Συνέντευξη με τη Νατάσα Ρουστάνη για την παράσταση "Το δαχτυλίδι της μάνας"

Επιμέλεια συνέντευξης: Κωνσταντίνος Πλατής

Τι είναι αυτό που σας έδωσε την έμπνευση να παίξετε ένα έργο γραμμένο το 1898;
Με το έργο μας έφερε σε επαφή, αρχικά, ο φίλος μας και ιδρυτικό μέλος της ομάδας Γιωργής Σφυρής και στη συνέχεια ο Παύλος Παυλίδης έφερε στο τραπέζι μια πρόταση με τη δική του σκηνοθετική ματιά αυτή τη φορά, την οποία και ακολουθήσαμε.

Από την πρώτη κιόλας ανάγνωση το νιώσαμε οικείο, σαν τις ιστορίες που μας έλεγαν οι γιαγιάδες μας, όταν ήμασταν παιδιά, σαν το "γάλα μπούκες" που σε τάιζε στο στόμα, όταν ήσουν στο κρεβάτι με πυρετό. Μας ενέπνευσε, γιατί είναι μια ιστορία που μιλάει για το σώμα, το χώμα και το όνειρο, υλικά από τα οποία είναι φτιαγμένος ο άνθρωπος. Στο σημείο που οι θρύλοι της παράδοσης μιλάνε για ανάγκες πανανθρώπινες, οι παραδόσεις των λαών συγκλίνουν σε κοινές αφηγήσεις και τότε όλες οι ιστορίες είναι μία: η ιστορία του Θανάτου και της Ζωής. 

Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τη παράσταση ως μουσικοθεατρική, ποια είναι η "φόρμα" της;
Η απόφασή μας ήταν να μιλήσουμε για το θάνατο μέσα από ένα μεγάλο γλέντι για τη ζωή, γι'αυτό και η μουσική δε θα μπορούσε να λείπει. Στην προσέγγισή μας, δεν είναι τόσο ισχυρό το κομμάτι του "ρόλου", όσο η αφήγηση της ιστορίας από την προσωπική θέση και στάση του καθενός. Συνθέτουμε το παζλ της παράστασης ως κομμάτια σε διαφορετικές αποχρώσεις.

Πες μας λίγα λόγια για το δικό σου ρόλο 
Ο δικός μου ρόλος, όπως μου είχε προτείνει ο Παύλος, σχετίζεται με το κομμάτι της μοναξιάς. Τι αφετηρία είναι κι αυτή η μοναξιά! Άνθρωποι σαν την γειτόνισσα θεία Κυριάκαινα που σε όλα χώνονται και σε ησυχία δε σ' αφήνουν και είναι αμήχανο γιατί σε βοηθάνε και παρότι παρεμβατικοί και αδιάκριτοι, έχουν καλές προθέσεις. Και πόση μοναξιά!  Ίσως δεν είναι το πρόβλημα η ίδια η μοναξιά αλλά όλα όσα κάνει κανείς για να την αποφύγει.

Για σένα η φαντασία τι ρόλο παίζει στη ζωή σου;
Η φαντασία στη ζωή μου είναι ένα κατοικίδιο ζωάκι. Κάποιες μέρες χοροπηδάει από νωρίς και ξύνει την πόρτα να βγει βόλτα, κάποιες άλλες είναι πιο νωχελική, τρώει μόνο από την καλή τροφή, αλλιώς αρπάζει από τα σκουπίδια. Όταν στεναχωριέμαι, μου κάνει αγκαλιές, όταν της βγάζω το λουράκι ξεφεύγει και την κυνηγάω, μερικά βράδια αφηνιάζει στο σκοτάδι και δεν μ' αφήνει να κλείσω μάτι.

Η ομάδα C. for Circus γιορτάζει φέτος με αυτή την παράσταση τα 10 χρόνια παρουσίας της στο θέατρο. Τι είναι αυτό που σας κρατάει τόσα χρόνια μαζί;
Κάποιος είχε πει κάποτε 'Α, γι' αυτό καταφέρνετε να είστε τόσα χρόνια ομάδα! Γιατί πηγαίνετε όλοι μαζί διακοπές!' Μπορεί να είναι το ότι πηγαίνουμε, μπορεί το ότι θέλουμε να πηγαίνουμε. Μεγαλώσαμε μαζί προσπαθώντας να προσεγγίσουμε αυτό το μαγικό πράγμα που λέγεται θέατρο, δεθήκαμε, αγαπηθήκαμε, γίναμε οικογένεια. Και μέσα στις δυσκολίες των καιρών, συνεχίζουμε να θέλουμε να φτιάχνουμε ένα χώρο, όπου μπορούμε να δουλέψουμε με τους δικούς μας όρους, να χωρέσουμε την έμπνευση και τις καλλιτεχνικές μας ανησυχίες και να δημιουργήσουμε από κοινού.

Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ