Επιμέλεια συνέντευξης: Κωνσταντίνος Πλατής
Πως σας έχει επηρεάσει ο «Γυάλινος Κόσμος» εκτός σκηνής;
Η Αμάντα Γουίνφιλντ, η ηρωίδα που υποδύομαι, είναι μοναδική. Ζει σε έναν κόσμο ψευδαισθήσεων όπως οι περισσότερες ηρωίδες του Τ. Ουίλιαμς. Είναι πολύ αμφίθυμη, εκκεντρική, λίγο τρελλούτσικη και συνάμα πολλά άλλα...Μαζί με τα παιδιά της, τον Τομ και τη Λώρα, δημιουργούν έναν κόσμο περίπλοκο που απαιτεί από τους ηθοποιούς μια παρουσία ολόκληρη που ανά πάσα στιγμή είναι έτοιμη να εκραγεί. Ένα τοπίο επικινδυνότητας. Πως θα μπορούσα να επιτρέψω στον εαυτό μου να με επηρεάζει εκτός σκηνής; Θα ήταν δυσβάσταχτο. Ούτως η άλλως οι ηθοποιοί αφήνουμε συνήθως πίσω μας το περιβάλλον και τις προσωπικότητες με τις οποίες καταπιανόμαστε.
Υπάρχει κάποιο αισιόδοξο μήνυμα σε αυτό το έργο του Tennessee Williams;
Στον «Γυάλινο Κόσμο» οι ήρωες ζουν μια ζωή γεμάτη δύσκολα, δυσβάσταχτα συναισθήματα. Νιώθουν εξαπατημένοι, μπερδεμένοι, απαξιωμένοι, προδομένοι. Ζουν στην άκρη της ζωής.
Το αισιόδοξο ίσως μήνυμα του έργου, κατά τη γνώμη μου, είναι πως στο τέλος αντιλαμβανόμαστε πως αυτοί οι άνθρωποι αγάπησαν πολύ ο ένας τον άλλον. Έτσι, κανείς μπορεί να συγχωρέσει και τα λάθη τους.
Έχετε επιλέξει τη φυγή ως τρόπο αντιμετώπισης σε κάποιο πρόβλημα στη ζωή σας;
Πολλές φορές στο παρελθόν είχα τάσεις φυγής. Κυρίως στην εφηβεία. Σαν τον Τομ, ήθελα κι εγώ να φύγω από το σπίτι, από την οικογένεια. Ένιωθα καταδυναστευμένη μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον. Με έπνιγε η οικογένειά μου. Ένιωθα ότι μου στερούσαν την ελευθερία μου, ότι εμπόδιζαν την εξέλιξη μου. Και σαν τον Τομ, τα επόμενα χρόνια της ζωής μου νοστάλγησα αυτό το περιβάλλον. «Πάσχιζα συχνά να βρω μέσα στην κίνηση ό,τι δεν έβρισκα στον χώρο». Αυτός ο «χώρος» τελικά, που έχει να κάνει με τη σχέση μας με την οικογένεια μας, θα μας λείπει πάντα. Είναι μια τρύπα, ένα κενό, πάντα παρόν.
Ποιες διαφορές εντοπίζετε μεταξύ Αθήνας και Θεσσαλονίκης στο θέατρο;
Η Αθήνα είναι μια πόλη που εξ αιτίας του πληθυσμού της έχει πολύ περισσότερα θέατρα. Πολλές επιλογές. Θα είναι πάντα μια αναφορά. Η Θεσσαλονίκη έχει λιγότερες επιλογές, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει επ ουδενί με την ποιότητα των παραστάσεων. Έχω δει πολύ ωραίες παραστάσεις εδώ. Και θα έλεγα πως θα ήταν καλό τα μέσα και οι άνθρωποι που ασχολούνται με το πολιτιστικό/καλλιτεχνικό ρεπορτάζ να το λάβουν σοβαρά υπόψη τους. Όπως και για κάποιες άλλες πόλεις. Ένιωσα μεγάλη αμηχανία όταν είδα πως σε ένα ρεπορτάζ για τις παραστάσεις του Γυάλινου Κόσμου τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα δεν αναφέρθηκε η παράσταση της Γλυκερίας Καλαϊτζή, όταν μάλιστα παίζεται επιτυχώς για δεύτερη χρονιά. Προσωπικά, νιώθω τυχερή που είμαι εδώ και δουλεύω σε αυτήν την παράσταση.
Τι άλλο θα δούμε από εσάς στο μέλλον;
Αρχίζω άμεσα πρόβες για τον Γλάρο του Τσέχοφ σε σκηνοθεσία Γιάννη Παρασκευόπουλου, μια συμπαραγωγή των ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ιωαννίνων και Λάρισας.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
