Επιμέλεια συνέντευξης: Κωνσταντίνος Πλατής
Ποια ήταν η αφορμή που σηματοδότησε την συγγραφή αυτής της παράστασης;
Αφορμή για να καταπιαστούμε με αυτό το θέμα ήταν το δικό μας βίωμα και οι προσωπικές μας αμφισβητήσεις σχετικά με το πόσο είναι πραγματικά δικό μας αυτό που ορίζουμε ως “κόσμο μας”. Θέλαμε λοιπόν να μιλήσουμε για όλα αυτά που ο άνθρωπος δέχεται και κουβαλάει μέσα του, πολλές φορές με βίαιο τρόπο, και τα οποία γίνονται εμπόδια στην ίδια τη ζωή και την εξέλιξή του.
Πιστεύουμε πως είναι ένα θέμα διαχρονικό, υπαρξιακό και βαθιά ανθρώπινο ανεξάρτητα από τη θέση, την κοινωνική τάξη ή την συνθήκη στην οποία βρίσκεται κάποιος. Άλλωστε, ποιος δεν έχει δεχτεί στη ζωή του, παντός είδους βία, εκμετάλλευση και παραποίηση της αλήθειας;
Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να κάνετε θέατρο στα χρόνια της κρίσης;
Σε καιρούς κρίσης το θέατρο κατά κύριο λόγο είναι ανάγκη˙ μην ξεχνάμε την εκπαιδευτική αξία του θεάτρου. Είναι δημόσιος λόγος που μπορεί να προσφέρει στον θεατή ερεθίσματα για προσωπική συνειδητοποίηση. Έχουμε ανάλογα ιστορικά παραδείγματα, όπως το θέατρο του καταπιεσμένου που γεννήθηκε τη δεκαετία του ’60 στη Βραζιλία από τον Augusto Boal.
Είναι και εύκολο και δύσκολο. Κατά κύριο λόγο όμως είναι ανάγκη, αν επιθυμείς την επικοινωνία και επιλέγεις την εξωστρέφεια. Η κρίση σε κινητοποιεί και σε βάζει σε τέτοιους μηχανισμούς νοητικούς και συναισθηματικούς που αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι ότι ο μικρόκοσμος σου δεν είναι μοναδικός και αυτό σε οδηγεί στο να θέλεις να μοιραστείς τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες σου με άλλους ανθρώπους.
Από την άλλη είναι δύσκολο γιατί το να δημιουργείς σε καιρό κρίσης σημαίνει ότι έχεις λύσει το βιοποριστικό σου θέμα που αυτό δεν συμβαίνει, οπότε παράλληλα χρειάζεται να δουλεύεις και προς τις δύο κατευθύνσεις, πράγμα πολύ δύσκολο. Όμως η δύναμη της συλλογικότητας έκανε εφικτό να βγάλουμε εις πέρας αυτό το έργο. Είμαστε μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων που στηρίζει και εργάζεται γι’ αυτήν την παράσταση εδώ και πολλούς μήνες. Μιλάμε για τους οχτώ εξαιρετικούς performers και όλους τους άλλους συντελεστές που δούλεψαν στο κομμάτι της παραγωγής.
Γιατί σωματικό θέατρο κι όχι κάποια άλλη μορφή τέχνης;
Η παράσταση ισορροπεί όλα εκείνα τα στοιχεία που συνιστούν την τέχνη του θεάτρου - τον λόγο, την κίνηση, τη μουσική. Έχει ως κύριο εκφραστικό μέσο το ανθρώπινο σώμα που όμως έρχεται σε διάδραση με τον λόγο δημιουργώντας μία σχέση ερεθίσματος - αντίδρασης. Το σώμα έχει τη δυνατότητα να εκφράσει έννοιες, συναισθήματα και συνθήκες με πολύ άμεσο τρόπο, δίνοντας στον θεατή την ευκαιρία να ερμηνεύσει με το δικό του τρόπο αυτό που βλέπει. Στα SKIVALΑ πέρα από τον καθημερινό λόγο, συνυπάρχουν ο ποιητικός και λογοτεχνικός λόγος, που είναι κυρίαρχος μέσα στο έργο, η μουσική που δίνει πνοή και ένταση, η εικαστικότητα που δίνει χρώμα στο χώρο, η κινούμενη εικόνα (multimedia) και τα σώματα που πάλλονται δυναμικά επί σκηνής. Όλα αυτά συνυπάρχουν αρμονικά και εξυπηρετούν με τον καλύτερο τρόπο αυτό που θέλουμε να πούμε στο έργο μας.
Τα Σκύβαλα είναι τα σκουπίδια. Σε ποια σκουπίδια αναφέρεστε;
Δεν μιλάμε βέβαια για τα σκουπίδια που μαζεύουμε σπίτι μας. Μιλάμε για τα ξένα σώματα που ο άνθρωπος κουβαλά μέσα του και που έχει αποδεχτεί με βίαιο τρόπο, ως πρότυπα συμπεριφοράς και στερεότυπα, τα οποία συντηρεί για να γίνεται κοινωνικά αποδεκτός. Ωστόσο, όλα αυτά συγκρούονται με τα θέλω του και τις πραγματικές του ανάγκες με αποτέλεσμα να χάνεται ο αυθορμητισμός, η αυθεντικότητα και η εμπειρία της ευχαρίστησης. Επίσης, όλα αυτά τα ξένα σώματα γίνονται εργαλείο χειραγώγησης από κάθε είδους εξουσία. Ζούμε σε μία εποχή που το “πραγματικό” ορίζεται από τα ΜΜΕ, το internet και τα social media, εντούτοις αμφισβητείται από πολλούς. Μια παράσταση οφείλει να μεταφέρει μηνύματα με τρόπο διαλεκτικό και να βοηθά τον θεατή να καταλήξει σε δικά του ωφέλιμα συμπεράσματα.
Η παράσταση μας, καταπιάνεται με αυτό το θέμα και προσπαθεί να εγείρει τον εξής προβληματισμό, “πρέπει ο άνθρωπος να αποβάλει αυτά τα ξένα σώματα και αν ναι, πόσο είναι εφικτό;”
Πιστεύετε ότι το βίωμα της πρωταγωνίστριας είναι μια κατάσταση από την οποία πρέπει να περάσουμε όλοι;
Πιστεύουμε ότι ο άνθρωπος οφείλει να φτάσει στο σημείο της συνειδητοποίησης και της επίγνωσης του τι πραγματικά βιώνει. Το σημείο αυτό προϋποθέτει μια δύσκολη διαδρομή με πολύ πόνο και πολλές απώλειες. Το πώς θα διαχειριστεί ο καθένας αυτή τη συνειδητοποίηση παραμένει στη δική του διακριτική ευχέρεια.
Το κεντρικό πρόσωπο της παράστασης βιώνει αυτήν ακριβώς την συνθήκη επί σκηνής.
Γιατί να έρθει κάποιος να δει την παράστασή σας;
Γιατί είναι ένα έργο σύγχρονο αλλά και διαχρονικό που μιλά για τον καθημερινό άνθρωπο, τοποθετώντας τον στο επίκεντρο της θεατρικής πράξης. Μιλάει άμεσα, αντικατοπτρίζοντας την πραγματική ζωή, σαν να ακούς τα πιο κοντινά σου πρόσωπα να μιλούν επί σκηνής.
Είναι μια παράσταση που θα σε κάνει να γελάσεις με αρκετή δόση πικρίας, που θα σε κάνει να θυμώσεις, να δακρύσεις και να αναβιώσεις μέσα σε μια ώρα σκηνές από την δική σου ζωή.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
