Επιμέλεια συνέντευξης: Κωνσταντίνος Πλατής
Photo credits: Γιώργος Τσιρογιάννης
Βασισμένη στο γνωστό “bedtime stories” του Γιώργου Ηλιόπουλου, ανανεωμένη -με νέες αφηγήσεις και νέο casting ηθοποιών- η επιτυχημένη παράσταση Στα Σκοτεινά – Making Movies σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά παρουσιάζεται για τρίτη σεζόν στον Τεχνοχώρο Cartel.
Οι 8 αυτοί μονόλογοι αποτελούν μία σειρά διαλόγων σ’ ένα ημερολόγιο συναντήσεων, μια σειρά εξομολογήσεων όπου ο καθένας από τους ηθοποιούς αναλαμβάνει να υποδυθεί αλλά και να σκηνοθετήσει ο ίδιος με την υποκειμενική του ματιά την εκάστοτε ιστορία. Αυτή η «αφήγηση» που αναλαμβάνει ο καθένας μέσω μίας κάμερας όταν δεν υποδύεται κάποιον ρόλο δίνει εκτός των άλλων, και το προσωπικό τους στίγμα.
Οι ηθοποιοί Λάζαρος Βαρτάνης και Παναγιώτης Νάτσης μίλησαν για τους δύο βασικούς μονολόγους τους, για το συγκεκριμένο σκηνοθετικό εύρημα της κάμερας, καθώς και για τη στιγμή που τους συνεπήρε όντας οι ίδιοι θεατές των υπόλοιπων μονολόγων...
«Στα Σκοτεινά- Making Movies» αλλάζετε πολλούς ρόλους. Μιλήστε μας για τους δύο βασικούς σας ρόλους.
Λάζαρος Βαρτάνης: Ο πρώτος μου, είναι άντρας. Ένας βαθιά πληγωμένος άνθρωπος που σε μικρή ηλικία έχασε τη μητέρα του και είδε το πρότυπο του – τον πατέρα του – να λυγίζει. Αυτό τον στιγμάτισε για πάντα και τον οδήγησε σε μια φαινομενική απομάκρυνση απο τα συναισθήματα του. Μεγάλωσε μέσα του το «εγώ» του και οι μέχρι τώρα σχέσεις του είναι, απο επιλογή, επιφανειακές.
Αλλά – όπως συμβαίνει σε όλα τα καλογραμμένα κείμενα – τα πράγματα έχουν κι άλλη όψη απο αυτή που φαίνεται.
Ο δεύτερος, γυναίκα. Και τη γυναίκα. Αρπακτικό. Δυναμική. Φυσικά πληγωμένη. Απο την οικογένεια της και απο τους άντρες. Και ενώ ζούσε μέχρι χθες σα μικρό κουτάβι, ένας βιασμός την οδήγησε στο να γίνει αρπακτικό που δε λογαριάζει τίποτα.
Αυτός ο ρόλος απαιτεί απο μένα να ξεχάσω ότι είμαι ηθοποιός και να γίνω κασκαντέρ, λοκατζής, κομάντο, πιλότος, αλεξιπτωτιστής…
Παναγιώτης Νάτσης: Ο πρώτος μονόλογός μου αφορά σε έναν άντρα, ο οποίος θα κάνει τα πάντα προκειμένου να διατηρήσει την επιτυχία του. Πίσω από την υστερική συμπεριφορά αυτού του άντρα κρύβεται ένα παρελθόν και μία παιδική ηλικία γεμάτα από ανασφάλεια, εγωισμό και μία ανικανοποίητη οικογένεια. Ο ίδιος έχει εντοπίσει το πρόβλημα, αλλά δεν κάνει τίποτα για αυτό. Το αποδέχεται και εθελοτυφλώντας προχωρά. Όσον αφορά το δεύτερο μονόλογό μου, πρόκειται για μία γυναίκα η οποία έχει πλάσει ένα φανταστικό κόσμο μέσα στον οποίο η ίδια ζει όμορφα και προσπαθεί να πείσει και οποιονδήποτε βρεθεί γύρω της, πως έτσι έχουν τα πράγματα. Δυστυχώς, δεν μπορώ να πω περισσότερα για αυτήν. Δεν θα ήθελα να την προδώσω γιατί… στενοχωριέται.
Το εύρημα της παράστασης είναι μία κάμερα που ανοίγει από τη μία εικόνα στην άλλη μέσα από τη δική σας, υποκειμενική ματιά. Πώς λειτουργείτε σε κομμάτια στα οποία κάνετε τα δικά σας πλάνα και «αφηγείστε» με τον δικό σας τρόπο την ιστορία ως θεατές;
Λάζαρος Βαρτάνης: Λειτουργείς σα σκηνοθέτης κινηματογράφου. Τι ενδιαφέρει εσένα από αυτό που ακούς και βλέπεις εκείνη την ώρα. Οι επιλογές είναι πολλές. Από κοντινό στα μάτια του άλλου μέχρι μια παράλληλη δική σου σκέψη γι΄ αυτό που γίνεται.
Παναγιώτης Νάτσης: Η αλήθεια είναι ότι την υποκειμενική αυτή ματιά των μονολόγων την ευχαριστιόμαστε και οι τέσσερις, μιας και έχουμε το ελεύθερο από το σκηνοθέτη να τραβήξουμε οτιδήποτε θεωρήσουμε ότι βοηθά το μονόλογο να πάει παρακάτω. Υπάρχουν στιγμές που ακολουθείς την αφήγηση, άλλες που ακολουθείς το σώμα ή την κίνηση του ηθοποιού κι άλλες οτιδήποτε τραβήξει εκείνη τη στιγμή την προσοχή σου. Το σίγουρο είναι ότι ο θεατής έχει την επιλογή παρακολουθώντας την προβολή και ακούγοντας ταυτόχρονα το μονόλογο, να δει μια ολοκληρωμένη θεατρική παράσταση από μία άλλη ματιά.
Ποια είναι η στιγμή που σας έχει συνεπάρει το έργο όντας θεατές του, κατά τη διάρκεια των μονολόγων των συμπρωταγωνιστών σας;
Λάζαρος Βαρτάνης: Η παράσταση χωρίζεται σε «τέσσερα επίπεδα». Το ένα είναι αυτό που «βγαίνεις» μπροστά για τον μονόλογο σου. Το άλλο, οι δεύτεροι ρόλοι στους μονολόγους των υπολοίπων. Το τρίτο η live σκηνοθεσία με κάμερα - όταν περνάει - από τα χέρια σου. Και το τέταρτο όταν δεν κάνεις τίποτα και απλά παρακολουθείς σα κοινό τη δράση. Πρέπει να είσαι alert δηλαδή συνέχεια και να περνάς από το ένα στο άλλο με απόλυτη φυσικότητα. Μου θυμίζει τα παιχνίδια που κάναμε μικροί και δίναμε ρόλους ο ένας στον άλλο επιτόπου.
Ο μονόλογος είναι από τη φύση του δύσκολο πράγμα. Εσύ και το κοινό. Το πάρε δώσε. Αρένα. Δεν έχεις να κρυφτείς πουθενά και δε μπορείς να κρύψεις τίποτα.
Δεν έχω να ξεχωρίσω καμία στιγμή γιατί αυτό που γίνεται εκείνη την ώρα είναι πάνω από προσωπικά γούστα. Έχω την αγωνία να πάνε όλα καλά. Θα ανταποκριθεί ο κόσμος στο μονόλογο του Τάκη; Θα καταφέρει ο Θανάσης να πάρει τη σωστή ανάσα για μια έντονη στιγμή του; Έχει άγχος ο Ευθύμης; Τι γίνεται;
Το να παρακολουθείς τρείς υπέροχους συναδέλφους από παράσταση σε παράσταση και το πώς χειρίζονται κάθε φορά την οποιαδήποτε κατάσταση είναι τεράστιο μάθημα.
Παναγιώτης Νάτσης: Δεν είναι μία, αλλά πολλές αυτές οι στιγμές. Που έχω πιάσει τον εαυτό μου πάνω στη σκηνή να παρακολουθεί γεμάτος αγωνία ή ακόμα και γελώντας τους μονολόγους γιατί απλώς με έχουν συνεπάρει και με έχουν κάνει να συμπάσχω, παρόλο που τα λόγια τους τα έχω ακούσει εκατοντάδες φορές. Οι στιγμές αυτές που στην ώρα της παράστασης ξεχνάς κι εσύ ο ίδιος ότι είσαι ηθοποιός είναι μαγικές. Θεωρώ τον εαυτό μου απίστευτα τυχερό που δουλεύει με τον Λάζαρο, τον Ευθύμη και τον Θανάση.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
