Επιμέλεια συνέντευξης: Κωνσταντίνος Πλατής
Πες μας λίγα λόγια για το ρόλο σου στην παράσταση "Καντίντ ή η Αισιοδοξία"
Η Μαρκησία ντε Παρολινιάκ! Πληθωρική όσο και το όνομά της! Η παράσταση –σε αντίθεση με το βιβλίο του Βολταίρου- ξεκινά από τη στιγμή που ο Καντίντ επισκέπτεται το Παρίσι και παρευρίσκεται σε ένα τυπικό γαλλικό σαλόν της εποχής. Το σαλόν της Μαρκησίας ντε Παρολινιάκ είναι ένα σαλόν από εκείνα που οι δήθεν διανοούμενοι, καλλιτέχνες και λοιποί μαζεύονταν κυρίως για να κουτσομπολέψουν και να φλερτάρουν. Η Μαρκησία, οικοδέσποινα και διοργανώτρια της σύναξης βοηθά, μαζί με τους καλεσμένους της, τον Καντίντ να αφηγηθεί την ιστορία του και –αν όλα πάνε καλά- να καταλάβει πως αυτός ο κόσμος που μας περιβάλλει δεν είναι και τόσο αγγελικά πλασμένος… Η ίδια, μοιάζει ματαιωμένη από τη ζωή ωστόσο δε το βάζει κάτω. Βλέπει με κατανόηση τα πάθη της και τα πάθη των άλλων και με χιούμορ, αστείρευτη θηλυκότητα και αυτοσαρκασμό, δεν ξεχνά να πει πως “Προσωπικά, το να είμαι ευτυχισμένη, είναι η σοβαρότερη απόφαση που έχω πάρει στη ζωή μου”.
Ο Βολταίρος τότε ήταν ένας αιρετικός καλλιτέχνης, σήμερα τι είναι;
Ο Βολταίρος τότε ήταν αιρετικός, σήμερα είναι επίκαιρος. Και αυτό καθιστά τον ίδιο σπουδαίο αλλά την πορεία της ανθρωπότητας προβληματική. Ο «Καντίντ» είναι ένα έργο ενάντια σε κάθε είδους φανατισμό, σε κάθε είδους αδικία, στον άκριτο οπτιμισμό, ενάντια στην ανθρώπινη βλακεία. Από τον 18ο αιώνα που γράφτηκε το έργο μέχρι σήμερα φαίνεται να μην έχουν αλλάξει πολλά. Ευτυχώς η λύση που προτείνει ο Βολταίρος στο τέλος του έργου είναι και αυτή διαχρονική και επίκαιρη: “Να καλλιεργήσουμε τον κήπο μας”!
Συμμετέχεις και στην παράσταση " Η Δίκη του Κ.". Ποια είναι η γνώμη σου για τη σύγχρονη τάση της θεατρικής διασκευής λογοτεχνικών κειμένων;
Ανεξάρτητα από τους λόγους που έχουν οδηγήσει όντως σε μια στροφή προς τη θεατρική διασκευή λογοτεχνικών κειμένων, σαν φαινόμενο το βρίσκω θετικό. Σε μια εποχή που το αναγνωστικό κοινό έχει μειωθεί επικίνδυνα, το θέατρο μας φέρνει σε επαφή με μεγάλα λογοτεχνικά κείμενα. Η λογοτεχνία είναι μια κληρονομιά με την οποία πρέπει με κάποιον τρόπο να φροντίζουμε να κρατάμε επαφή. Αν αυτός είναι ένας τρόπος, γιατί όχι! Ήταν πολύ ωραίο όταν στην περσινή παρουσίαση της Δίκης του Κ, πολλοί μας έλεγαν ότι διάβασαν το βιβλίο πριν έρθουν να δουν την παράσταση ή ακόμα ότι η παρακολούθηση της παράστασης τους κίνησε το ενδιαφέρον ώστε να διαβάσουν μετά και το βιβλίο του Κάφκα!
Ποιες είναι οι βλέψεις σου για τον καινούργιο χρόνο που πλησιάζει;
Στο μυαλό μου τρέχουν ένα σωρό μεγάλοι και μικρότεροι στόχοι, προς το παρόν όμως εύχομαι να προχωρήσουν ωραία οι παραστάσεις της “Δίκης του Κ.” και του “Καντίντ” που μόλις ξεκίνησαν! Κατά τ’ άλλα να μην ξεχνάω να ωριμάζω, να προσπαθώ για το καλύτερο, να μην ξεχνάω να είμαι ευγνώμων.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
