραφές σβήνονται. Κι όμως έγινε. Αρχίζω να πιστεύω πως σε όσο μεγαλύτερη ανάγκη και απελπισία βρίσκεται κανείς, τόσο πιο έτοιμος είναι να πιστέψει το μεγαλύτερο και το πιο εκκωφαντικό ψέμα. Και φυσικά έτσι ξεπλένουμε και τα χέρια μας. Λέμε ότι μας είπαν ψέματα, φταίνε οι άλλοι, εμείς είμαστε αθώοι, δε γνωρίζαμε.
Είσαστε μια ομάδα πολύ ταλαντούχων ατόμων και μιλώ για όλους τους συντελεστές. Στην φετινή διανομή αντικατέστησες την Αγγελική Μαρίνου. Πώς είναι η συνεργασία σου με μια ομάδα ήδη δεμένη, από την προηγούμενη σεζόν; Υπήρξαν προβλήματα στην ενσωμάτωση σου;
Η είσοδός μου στην ομάδα έγινε ομαλά, εννοώ απλά κι ανθρώπινα. Με ξενίζουν οι αγάπες και τα λουλούδια από νωρίς. Απλά, ανθρώπινα, μπαίνεις κάπου, ελέγχεις αν σου κάνουν, αν τους κάνεις και μετά μπορεί ν αγαπηθείτε και μέχρι θανάτου. Ετσι μπήκα στην ομάδα, με ερωτήσεις, με απορίες, με πολύ θαυμασμό, ακόμα και με επιφύλαξη. Έκανα ειλικρινή είσοδο και μου επιφύλασσαν ειλικρινή υποδοχή, όλοι τους. Και τους εκτιμώ έναν έναν ξεχωριστά γι αυτό. Πρέπει να πω εδώ, οτι τον Θοδωρή Θεοδωρίδη, τον γνωρίζω από τη σχολή του Κρατικού, ήμασταν συμφοιτητές, έπαιξε ρόλο για την είσοδο μου στην ομάδα και τον ευχαριστώ πολύ γι αυτό.
Παρακολουθούν συχνά μαθητές την παράστασή σας; Δε θα έπρεπε τα σχολεία να εντάξουν στο πρόγραμμά τους και την παρακολούθηση τέτοιων παραστάσεων, για να γνωρίσουν οι μαθητές από νωρίς το έργο τόσο μεγάλων Ελλήνων λογοτεχνών;
Ως τώρα δεν είχαμε οργανωμένες επισκέψεις από σχολεία. Κάνουμε κάποιες προσπάθειες προσέγγισης κι ελπίζουμε πως θα ευοδωθούν. Κείμενα του Εφταλιώτη διδάσκονται στη Α' τάξη του Λυκείου και είναι μια καλή ευκαιρία να έρθουν οι μαθητές σε επαφή με τη λογοτεχνία με άλλο τρόπο, να βγει από την τάξη κι απο το χαρτί η λογοτεχνία και να πάρει ζωή. Να φύγουμε πια από το παλιακό "τι θέλει να πει ο ποιητής" και να πάμε στο "τι ακούει, τι νιώθει ο μαθητής", έτσι τον ενεργοποιούμε και του δίνουμε αξία. Πόσο μάλλον με ένα τέτοιο κείμενο, που δεν διδάσκει στο τέλος "κάτι", αλλά προτείνει την κριτική στάση, την αμφιβολία και την αφύπνιση ως στάση ζωής.
Πού αλλού μπορούμε να σε δούμε; Ετοιμάζεις κάτι καινούργιο;
Εκτός από τη Μαζώχτρα, αυτό το διάστημα παίζω κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Θέατρο Άβατον, για δεύτερη χρονιά, στο έργο "Νορντόστ", σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μακαλιά. Είναι ένα έργο βασισμένο σ' ένα ιστορικό γεγονός, που έγινε στη Ρωσία το 2002, όταν 42 Τσετσένοι εισέβαλαν στο θέατρο της Μόσχας, απαιτώντας τον τερματισμό του πολέμου και την αυτονομία τους και κράτησαν όμηρους για τρεις ημέρες 850 άτομα, με τραγικό απολογισμό 170 νεκρούς, από τη ρίψη χημικών μέσω του εξαερισμού. Είναι πραγματικά ένα συγκλονιστικό έργο, που δεν μας φέρνει σε επαφή με την τρομοκρατία, αλλά περισσότερο μας κάνει να σκεφτούμε για την εκκούσια ή ακούσια αποχή μας, τύφλωση και αδιαφορία.
Νάντια σου ευχόμαστε ό,τι καλύτερο! Είμαστε σίγουροι οτι θα τα ξαναπούμε σύντομα. Σ' ευχαριστούμε για την όμορφη συζήτηση, που είχαμε!
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
