Επιμέλεια συνέντευξης: Ναντίν Αθανασίου
Πόσο δύσκολο σας είναι να μεταφέρετε στη σκηνή τον ιερό πόθο, τον έρωτα που είναι ισχυρός όπως ο θάνατος, την ερωτική αυτή αλληγορία του βιβλίου της Παλαιάς Διαθήκης;
Πολύ δύσκολο. Πάντα ήταν και πάντα θα είναι δύσκολο για όλους τους ηθοποιούς να μεταφέρουν στη σκηνή οτιδήποτε βρίσκεται πέρα απο τη λογική και δεν μεταφράζεται με λόγια. Γι αυτό άλλωστε είναι και τρομερά απολαυστικό.
Το ποιητικό αυτό έργο διακρίνεται για τον πλούτο των εικόνων του. Πώς αποτυπώνονται αυτές θεατρικά;
Αυτό που ο θεατής παρακολουθεί είναι περιπτώσεις ανθρώπων , οι οποίοι βρίσκονται στη συνθήκη του απόλυτου έρωτα, και ορμώμενοι από αυτόν, επικοινωνούν το κείμενο δημόσια. Οι εικόνες καταγράφονται στο μυαλό και την ψυχή του θεατή, χωρίς όμως να εχουμε περιγράψει κάτι. Η σχέση με το έργο και τη
συγκεκριμένη παράσταση είναι τελειως υποκειμενική.
Οι δύο εραστές για τους Εβραίους παραπέμπουν στον Θεό και τον λαό του Ισραήλ και για τους χριστιανούς στον Χριστό και στην Εκκλησία αντίστοιχα. Ποια είναι η δική σας άποψη μετά τη μελέτη του κειμένου;
Η άποψή μου ταυτίζεται με την άποψη πολλών μελετητών. Θεωρώ πως ένα τόσο ακραίο ερωτικό κείμενο ήταν πολύ επικίνδυνο για τη χριστιανική διδασκαλία. Με κάποιο τρόπο έπρεπε να ενταχθεί σε κάποιο σύστημα για να αποδυναμωθεί, όπως και έγινε τελικά. Οι δύο εραστές μετονομάστηκαν σε Θεός-λαός του Ισραήλ ή Χριστός-Εκκλησία, κι έτσι το έργο καθιερώθηκε στους αιώνες ως μια αλληγορία, ακίνδυνη πια.
Ποιες είναι οι παγίδες που αντιμετωπίζει ένας νέος ηθοποιός σε εποχές κρίσης όπως τώρα στο θέατρο;
Θεωρώ πως «παγίδα» είναι μια ωραία λέξη, στην οποία φορτώνουμε τα λάθη μας και μάλιστα αποποιούμαστε και την ευθύνη. Τα λάθη μας είναι αυτά που μας προχωρούν μπροστά και μας δείχνουν το δρόμο. Η αγάπη για τα λάθη, η σκληρή δουλειά και η υπέρμετρη αφοσίωση είναι τα τρία χαρακτηριστικά ενός ανθρώπου που - αργά ή γρήγορα - θα τα καταφέρει.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
