Επιμέλεια συνέντευξης: Κωνσταντίνος Πλατής
Στο έργο αυτό ο θεατής απλά παρατηρεί την εξέλιξη του έργου ή καλείται να πάρει θέση;
Νομίζω και τα δύο – χωρίς να είναι υποχρεωτικό. Πρόκειται για μια ιστορία σκληρή και παράλογη που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια του θεατή, γεμάτη ηθικά διλήμματα. Σε πολλά σημεία ο θεατής καλείται από τους ηθοποιούς να σκεφτεί, να ψηφίσει, να έρθει στη θέση του. Χωρίς να είναι διαδραστικό, η ίδια η πλοκή σε αναγκάζει να «πάρεις θέση» και όπως είπε και κάποιος θεατής μας, είναι το πρώτο έργο που βλέπει που το κοινό είναι όχι απλώς μέρος της δράσης, μα συνένοχος.
Στην εποχή που ζούμε τέτοιου είδους έργα και οι καταστάσεις που περιγράφουν απέχουν πολύ από την πραγματικότητα;
Το αντίθετο. Θα έλεγα ότι περιγράφουν ακριβώς την εποχή και τις καταστάσεις που ζούμε. Η ευτυχία έχει πολλές έννοιες και για πολλούς το κυνήγι της είναι αυτοσκοπός. Οι σχέσεις με τους συνανθρώπους μας μα κυρίως με αυτούς που βρίσκονται στο περιθώριο, είναι συχνά από προβληματικές έως ανύπαρκτες. Αν στις μέρες καταφέρνουμε να αποκλείσουμε ολόκληρες κοινωνικές ομάδες, όπως τους άστεγους, τους πρόσφυγες μα και τους κάθε μορφής «διαφορετικούς» από μας και συχνά αδιαφορούμε, περιμένοντας ότι η λύση θα δοθεί ως μάνα εξ ουρανού, δεν ξέρω πόσο πιο σκληρό μπορεί να γίνει το μέλλον. Αν και νομίζω το παρόν είναι εξ ίσου σκληρό. Οι νεκροί από τους βομβαρδισμούς στη Συρία, τις εκρήξεις στην Ευρώπη, τους πνιγμούς στη Μεσόγειο, το κρύο στους δρόμους της Αθήνας ή τις πλημμύρες στη Μάνδρα είναι απλώς στατιστικά. Μια ολόκληρη διεθνής κοινωνία, ένα πλανητικό χωριό που συνεχίζει να κλαδεύει την αυλίτσα του και να πετάει τα ξερόκλαδα στο δρόμο.
Έχεις σπουδάσει στο εξωτερικό και στην Ελλάδα οπότε θα ήθελα να συγκρίνεις το επίπεδο των σπουδών με βάση την εμπειρία σου.
Θεωρώ μια τέτοια σύγκριση θα ήταν άτοπη και άδικη. Και στις δύο περιπτώσεις υπάρχουν πολλά θετικά και αρνητικά. Θα έλεγα απλώς ότι στην Αγγλία, το σχολείο από πολύ νωρίς δίνει ερεθίσματα στα παιδιά μα και τα καλλιεργεί συνολικά ώστε μεγαλώνοντας να έχουν αναπτύξει τα εκφραστικά τους μέσα. Στην Ελλάδα, αυτό συνήθως εξαρτάται από τη διάθεση του κάθε δασκάλου μεμονωμένα και σαφώς των γονιών. Από κει και πέρα, όλα είναι προσωπική υπόθεση και αν μιλάμε για το θέατρο συγκεκριμένα είναι μια διαρκής σπουδή και αναζήτηση.
Στον ιδιαίτερα ανταγωνιστικό χώρο του θεάτρου έχει χρειαστεί ποτέ να πατήσεις "επί πτωμάτων";
Πιστεύω αν το είχα κάνει, δε θα ήμουν τώρα εδώ που είμαι ούτε θα έκανα τις δουλειές που έκανα, με τον τρόπο που τις κάνω. Συνήθως, το αντίθετο. Είμαι τόσο ενοχικός και ανασφαλής που ζητάω διαρκώς συγγνώμη και συχνά δεν επιμένω όσο θα ήθελα για να μην παρεξηγηθώ. Δουλεύω πάνω σε αυτό. Να μην πατάω δηλαδή αλλά και να μην επιτρέπω να με πατάνε.
Ποιο είναι κατά τη γνώμη σου το μεγαλύτερο σου επίτευγμα μέχρι τώρα;
Ότι έχω καταφέρει να κάνω θέατρο τόσα χρόνια, με τον τρόπο που το κάνω και συνεχίζω με την ίδια αγωνία, το ίδιο δέος, την ίδια επιθυμία.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
