Επιμέλεια: Μαργαρίτα Λιγνού
Σκηνοθετείτε μια παράσταση που πραγματεύεται μια ιστορία αγάπης για τρία
πρόσωπα, πείτε μας λίγα λόγια…
Στο Βερολίνο του μεσοπολέμου διαδραματίζεται μια ιστορία αγάπης ανάμεσα σε έναν
συνεσταλμένο, Τούρκο νεαρό, που πηγαίνει εκεί για να σπουδάσει, και μια Γερμανίδα
καλλιτέχνιδα, που επιβιώνει δουλεύοντας σε καμπαρέ. Δυο διαφορετικοί άνθρωποι
συναντιούνται, δυο διαφορετικοί λαοί συνομιλούν, δυο παραδόσεις συγκρούονται.
Πάνω από όλα όμως παρακολουθούμε τον έρωτα δυο νέων παιδιών και τα
σκαμπανεβάσματα μιας αγάπης, που δεν έχει σύνορα, εποχές και όρια. Μιας αγάπης
με απρόσμενη κατάληξη μιας και τον πρωταγωνιστικό ρόλο τον παίζει πολλές φορές
η ίδια η ζωή. Ένα ημερολόγιο στα χέρια του τρίτου προσώπου του έργου θα
ξετυλίξει το κουβάρι αυτής της τόσο συγκινητικής ιστορίας.
Έχετε αποσπάσει το βραβείο Κάρολος Κουν για τη σκηνοθεσία σας, τη
δραματουργική επεξεργασία και τη διασκευή στο θεατρικό έργο του διηγήματος
’’ Ο ζητιάνος ‘’ του Ανδρέα Καρκαβίτσα, πείτε μας πόσο σημαντικά είναι τα
βραβεία στη ζωή σας και αν πιστεύετε ότι είναι μια ανταμοιβή για τους κόπους
σας.
Δεν είναι όλα τα βραβεία το ίδιο αλλά σίγουρα όταν σου απονέμεται το βραβείο
Κάρολος Κουν τα πράγματα αποκτούν άλλη βαρύτητα. Η αλήθεια είναι ότι το
βραβείο ήρθε σε μια στιγμή, που ήταν όντως η ανταμοιβή μιας μεγάλης
προσπάθειας, που είχαμε κάνει με την ομάδα μου Anima σε ένα πολύ δύσκολο
εγχείρημα. Η δραματοποίηση του έργου του Καρκαβίτσα «Ζητιάνος» ήταν
πραγματικά ένα περίπλοκο τόλμημα μιας και έπρεπε κανείς να δαμάσει διάφορα
στοιχεία του μυθιστορήματος: την γλώσσα, την εποχή, τα πολλά πρόσωπα, την
μεταφορά του ίδιου του έργου στο σήμερα, ώστε να αφορά. Τελικά προέκυψε μια
εξαιρετικά αγαπημένη παράσταση με σπουδαίες ερμηνείες των ηθοποιών και με
κορυφαίο των πρωταγωνιστή ζητιάνο, που υποδυόταν ο Λεωνίδας Κακούρης.
Τι είναι αυτό που θα αποκομίσει ο θεατής φεύγοντας από τη παράσταση;
Θα ακούσει μια πολύ όμορφη ιστορία στη θαυμάσια απόδοση της Έφης Βενιανάκη,
θα συγκινηθεί, θα στοχαστεί πάνω στις έννοιες του έρωτα, της αγάπης αλλά κυρίως
θα δει καλούς νέους ηθοποιούς σε μια παράσταση συνόλου, ώστε φεύγοντας να έχει
πάρει μαζί του πολλή θετική ενέργεια.
Πείτε μας ποια είναι η ποιο σημαντική στιγμή που έχετε βιώσει στη δουλειά
σας…
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω εύκολα τις δουλειές μου γιατί όλες τις νιώθω παιδιά μου.
Θα αναφερθώ λίγο περισσότερο στην πρώτη δουλειά της Anima, μια ενδιαφέρουσα
σύνθεση γυναικείων μονολόγων και μαρτυριών από το 1821 και 1940, με κορυφαία
στιγμή, όταν ανέβαινε στη σκηνή μια γυναίκα 80 ετών και μας αφηγείτο την ιστορία
της από την εξορία της στη Μακρόνησο και στο Τρίκερι. Δεν θα ξεχάσω τα κλάματα
των θεατών και το χειροκρότημα. Ίσως σημαντική στιγμή είναι το πόσο δυνατό
μπορεί να είναι το χειροκρότημα, που ακούς, όταν τελειώνει μια παράσταση.
Η εποχή μας επιτάσσει γρήγορους ρυθμούς και πιεστικές συνθήκες είναι μια
κατάσταση που βιώνετε και εσείς στη καθημερινότητα σας;
Φυσικά, πότε δεν προλαβαίνω να κάνω όλα όσα θέλω και κάθε φορά υπόσχομαι στον
εαυτό μου, ότι την επόμενη φορά θα είναι καλύτερα. Και είναι, αλλά ελάχιστα
καλύτερα. Οπότε μια νέα υπόσχεση έρχεται.. Και πάει λέγοντας.. Τώρα το έχω
πάρει απόφαση: δεν προλαβαίνω αλλά δεν πειράζει. Καθένας κάνει ότι καλύτερο
μπορεί και αυτό πρέπει να μας είναι αρκετό.
Τι είναι αυτό που σας γοητεύει στη ζωή περισσότερο;
Η ίδια η ζωή και οι μικρές εκπλήξεις που σου επιφυλάσσει η κάθε μέρα. Και οι
εκπλήξεις που δημιουργεί κάθε στιγμή η εξάχρονη κόρη μου. Εντυπωσιάζομαι
απρόσμενα.
Επόμενα σχέδια…
Διάφορα. Πολλά. Ανάμεσα σε άλλα θέλω να κάνω μια παιδική παράσταση. Προς το
παρόν είμαι χαμένη στη γοητεία της «Μαντόνας με το Γούνινο Παλτό».
Πληροφορίες για την παράσταση: εδώ
Ευχαριστούμε θερμά για αυτή την υπέροχη κουβέντα!!!
