Επιμέλεια συνέντευξης: Μαρινέλλα Φρουζάκη
Με ποια κριτήρια επιλέξατε αυτόν τον ρόλο;
Ο ρόλος της Μιράντας συμπυκνώνει όλες τις εμπειρίες,ατομικές ή συλλογικές που έχει η ανθρωπότητα πάνω στο θέμα του εγκλεισμού. Το άν το θύμα αυτής της βίας είναι άνθρωπος ή κατηγορία πληθυσμού ή ακόμα και μια χώρα εξαρτάται από τις συνθήκες ή την ιστορική περίοδο. Εγκλεισμό είναι πιθανόν να έχουμε στη σχέση,στον γάμο,στην οικογένεια,στην κοινωνία.Γι'αυτήν ακριβώς τη δυναμική επέλεξα να παίξω αυτό το ρόλο.
Ποια μέθοδο χρησιμοποιήσατε για την προσέγγιση του ρόλου και πόσο δύσκολο ήταν αυτό;
Η πιο ουσιαστική μέθοδος-εκτός της τεχνικής-είναι η αλήθεια και η ουσιαστική ταύτιση με το ρόλο.Η βαθειά κατανόηση της φύσης του ρόλου,εξαρτάται από το πόσο είσαι ανοικτός στο διαφορετικό και πόσο είσαι διατεθειμένος να το αποδεχτείς και να το υποδυθείς.
Πόσο χρόνο χρειαστήκατε για την προετοιμασία του έργου;
Εργάστηκα αρκετούς μήνες πάνω στο λογοτέχνημα του Φώουλς, χρειάστηκαν επίπονες και επίμονες πρόβες για να ετοιμάσουμε τη θεατρική μεταφορά του.
Την ώρα της πρεμιέρας έγινε σεισμός. Πως διαχειρίζεστε τέτοιου είδους περιστατικά;
Τρομάξαμε και εμείς όπως όλος ο κόσμος αλλά παραμείναμε ψύχραιμοι και συνεχίσαμε την παράστασή μας.'Ειχαμε την ευθύνη να κρατήσουμε ήρεμους τους θεατές μας.Ευτυχώς εκείνη την ώρα χορεύαμε και πιθανώς ο σεισμός πρόσθεσε μία ακόμα φιγούρα.
Για το ανέβασμα της παράστασης συνεργαστήκατε με την εγκληματολόγο Κάτια Σωτηρίου. Πόσο σας βοήθησε προσωπικά αυτή η συνεργασία για την προσέγγιση του ρόλου σας;
Πάντοτε στο θέατρο χρειάζεται ο ειδικός.Η Κάτια μας οδήγησε με κύρος και γνώση στη σκοτεινή πλευρά της ανθρωπότητας εκεί γεννιέται η παθολογία του ήρωα.
Σε ποιο βαθμό θεωρείτε οτι οι δύο ήρωες βιώνουν μια κοινή κατάσταση, αυτή της απαγωγής και του εγκλεισμού, από μια εντελώς διαφορετική οπτική γωνία;
Οι ρόλοι του θύτη και του θύματος είναι εσωτερικά συνδεδεμένοι και υπάρχουν φορές που αλλάζουν. Η λογοτεχνία μας έχει μάθει,ότι ο θύτης δεν μπορεί χωρίς το θύμα ή ότι το θύμα μαθαίνει να χρειάζεται τον θύτη. Τί ενδιαφέρον θα είχε η ζωή του Ιαβέρη άν δεν υπήρχε ο Γιάννης Αγιάννης.
Πόσο επίκαιρο θεωρείτε το έργο, και πόσο εύκολη ήταν η μεταφορά ενός μυθιστορήματος από την Αγγλία του 1960 των έντονων κοινωνικών διακρίσεων, στην Ελλάδα του σήμερα;
Δυστυχώς η επικαιρότητα μας επιτρέπει ν'αντιλαμβανόμαστε πλήρως το έργο του 1960,στην σημερινή μας ζωή. Η Μιράντα του τότε κάλλιστα θα μπορούσε να είναι η Ελλάδα των μνημονίων από το 1910 μέχρι και σήμερα.
Πόσο καίρια θεωρείτε την εσωτερική ενδοσκόπηση που κάνουν οι ήρωες στη διάρκεια του έργου μέσω του εσωτερικού μονόλογου για τη μεταξύ τους σχέση αλλά και ως προς τον ίδιο τν εαυτό τους, και σε ποιο βαθμό θεωρείτε οτι αυτό παρακινεί το θεατή να πράξει το ίδιο;
Η εσωτερικότητα του έργου έχει χαρακτηριστικά που μπορούν ν'αναγνωρίσουν όλοι οι θεατές στον εαυτό τους και στους άλλους γύρω τους. Η ενδοσκόπηση είναι προαπαιτούμενο για την τέχνη και την λειτουργία του ηθοποιού ειδικότερα.
Πόσο διακριτή είναι για εσάς η ταξική διαφορά ανάμεσα στους ήρωες, και ποιο αντίκτυπο έχει στη μεταξύ τους σχέση;
Η διαφορά των τάξεων είναι φανερή στο έργο και η σκέψη του Μάρξ είναι απαραίτητη για την πολιτική κατανόηση του έργου.
Σε ποιο βαθμό θεωρείτε οτι ο συγγραφέας προβάλλει τις εμμονές και τις ανακολουθίες της αγγλικής κοινωνίας της εποχής του, αλλά και κατά πόσο απευθύνει ηθεατρική διασκευή αυτή του έργου στο μέσο θεατή το συγκεκριμένο προβληματισμό κάθε κοινωνίας που πλήττεται από αντίστοιχα φαινόμενα ταξικών διακρίσεων, αποκλεισμού και εν τέλει φόβου αποδοχής οποιασδήποτε μορφής ετερότητας;
Το έργο είναι διαχρονικό και αναδεικνύει τα ανθρώπινα προβλήματα,που μπορεί μέσα στις εποχές ν'αλλάζουν επιφανειακά,αλλά στο βάθος παραμένουν τα ίδια.Ο φόβος του άλλου είναι ένα σύνδρομο που ταλαιπωρεί την ανθρώπινη ψυχή,από την αρχή της ανθρωπότητας ως σήμερα,νομίζω.Το θέατρο ασχολείται με την διαφορετικότητα,την αποδέχεται και την υποδύεται χωρίς διακρίσεις.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
