Επιμέλεια συνέντευξης: Κωνσταντίνος Πλατής
1. Πείτε μας λίγα λόγια για τους ρόλους σας και τη σημασία τους στην εξέλιξη της ιστορίας.
Στέλλα Σαμιώτη:Κατ' αρχάς όλοι κινούνται γύρω από τον κεντρικό χαρακτήρα, τον Πορτιέρη. Η Ντάλια, είναι η μόνη μέσα στο έργο που έχει όνομα και όχι ιδιότητα όπως οι υπόλοιποι ήρωες και παρουσιάζεται ως κατά κάποιον τρόπο η φωνή της συνείδησης. Είναι όμως πρόσωπο υπαρκτό και με μεγάλο ψυχικό σθένος. Προσπαθεί να μετακινήσει τον πορτιέρη από τις πεποιθήσεις του και έρχεται σε σύγκρουση με ένα ολόκληρο σύστημα αξιών που πρεσβεύει το "ό, τι δεν μας αγγίζει, δεν μας αφορά". Αυτό το αποσυντεθειμένο σύστημα δεν μπορεί να την απορροφήσει, οπότε την εξαφανίζει...
Ανδρέας Κανελλόπουλος: Στο έργο παίζω τρεις ρόλους: τον Επισκέπτη, τον Ρυθμιστή του Δωματίου και τον Καρναβαλιστή. Ενώ είναι διαφορετικές προσωπικότητες λειτουργούν ως γρανάζια του Μηχανισμού του Δωματίου, εξυπηρετούν δηλαδή το σύστημα που επικρατεί στο σύμπαν του έργου. Ο καθένας τους, από τη δική του κοινωνική θέση, εισβάλλει στο μυαλό του Πορτιέρη παίζοντας με την ηθική, τη νοημοσύνη του, την ευθύνη του απέναντί στα τεκταινόμενα. Με αυτόν τον τρόπο γίνεται ο θεατής ίσως μάρτυρας και ενός άλλου μηχανισμού: Αυτού της συνείδησης που υπάρχει σε όλους μας, αποτελούμενο από πόρτες που είτε ανοίγουμε είτε όχι, φοβούμενοι πάντα να αναλάβουμε δράση, αφήνοντας «επισκέπτες» να μπαίνουν ασυλόγιστα, «καρναβαλιστές» να μας ναρκώνουν και «ρυθμιστές» να μας ελέγχουν και να μας διπλασιάζουν τον μισθό. Κρίμα, γιατί όποτε κοιτάξουμε τα χέρια μας εμείς κρατάμε το πόμολο…
Όπως λέει και ο Έντμουντ Μπερκ: Καμιά φορά για να θριαμβεύσει το Κακό είναι αρκετό οι καλοί να μην κάνουν τίποτα.
Βασίλης Ζώης: Οι χαρακτήρες που υποδύομαι στο έργο είναι αυτοί του καντηλανάφτη του ανακριτή και του πιστού! Τρεις εντελώς διαφορετικοί τύποι που σαν συστήματά-μετεωρίτες κινούνται γύρω απ’ το βασικό πυρήνα (πορτιέρη) εξελίσσοντας τη θεματική. Μια θεματική που αγγίζει το υπερβατό αλλά συνάμα καθρεφτίζει με κυνικό τρόπο την πραγματικότητα. Και οι οχτώ χαρακτήρες του έργου μέσα από τις αντιφατικές τους προσεγγίσεις φτάνουν αναπάντεχα τον θεατή στη συνειδητοποίηση της ενότητας.
2. Τι δυσκολίες είχατε κατά τη διάρκεια των προβών;
Βασίλης Ζώης: Καμιά φορά η απλότητα και η απογύμνωση του ηθοποιού από κάθε περιττό στοιχείο προκειμένου να προσεγγίσει το ουσιαστικό και το αληθινό μας φέρνει αντιμέτωπους με δυσκολίες. Κάτι τέτοιο αισθάνθηκα στις πρόβες, αλλά στην ουσία ήταν μια δοκιμασία που έπρεπε να αντιμετωπίσω και που στη συνέχεια με έκανε να εκτιμήσω ιδιαίτερα το έργο για το βάθος του.
Ανδρέας Κανελλόπουλος: Η κυριότερη δυσκολία για μένα ήταν να αποκτήσουν οι συγκεκριμένοι ρόλοι υπόσταση και ζωή, μιας και στο έργο φαίνονται συναισθηματικά αφυδατωμένοι. Κι όμως, στην ζωή συναντάμε τέτοιους τύπους ανθρώπων που με κάνουν να αναρωτιέμαι αν έχουν αίμα μέσα τους, πώς κοιμούνται και ξυπνούν έτοιμοι να εξυπηρετήσουν τυφλά τις ανάγκες κάποιου άλλου, προσώπου ή συστήματος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και δυστυχώς, οι περισσότεροι άνθρωποι έχουμε βρεθεί να εξυπηρετούμε συμφέροντα και ίσως να συνεχίζουμε εν αγνοία μας. Η απάντηση στις δυσκολίες ενσάρκωσης των ρόλων είναι μέσα μου και στα «συμβόλαια» που έχω υπογράψει και εγώ στην ζωή μου.
Στέλλα Σαμιώτη: Το έργο έχει πολλά επίπεδα ανάγνωσης. Η διαδικασία κατανόησης του τι γίνεται και γιατί συμβαίνουν όσα συμβαίνουν ήθελε προσπάθεια, αλλά δεν θα την χαρακτήριζα δυσκολία- απλώς "παίδεμα".
3. Το αποτέλεσμα των παραστάσεων μέχρι τώρα σας ικανοποιεί;
Στέλλα Σαμιώτη: Μετά από κάθε παράσταση πιστεύω ότι εξελισσόμαστε λίγο παραπάνω. Νιώθω περήφανη για τη δουλειά μας.
Ανδρέας Κανελλόπουλος: Μια δασκάλα μου έλεγε «χτίζουμε στην άμμο», οπότε κάθε μέρα είναι ένα καινούριο στοίχημα. Και επειδή στη συγκεκριμένη παράσταση νομίζω ότι σκάβουμε στην άμμο, κάθε μέρα πρέπει να ανοίγουμε την τρύπα από την αρχή.
Βασίλης Ζώης: Με ικανοποιεί αρκετά το αποτέλεσμα. Περνάω πολύ όμορφα σε αυτή τη δουλειά.
4. Η δημιουργία μιας θεατρικής ομάδας στις μέρες μας είναι η μόνη διέξοδος για ένα ηθοποιό που τελειώνει τη Δραματική σχολή;
Βασίλης Ζώης: Όχι δεν το πιστεύω αυτό. Γενικά δεν πιστεύω σε μονόδρομους και σε μοναδικές διεξόδους.
Ανδρέας Κανελλόπουλος: Τις περισσότερες φορές είναι μονόδρομος διότι δεν υπάρχει η υποδομή ώστε να απορροφηθεί από τις εκάστοτε παραγωγές ο τεράστιος αριθμός ηθοποιών που υπάρχουν στην χώρα. Το ευχάριστο είναι, όμως, πως η ανάγκη αυτή που οδηγεί στη δημιουργία μιας ομάδας με έχει ενθουσιάσει πολλές φορές από την ποιότητα της δουλειάς, το μεράκι και το ταλέντο των ηθοποιών και τη γλυκιά συνομωσία που υπήρχε στο αποτέλεσμα. Μπορώ να πω ότι το έζησα αυτό από τέτοιες ομάδες που ενώθηκαν για ένα σκοπό κι ας μην είχαν τα λεφτά, έβλεπα ένα απόσταγμα ανόθευτο που με έχει κάνει αρκετές φορές να πω «αυτό το θέατρο θέλω». Θα πρότεινα στον κόσμο να αναζητά μερικές φορές κι αυτές τις ομάδες γιατί υπάρχουν ανάμεσά τους διαμάντια.
Στέλλα Σαμιώτη: Η δημιουργία ομάδας ίσως φαίνεται πιο εύκολη λύση, αλλά δυστυχώς το αποτέλεσμα δεν είναι πάντα επαγγελματικό. Προσφέρει σίγουρα μια ασφάλεια, αλλά δεν είναι η μόνη επιλογή όσο δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα. Κατά τη γνώμη μου όταν ζητάς από κάποιον να πληρώσει για να δει ένα θέαμα δεν θα πρέπει το γεγονός ότι είσαι ομάδα να σημαίνει ότι πρέπει να σε βλέπει με συμπάθεια ή ως λιγότερο επαγγελματία. Παρόλ' αυτά υπάρχουν πολύ πετυχημένα παραδείγματα από ομάδες που όχι μόνο ξεχωρίζουν, αλλά έχουν κατακτήσει τη θέση τους μέσα στα πράγματα.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
