Επιμέλεια συνέντευξης: Κωνσταντίνος Πλατής
Ποια είναι η έννοια της κολλεκτίβας στη σύμπραξη καλλιτεχνών στο θέατρο;
Κωνσταντίνος Μπιμπής: Είναι μια όμορφη συνάντηση ονειροπόλων ανθρώπων που υμνούν το «μαζί». Μια μπάντα, μία θεατρική ομάδα, ένα εικαστικό δίδυμο, όλα μικρά «μαζί» που συναντώνται για να φτιάξουν ένα μεγαλύτερο. Το θέατρο όπως όλες οι τέχνες αντανακλά το κοινωνικό φάσμα που υποφέρει από αποξένωση και απομόνωση. Οι καιροί απαιτούν συσπείρωση και αλληλεγγύη εντός και εκτός των τοιχών της τέχνης. Η κολεκτίβα είναι μια αμεσοδημοκρατική πολυφωνία, ένας δημιουργικός πυρήνας-πρώτα ανθρώπων κι ύστερα καλλιτεχνών, που συνδιαλέγονται.
Ποια είναι τα πλεονεκτήματα της σε σχέση με τις συμβατικές θεατρικές παραγωγές;
Κωνσταντίνος Μπιμπής: Σε αντίθεση με τις παραγωγές που έχουν διακριτούς και αμετακίνητους ρόλους, εντός της κολεκτίβας όλοι προσφέρουν σε όλα και όλοι έχουν λόγο για όλα. Λαλούν πολλά κοκόρια κι όμως ξημερώνει κι έχει και λιακάδα. Αισθάνεσαι περισσότερο πως είσαι σε μια οικογενειακή επιχείρηση απ’ αυτές που είναι γεμάτες φίλους, μεράκι και χαμόγελα παρά σε μια συμβατική παραγωγή. Όλα αυτά βεβαίως χωρίς να πλήττεται ούτε στο ελάχιστο η εργατικότητα, η σοβαρότητα και ο επαγγελματισμός που είναι και η μεγάλη παγίδα τέτοιων πρωτοβουλιών.
Τελικά η ισορροπία ανάμεσα σε δύο πραγματικότητες, την πραγματικότητα των ονείρων και αυτή που επιβάλλει η ίδια η ζωή είναι εφικτή ή απλά στο τέλος επιλέγεις τη δεύτερη;
Γιώργος Κισσανδράκης: Η πραγματικότητα είναι πάντα πιο μοιραία, δυνατή και κυνική από το φαντασιακό. Όμως βρίσκω ενδιαφέρουσα την προσπάθεια να συγκεραστείς αυτούς τους δύο κόσμους. Αρχικά με τις επιλογές ζωής που κάνουμε. Ποιούς δρόμους διαλέγουμε να διαβούμε ώστε να μην μας παρασύρει το ποτάμι της κανονικότητας που σκοτώνει κάθε προσωπικό ίχνος απόφασης και επιθυμίας. Τι δουλειά θέλουμε πραγματικά να κάνουμε, πού θέλουμε να ζούμε και πού θέλουμε να αφιερώνουμε τον χρόνο μας, είναι ας πούμε ερωτήσεις που έχουν ονειρικές απαντήσεις για τον καθένα μας. Δεν μένει παρά να προσπαθήσουμε να τις εφαρμόσουμε στην καθημερινότητά μας. Κι ότι καταφέρουμε. Καμιά φορά μέσα από τις αντιξοότητες της ρεαλιστικής πραγματικότητας ανακαλύπτουμε άλλους δρόμους που κρύβουν αντίστοιχο ή και περισσότερο ενδιαφέρον κάτι που δεν το φανταζόμασταν καν. Από την άλλη, και πιο σχετικά με το έργο, όσων αφορά τους ανθρώπους που ονειρευόμαστε να συναντήσουμε, να επικοινωνήσουμε και εν τέλει να πορευτούμε μαζί σίγουρα υπάρχουν εκεί έξω αλλά ίσως έχουμε παρεξηγήσει ορισμένα ιδεατά πράγματα που απαιτούμε από αυτούς και δεν βλέπουμε αυτό που πραγματικά υπάρχει δίπλα μας.
Νάντια Μαργαρίτη:«Βλέπουμε στον ύπνο μας πρόσωπα που έχουμε συναντήσει έστω και φευγαλέα», λέει η ηρωίδα της ιστορίας. Αυτό σημαίνει πως η κανονική πραγματικότητα βρίσκει τον τρόπο να μας «ενοχλεί» στα όνειρα μας. Η αλήθεια είναι πως αυτός ο κόσμος εκεί έξω, αυτή η κανονική πραγματικότητα ασκεί μεγάλη δύναμη πάνω μας και είναι πλούσια, μας γειώνει , μας απογειώνει, μας ρουτινιάζει, μας εμπνέει, μας εκπλήσσει. Τελικά ακολουθούμε τη ροή της και δεν το ξέρουμε! Νομίζω ότι πρέπει να βρίσκουμε κι εμείς τον τρόπο να την ενοχλούμε. Να μη μένει κανονική. Το να σταλάζουμε λίγο υλικό ονείρων στην κανονική πραγματικότητα είναι μια απόφαση που πρέπει να παίρνουμε που και που, για να μπαίνει το στοιχείο του ανέφικτου στις ζωές μας, ανεβάζει τον πήχη. Κι ας ταράζουμε τα γερά θεμέλια που κρατούν τη λογική μας στερεή και ασφαλή. Το χρωστάμε στον εαυτό μας. Να είμαστε κάποιες μέρες μέσα στον χρόνο λίγα εκατοστά πάνω από το έδαφος.
Ως μουσικός και στιχουργός πως κατέληξες στην αποτύπωση των σκέψεων σου μέσα από τη συγγραφή αυτού του διηγήματος και όχι απλά ενός τραγουδιού;
Παντελής Κυραμαργιός : Σαν διαδικασία μου αρέσει πολύ να γράφω σε πεζό κείμενο μια σύντομη ιστορία, ένα παραμύθι με λίγα λόγια και όταν αργότερα έχω μια μελωδία να προσπαθώ να χωρέσω τις συλλαβές στις νότες μετατρέποντας το πεζό σε στιχάκια. Στην περίπτωση του “Ως την άκρη της κλωστής” η ιστορία βγήκε απλώς λίγο μεγαλύτερη και χρειάστηκαν δέκα τραγούδια για να την αφηγηθούν..
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
