Επιμέλεια συνέντευξης: Κωνσταντίνος Πλατής
Τι είναι αυτό που σας έκανε να «εστιάσετε» από μικρή στην ποίηση της Κικής Δημουλά;
Αγαπώ πολύ την ποίηση, είναι και το πιο κοντινό στη μουσική λογοτεχνικό είδος. Δεν εστίασα από μικρή στην ποίηση της Κικής Δημουλά. Είχα (και έχω) αρκετούς ποιητές που με συνάρπαζαν και με ταξίδευαν με τους στίχους τους. Ανάλογα με τις φάσεις της ζωής μας κάποιες εποχές κάτι μας ακουμπά περισσότερο. Έτσι λοιπόν, θυμάμαι ότι υπήρξε κάποια εποχή που άρχισα να διαβάζω τη Δημουλά επίμονα και να νιώθω αγαλλίαση, σαν να τα είχε γράψει για μένα αυτά που διάβαζα. Ήταν μια δύσκολη σε προσωπικό επίπεδο εποχή και, χωρίς να μπορώ να εξηγήσω ακριβώς τώρα, οι αρχικοί λόγοι ήταν σίγουρα συναισθηματικοί. Με τον καιρό μου αποκαλύφθηκε φυσικά η γοητεία και η δεινότητα της γραφής της, το πολύ προσωπικό της ύφος και οι τόσες κρυμμένες αρετές της.
Η συνεργασία που είχατε από κοντά με τη βραβευμένη ποιήτρια διαφοροποίησε την εικόνα που είχατε για αυτή πριν τη γνωρίσετε;
Την εμπλούτισε. Στην αρχή είχα κάποια αμηχανία, διότι συναντιόμουν με μια ποιήτρια που θαύμαζα και αγαπούσα τόσο, έχοντας περάσει και από το μαγικό στάδιο της αλληλογραφίας μαζί της. Σιγά-σιγά συναντήθηκα και με τον άνθρωπο Δημουλά, ένα άλλο κεφάλαιο, εξίσου πολύ σημαντικό, για τη φιλική σχέση μας μέσα στα χρόνια. Γελάσαμε και πολύ με τη συνεργασία, διότι της ζητούσα να κάνει και πράγματα πιο θεατρικά, στα οποία δεν ήταν συνηθισμένη. Μου άρεσε πάντα η μετάβασή της από τον ένα «ρόλο» στον άλλο (αυτόν του καθημερινού ανθρώπου και του ποιητή) μέσα σε μία κουβέντα, με αφορμή κάτι που λέγαμε. Η αλήθεια είναι ότι το προκαλούσα κιόλας. Σαν να πατούσες ένα κουμπί μεταμόρφωσης…
Η παράσταση είναι μουσική κατά βάση αλλά έχει και θεατρικά στοιχεία. Αυτό θα βοηθήσει το θεατή που δεν γνωρίζει το ποιητικό έργο της Κικής Δημουλά να αφομοιώσει καλύτερα τα νοήματα της παράστασης;
Ναι, σίγουρα. Τουλάχιστον έτσι είναι σχεδιασμένη. Ο λόγος είναι το κέντρο μας πάντα και προσεγγίζεται με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Εκτός του ότι υπάρχει ένα σενάριο για τη ροή του έργου, πιστεύω ότι βοηθούν πολύ και οι εικόνες αλλά και οι δράσεις όλων των συμμετεχόντων, ακόμα και των μουσικών. Πάντως με ενδιαφέρει η ποιητικότητα της ίδιας της παράστασης, ως σύνθεσης όλων των στοιχείων που την αποτελούν.
Η παράσταση αυτή είναι για εσάς το «τέλος του ταξιδιού» πάνω στην ποίηση της Κικής Δημουλά ή μπορεί να έχει και συνέχεια;
Η παράσταση έχει μια συμπύκνωση ενός πολύ μεγάλου κύκλου που δείχνει να ολοκληρώνεται καλλιτεχνικά, αν και ποτέ δεν μπορούμε να προβλέψουμε τις μελλοντικές επιθυμίες μας. Χαίρομαι πολύ που τη δεδομένη στιγμή μπορώ να την καταθέσω. Φυσικά, ως αναγνώστρια το ταξίδι δεν θα έχει τέλος.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
