Επιμέλεια συνέντευξης: Κωνσταντίνος Πλατής
Πόσο δύσκολο είναι να δουλεύεις με «μη επαγγελματίες» ηθοποιούς;
Είναι εξίσου απαιτητικό με το να δουλεύεις με επαγγελματίες. Άλλες δυσκολίες έχει το καθένα. Στην αρχή χρειάζεται προσοχή γιατί πρέπει να ανιχνεύσεις τις προθέσεις και τις δυνατότητες των ανθρώπων που έχεις απέναντί σου και να καταφέρετε μαζί να χτίσετε έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας. Μπορεί οι οδηγίες που δίνει κανείς σε έναν επαγγελματία, να μη λειτουργούν σε κάποιον που δεν έχει όλη αυτή την εκπαίδευση.
Αυτό είναι το δύσκολο, αλλά και το πιο ενδιαφέρον και απολαυστικό κομμάτι, γιατί αν επιμείνουν και ηθοποιός και σκηνοθέτης, μπορούν να βρουν τον τρόπο να κάνουν κάτι μοναδικό. Η αγωνία μου είχε κυρίως να κάνει με τη συνεργασία επαγγελματιών και ερασιτεχνών. Το ότι αυτός ο συνδυασμός λειτουργεί, έχει πάρα πολύ να κάνει με το ότι όλοι στην ομάδα στήριξαν από την αρχή, πολύ συνειδητά, αυτή την επιλογή.
Τελευταία βλέπουμε αρκετές παραστάσεις που ασχολούνται με τους πρόσφυγες αλλά και τους μετανάστες. Στη δική σας παράσταση ποιο στοιχείο πέρα από το προφανές θα κεντρίσει το ενδιαφέρον του θεατή;
Τις ιστορίες για τις βάρκες, τους πνιγμούς και το πέρασμα των συνόρων τις ξέρουμε όλοι. Αρκεί να ανοίξει κανείς μια εφημερίδα ή τον υπολογιστή του. Στις «Πηνελόπες» τα γεγονότα είναι απλώς η αφορμή, για να ακούσουμε τί πραγματικά συμβαίνει σ’ αυτές τις γυναίκες.
Τί ονειρεύονται; Πώς γίνεται μετά από όλα αυτά που πέρασαν και έχοντας μπροστά τους ένα μέλλον, στην καλύτερη περίπτωση αβέβαιο, για να μην πω δυσοίωνο, να με υποδέχονται με τόση χαρά, να με κερνάνε τσάι, να μου μαγειρεύουν, να με αγκαλιάζουν και να με γεμίζουν με αισιοδοξία; Εμένα που γκρινιάζω για τις δυσκολίες μου αλλά έχω σπίτι, δουλειά και σε σχέση με αυτές είμαι προνομιούχα. Τί τους συμβαίνει; Η Φάτιμα θέλει ν’ αδυνατίσει για να αρέσει στον άντρα της, η Μάγκυ θέλει να κάνει παιδιά αλλά δεν προλαβαίνει, η Άισα είναι ευχαριστημένη που ο άντρας της, ο οποίος βρίσκεται ήδη με άσυλο στην Αυστρία, έχει αναγκαστεί να καθαρίζει και να μαγειρεύει μόνος του. Η Ναχίντα είχε χτίσει πάνω στο σπίτι της ορόφους για τα παιδιά της, η Σοφία μιλάει άπταιστα ελληνικά γιατί στη Γεωργία ήταν καθηγήτρια. Όλα αυτά είναι πολύ ανθρώπινα.
Μαζί με τα παραπάνω ακούς και αυτό: «Θέλω να πεθάνει όλη η οικογένειά μου. Αν πεθάνω εγώ και ζήσουν τα παιδιά μου, τί θα απογίνουν; Όταν ακούμε ότι πέθανε μια οικογένεια ολόκληρη, χαιρόμαστε». Εκεί καταλαβαίνει κανείς πως η ζωή έχει άλλη αξία από αυτή που της δίνουμε στην καθημερινότητα. Αυτοί οι άνθρωποι την κέρδισαν τη ζωή τους, και κάθε μέρα είναι για αυτούς μια νίκη, γι αυτό και η δύναμή τους είναι σαρωτική. Αυτό προσπαθήσαμε να αναπαραστήσουμε.
Παρουσιάζοντας τη σύγχρονη ιστορία μας και την αρχαία, μέσα από τις αφηγήσεις των γυναικών αυτών και από τα αρχαία γραπτά, καταλήγετε σε κάποιο συμπέρασμα ή θέλετε απλά να απεικονίσετε αυτό που ζούμε;
Δεν καταλήγω σε συμπέρασμα, δεν ξέρω καν αν υπάρχει συμπέρασμα, αυτό αφορά το θεατή, δεν θέλω να του υποδείξω κάτι. Ο λόγος που χρησιμοποιώ αυτό το συνδυασμό, του λόγου των σύγχρονων ανθρώπων, με το αρχαίο κείμενο, είναι γιατί από αυτή τη σχέση, προκύπτει κάτι πάρα πολύ δυνατό. Αιώνες μετά, τα κείμενα συγγραφέων που έχουν περάσει στην αθανασία και οι μαρτυρίες απλών ανθρώπων, φαίνεται ότι κινούνται παράλληλα και μιλάνε για το ίδιο πράγμα. Και αντιπαραθέτοντας το ένα με το άλλο προχωράει η αφήγηση. «Όχι! Δεν ξέρουμε κολύμπι, αν βρεθούμε εκτός βάρκας πεθάναμε!» Τ’ ακρογιάλια της Μυκόνου, η Σκύρος, η Λήμνος και του Καφηρέα ο κάβος, κουφάρια θα γεμίσουν.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
