Επιμέλεια συνέντευξης: Ναντίν Αθανασίου
Κ. Σκιαδαρέση καλησπέρα,
αυτήν την περίοδο βρίσκεστε στο θέατρο Αλκμήνη, ερμηνεύοντας έναν πολιτικό, που εκφωνεί τον τελευταίο του λόγο στη Βουλή, λίγο πριν παραιτηθεί, ζητώντας συγγνώμη από τον λαό. Παρακολουθώντας σας αισθανθήκαμε μία απίστευτη ικανοποίηση, γιατί όλοι θα θέλαμε να είμαστε μάρτυρες μιας τέτοιας πραγματικής εξομολόγησης. Θα θεωρούσατε πιθανό να γίνει κάτι τέτοιο στην πραγματικότητα;
Όχι! Σε καμία περίπτωση δεν το θεωρώ πιθανό. Οι πολιτικοί συνήθως δεν απολογούνται και αν κάποιος θα ήθελε να το κάνει, τότε το ίδιο το σύστημα θα τον απέτρεπε με κάποιο τρόπο, καθώς θα ήταν κακό παράδειγμα για τους υπόλοιπους.
Πρώτη φορά συνεργάζεστε με τη σκηνοθέτιδα Κωνσταντίνα Νικολαϊδη; Ποια η εμπειρία σας από την συνεργασία αυτή;
Η συνεργασία με την Κωνσταντίνα είναι μία από τις ωραίες στιγμές στην καλλιτεχνική μου ζωή. Είχαμε σχεδόν πλήρη ταύτιση απόψεων και γρήγορα ανακάλυψα με χαρά, ότι θα μπορούσα να την εμπιστευτώ απόλυτα. Είναι μία σκηνοθέτης με χαρίσματα. Δουλευταρού, χωρίς «δηθενιές» και κούφιους «μοντερνισμούς», κάτι που με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Τα τελευταία χρόνια έχουμε λίγο πήξει από «σοφούς» σκηνοθέτες, που τα κείμενα, τους πέφτουν λίγα κι έτσι προσπαθούν να «τα βελτιώσουν» ή να «τους δώσουν μια νέα διάσταση πιο μοντέρνα». Συνήθως, απλώς ασελγούν πάνω τους, αλλά έχοντας την στήριξη συγκεκριμένων κύκλων, απολαμβάνουν ασυλίας. Η Κωνσταντίνα προσπαθεί κυρίως να αναδείξει όλες τις κρυμμένες πτυχές του κειμένου, φωτίζοντας το και σεβόμενη απόλυτα τον συγγραφέα. Δε διεκδικεί να «φαίνεται» η σκηνοθεσία της. Επιδιώκει μία καλή και ουσιαστική παράσταση.
Η ψήφος είναι πιο δυνατή από τη σφαίρα. Με τη σφαίρα μπορεί να σκοτώσεις τον εχθρό σου. Με την ψήφο μπορεί να σκοτώσεις το μέλλον των παιδιών σου, είχε πει ο Αβραάμ Λίνκολν. Πόσο κακό έχουν κάνει οι επιλογές μας στους νέους ανθρώπους;
Κάποτε ήμασταν κι εμείς νέοι, αλλά μεγαλώνοντας το ξεχάσαμε. Είναι κι ένα από τα θέματα, που θίγει το έργο. Οι μόνοι αθώοι είναι τα νέα παιδιά, που δεν έχουν προλάβει να αμαρτήσουν. Όλοι οι άλλοι έχουμε ευθύνες για τον κόσμο, που τους παραδίνουμε και δυστυχώς δεν θα πρέπει να νοιώθουμε καθόλου περήφανοι γι αυτόν.
Ο συγγραφέας του έργου κ. Λεϊμονής αναφέρει σ’ ένα σημείο του τα λόγια του μεγάλου Οδυσσέα Ελύτη «Αν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.» και συμπληρώνει στο δικό του έργο την φράση: «έχετε πολύ περισσότερα». Η παράσταση κλείνει ελπιδοφόρα. Με λίγα λόγια το μήνυμα είναι ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε, αν το θελήσουμε. Το πιστεύετε; Τι θα λέγατε στη δική σας οικογένεια;
Η παράσταση κλείνει με τον τρόπο, που ο θεατής τη διαβάζει και την ερμηνεύει! Η τέχνη δυστυχώς και ευτυχώς δε μπορεί να προτείνει συγκεκριμένες λύσεις, παρά μόνο να βάλει μπροστά τον μηχανισμό της σκέψης μας. Ως γονιός είμαι πολύ απαισιόδοξος, αλλά για την υγεία των παιδιών μου προσπαθώ να το κρύβω. Ας μην τους κόψω εγώ τα φτερά. Στο έργο ο ήρωας λέει «οι νέοι οφείλουν να ονειρεύονται! Ο δικός μας εφιάλτης είναι να μην σταματήσουν ποτέ να ονειρεύονται!».
Θα άντεχε ένας πολιτικός να παρακολουθήσει τη συγκεκριμένη παράσταση;
Με πολύ μεγάλη άνεση, γιατί θα πιστεύει ότι αφορά στους υπόλοιπους 299 και ποτέ στον ίδιο. Εξάλλου είναι μαθημένοι να αντέχουν την οποιαδήποτε κριτική με άνεση. Η εξουσία, εκτός των άλλων, σε κάνει και χοντρόπετσο!
Κ. Σκιαδαρέση σας ευχαριστούμε για την πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση και σας ευχόμαστε καλή επιτυχία στην παράστασή σας!
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
