Επιμέλεια συνέντευξης: Ναντίν Αθανασίου
Συναντήσαμε τον Δημήτρη Κουρούμπαλη και μας μίλησε για την παράσταση «Ένας σκύλος που τον έλεγαν Φρίκη». Ένα δικό του έργο, που αποφάσισε να ανεβάσει στο θέατρο Ιλίσια - Βολάνακης και να σκηνοθετήσει μαζί με την Φρόσω Κορρού. Στην παράσταση πρωταγωνιστεί μαζί με τη Μαρία Σολώμου.
Καλησπέρα σας,
αυτήν την περίοδο πρωταγωνιστείτε στην παράσταση «Ένας σκύλος που τον έλεγαν Φρίκη». Έχετε γράψει το κείμενο και αναλάβατε και τη σκηνοθεσία αυτού. Πρόκειται για ένα απαιτητικό εγχείρημα. Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίσατε κατά τη διαδικασία της υλοποίησης του;
Το πιο δύσκολο είναι να μην ξέρω τι θα γράψω. Πώς θα συνεχίσω την ιστορία, αυτό με πεθαίνει. Επίσης το να μη μ’ αρέσουν αυτά που έχω γράψει είναι ζόρικο, γιατί πρέπει να τα διορθώσω και να γράψω καινούργια, που σημαίνει πολλές ώρες επιπλέον δουλειάς και βουτιά πάλι στο άγνωστο, τι θα βγει; Θα είναι καλό; κ.ο.κ. Ευτυχώς στη σκηνοθεσία συνεργάζομαι με τη Φρόσω Κορρού, κάθε φορά που βρίσκω τοίχο αναλαμβάνει εκείνη και το αντίστροφο. Είναι πολύ σημαντική η βοήθειά της, δουλεύουμε εξαιρετικά μαζί.
Θα θέλαμε να μας μιλήσετε για τον ρόλο σας. Υποδύεστε έναν άντρα, που έχει χωρίσει από τη σύντροφο του και τη συναντά εντελώς τυχαία, ως γειτόνισσα, πλέον, στο διπλανό διαμέρισμα! Πόσο εύκολο είναι να ξαναρχίσει κάτι, που έχει, (ίσως), τελειώσει;
Δεν ξέρω να σας πω. Σε επίπεδο ιδέας, ακούγεται πολύ ωραίο. Να μπορούσαμε να ξαναφτιάξουμε κάτι, που έχει καταστραφεί πλήρως. Αυτή είναι θεϊκή ιδιότητα. Στην πραγματικότητα μάλλον δεν εφαρμόζεται απόλυτα. Οι ήρωές μου έχουν χωρίσει μετά από μακροχρόνια σχέση και δεν ξαναβρίσκονται για καιρό. Στο έργο παραμένουν αδέσμευτοι, χωρίς να κάνουν νέα σχέση, ελεύθεροι, λοιπόν, από άλλες υποχρεώσεις. Ξαναβρίσκονται σε διπλανά διαμερίσματα και χωρίς να αντιληφθούν ποιος είναι ο γείτονάς τους ερωτεύονται. Μου φαίνονται εξαιρετικά τυχεροί οι δυο τους. Η μοίρα τους αποδεικνύει ότι πρέπει να ξεχάσουν ό,τι τους χωρίζει και να ξαναείναι μαζί. Οι άνθρωποι όμως, έχουμε μαλακό δέρμα, μένουν τα σημάδια απ’ τις πληγές επάνω του, ακόμα κι αν γιατρευτούμε πλήρως θα μένει κάτι εκεί να μας θυμίζει τον πόνο, πόσο δεν μας άρεσε. Εύχομαι να μπορούσε να συμβεί η απόλυτη γιατρειά. Το εύχομαι και για τον εαυτό μου ακόμα.
Γιατί επιλέξατε τη συγκεκριμένη ιστορία και αυτούς τους ήρωες; Πιστεύετε στο πεπρωμένο - κάρμα;
Πιστεύω ότι μπορούμε να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας, για να βοηθήσουμε το πεπρωμένο να συμβεί κι αυτό τελικά κάνουμε. Το πεπρωμένο με την ελεύθερη βούληση εναλλάσσονται σε μια σπείρα, δεν θα καταλάβουμε ποιο έρχεται πρώτο και ποιο ακολουθεί. Επέλεξα τους ήρωες γιατί έχουν μια ευκαιρία να ζήσουν την ανατροπή στη ζωή τους, να ξαναερωτευτούν το σύντροφο, που γνωρίζουν τόσο καλά. Έχουν τη δυνατότητα να ξεχάσουν όσα τους χώριζαν και να ξαναβρούν όσα τους ενώνουν. Σκεφτείτε πώς θα ήταν να μπορούσατε να ξαναδοκίμασετε παγωτό σαν να ήταν η πρώτη σας φορά; Το ερέθισμα θα ήταν πολύ έντονο.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα στις σχέσεις των ανθρώπων; Έχουν αλλάξει οι προτεραιότητες σήμερα; Υπάρχει χρόνος και διάθεση να ασχοληθούμε με τα προβλήματα των άλλων, να δαμάσουμε το εγώ μας και να χτίσουμε υγιείς σχέσεις;
Είναι θέμα απόφασης και προσπάθειας. Οι ερωτικές σχέσεις στις δυτικές κοινωνίες δεν υποστηρίζονται πλέον από κάποιο αξιακό μοντέλο όπως π.χ σπιτικό, οικογένεια, τα αιώνια δεσμά του γάμου και τα συναφή. Διεκδικούμε την ελευθερία μας, την ησυχία μας, την απόλαυσή μας, έχουμε πλέον δικαίωμα να μεριμνήσουμε για τον εαυτό μας κι όχι να υπηρετήσουμε κάποιο κοινωνικό πρότυπο, που μας περιορίζει. Στην αναζήτηση του εγώ σαρώνεται ο ιστός των σχέσεών μας και κυρίως ο ερωτικός μας σύντροφος, ο πιο άμεσος καθρέφτης της παθογένειάς μας. Για να αντέξει μια σχέση στη σαρωτική αυτοπαρατήρηση και αυτοπροστασία, χρειάζεται η κοινή απόφαση να δουλέψουν και τα δύο μέλη της, σκληρά, με αυταπάρνηση πολλές φορές και κυρίως με κοινό στόχο να διατηρήσουν τη σχέση, εφόσον αυτό είναι εφικτό κι εφόσον είναι για το καλύτερο.
Πώς είναι η συνεργασία σας με την Μαρία Σολωμού;
Με τη Μαρία συμβαίνει κάτι πολύ ιδιαίτερο, ενώ δεν ταιριάζουμε καθόλου σαν άνθρωποι, καθόλου όμως σε βαθμό ανησυχητικό, ούτε στη μουσική, ούτε στον κινηματογράφο, ούτε στο αν πρέπει κανείς να φοράει ζώνη στο αυτοκίνητο ή όχι, ενώ λοιπόν έχουμε πλήρη διάσταση απόψεων στη ζωή, στη σκηνή απολαμβάνουμε μια μοναδική σύμπνοια. Τα λόγια ακούγονται σαν να μην έχουν γραφτεί, σαν να έχουν προκύψει από διαλόγους, που κάναμε μεταξύ μας, οι φωνές μας κουρδίζονται στην εντέλεια, τα σώματά μας συνεννοούνται θαρρείς από μόνα τους χωρίς εντολή. Είμαι τυχερός που έχω τόσο λαμπερή συμπρωταγωνίστρια, σχεδόν σπινθηρίζει επάνω στη σκηνή και παίρνω κι εγώ λίγη από τη λάμψη της.
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Να γράφω όσο μπορώ περισσότερο και να εμπλέκομαι σε ωραίες συνεργασίες.
Ευχαριστούμε πολύ για την όμορφη κουβέντα και ευχόμαστε τα σχέδιά σας να πραγματοποιηθούν!!!
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
