Επιμέλεια: Μαργαρίτα Λιγνού
Τι είναι αυτό που σας μαγεύει στο θέατρο;
Πρώτα απ’ όλα να σας πω ότι το θέατρο στο δικό μου μυαλό δε διαχωρίζεται σε διαφορετικά είδη, δηλαδή, μου αρέσει να αφηγούμαι ιστορίες με διαφορετικούς τρόπους κάθε φόρα. Για παράδειγμα είτε δουλεύω με τους “Patari Project”, πάντα σε μικρούς χώρους, κάτι το οποίο για εμάς είναι κανόνας, είτε όταν δουλεύω στο Εθνικό, πάντα προσπαθώ να βρίσκω τρόπους και να ελίσσομαι. Θέλω την ιστορία που θα πάρω στα χέρια μου μαζί με τους συντελεστές και τους ηθοποιούς, να τη ζωντανέψω και να τη συστήσω στον κόσμο. Αυτό που με κάνει να αισθάνομαι πολύ τυχερή σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς είναι ότι η δική μου δουλειά αρχίζει καθώς ανοίγει η πόρτα της πρόβας και γινόμαστε πάλι παιδιά, αυτό που επί της ουσίας κάνουμε είναι να συζητάμε με τους ηθοποιούς με πιο τρόπο μπορούμε να βγάλουμε μια σκηνή, πως θα λειτουργήσει με το καλύτερο δυνατό τρόπο, και πώς να ειπωθεί μια ατάκα. Όλο αυτό είναι πολύ ωραίο και ευχάριστο σε σχέση με κάποιες άλλες εργασίες που βρίσκονται κάποιοι άνθρωποι και δυστυχώς δε θα ήθελαν να βρίσκονται εκεί…
Πείτε μας λίγα λόγια για τη συνεργασία σας με την Ξένια Καλογεροπούλου και το 
Θωμά Μοσχόπουλο στο θέατρο Πόρτα…
Η Ξένια Καλογεροπούλου και ο Θωμάς Μοσχόπουλος είναι πρωτοπόροι στο είδος τους, δε το συζητώ, και έχουν μια βαθιά αγάπη στο πυρήνα τους για τα παιδιά, και ότι γίνεται στο «Πόρτα» γίνεται πάντα με αυτή τη φροντίδα. Ο στόχος τους δεν είναι άπλα να κάνουν μια ωραία παράσταση αλλά να είναι φροντισμένη από όλες τις πλευρές.
Τυγχάνει να σας έχω παρακολουθήσει και στο “Σκλαβί” (θέατρο Πόρτα, σε συν-σκηνοθεσία με τον Θ. Μοσχόπουλο)
Αχ τι ωραία!!! Αυτή ήταν μια φοβερή συγκύρια που βρεθήκαμε τρεις γενιές, η Ξένια Καλογεροπούλου, ο Θωμάς Μοσχόπουλος και εγώ και με απολυτή εμπιστοσύνη ενωθήκαμε ώστε να βγάλουμε ένα καθ’ όλα άρτιο αποτέλεσμα. Δεν είχα δει το πρώτο ανέβασμα της παράστασης το 2000 και δεν ήξερα πως ήταν, οπότε όταν μου δόθηκε η ευκαιρία είχε πολύ ενδιαφέρον το πείραγμα της ιστορίας και πως μπορεί πλέον να λειτουργήσει στο σήμερα με επτά πανιά να καταφέρει να καθηλώσει μικρούς και μεγάλους θεατές. Η αλήθεια είναι ότι ένα παιδί μπορεί να παίζει με το τίποτα και να ασχολείται για ώρες ουσιαστικά με ένα πλαστικό μπουκάλι κάνοντας το άνθρωπο, βάρκα ή οτιδήποτε άλλο και με αυτό το τρόπο η φαντασία του ανοίγει πάρα πολύ. Αυτός είναι ο στόχος τόσο ο δικός μου άλλα και για τους “Patari Project” με το τίποτα, τι μπορεί να κάνει η φαντασία για να επιτρέψει στο θεατή να συμπληρώσει την εικόνα, το θεωρώ αναγκαίο την εποχή που ζούμε που όλα παρέχονται στον άνθρωπο ως μασημένη τροφή.
Τι είναι αυτό που σας διευκολύνει στη δουλειά σας;
Το να βρίσκομαι με ανθρώπους που μπορούμε να συνεργαζόμαστε αμφότερα σωστά, αρμόνικα και καλά δηλαδή θα ακουστεί λίγο πολύ τετριμμένο άλλα με ενδιαφέρουν τα «καλά παιδιά», με ενδιαφέρει να δουλεύω με καλές ψυχές, φτιάχνοντας καλές ομάδες και πιστεύοντας πολύ σε αυτές, και στην ένωση του συνόλου έχω την αίσθηση ότι έτσι θα αλλάξουν τα πράγματα στον κόσμο, έτσι και εγώ θέλω να λειτουργώ στο χώρο εργασίας μου. Αυτό βέβαια δεν αλλάζει είτε είναι μεγάλος ο θίασος είτε απαρτίζεται από δυο ανθρώπους, αυτό που ενδιαφέρει εμένα, είναι η ομάδα να λέει ιδέες και να οδηγούμαστε ομαδικώς σε όμορφους κόσμους. Καθώς οι σχέσεις έτσι είναι ουσιαστικές.
Φέτος είχα τη χαρά να παρακολουθήσω τη παράσταση “Ο Μπαλ στον Αέρα” σκηνοθετημένη από εσάς στη Μουσική βιβλιοθήκη του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών και δε σας κρύβω ότι πραγματικά με εντυπωσίασε, καθώς διαπίστωσα ότι σε πολύ λίγο χρόνο με γρήγορη εναλλαγή καταστάσεων και σκηνικό ένα κόκκινο μπαλόνι, μπορεί να διασκεδάσουν μικροί και μεγάλοι θεατές, άραγε υπεύθυνη είναι η σκηνοθεσία , το κείμενο ή το ταλέντο;
Η σκηνοθεσία , το κείμενο, το ταλέντο συμβάλουν πραγματικά στο να έχουμε ένα πολύ καλό αποτέλεσμα αλλά έχει σαφώς να κάνει και η συνάντηση των ανθρώπων “Ο Μπαλ στον Αέρα” είναι ένα παραμύθι γραμμένο το 2014 από εμένα, την Αγγελική Μαχαίρα, την Σάντυ Σπυρίδη, την Εριφύλη Στεφανίδου και την Υβόννη Τζάθα, εκείνη τη χρονική περίοδο μπλέχτηκαν αυτά τα ωραία μυαλά και είχαμε αυτό το εξαιρετικό παραμύθι. Τώρα έρχεται η στιγμή που τα ξαναπαρουσιάζουμε στη Μουσική Βιβλιοθήκη του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών και πράγματι είναι πολύ όμορφο να το βλέπω και εγώ μετά από τόσα χρόνια.
Το παιδικό θέατρο τα τελευταία χρόνια έχει μπει δυναμικά στο χώρο και πολλές φορές είναι και αιμοδότης των θεάτρων, το πιστεύετε εσείς αυτό;
Ας μη κρυβόμαστε αυτό με το παιδικό θέατρο υπήρχε χρόνια, συμβαίνει μια παιδική παράσταση να καλύπτει τα έξοδα ενός θεάτρου καθώς υπάρχουν και οι σχολικές παραστάσεις, αυτό είναι πάρα πολύ ωραίο γιατί υπάρχουν και άνθρωποι που δοκιμάζουν καινούργια πράγματα στο χώρο αλλά ταυτόχρονα μπορεί να είναι και πολύ κακό γιατί ίσως γίνεται μόνο για λογούς εύκολου κέρδους χωρίς κόπο και στην ουσία δεν έχουν να παρουσιάσουν τίποτα αξιόλογο. Είναι πολύ τίμιο να πεις ότι θα κάνω μια παιδική παράσταση ώστε να κόψει πολλά εισιτήρια αλλά είναι υποχρέωση σου να τη προσέξεις πάρα πολύ όπως μια ενήλικη. Βέβαια για μένα δε θα έπρεπε να υπάρχει διαχωρισμός και αν μη τι άλλο υπάρχει, εν τελεί, ας επενδύσουμε στο παιδικό θέατρο, ας προσέξουμε τα παιδιά μας γιατί φτιάχνουμε τους νέους πολίτες αυτής της χωράς.
Μετά το Λονδίνο, τι ήταν αυτό που σας έκανε να επιστρέψετε;
Αυτό αναρωτιέμαι και εγώ... Ήρθα για να φύγω και τελικά έχω παραμείνει 6 χρόνια εδώ, ίσως υπεύθυνες είναι οι συγκυρίες ως ομάδα το“Patari Project” υφίσταται από το 2012, ζώντας παράλληλα στο εξωτερικό ερχόμουν στη Ελλάδα έκανα κάποιες δουλειές και γύριζα στη βάση μου, συνεχίζοντας η ομάδα την πορεία της. Κάποια στιγμή στο Λονδίνο που δούλευα ως ηθοποιός ακυρώθηκε μια πολύ μεγάλη δουλειά που θα κάναμε με την ομάδα μου εκεί, και ήταν η στιγμή που ο Θωμάς Μοσχόπουλος χωρίς να με γνωρίζει ιδιαίτερα μου πρότεινε να αναλάβω τη κινησιολογία στην παράσταση «Η Ιφιγένεια στη χώρα των Ταύρων» από το Κρατικό Θέατρο Βόρειου Ελλάδας και έτσι έγινε η μεγάλη αλλαγή και κάπως έτσι πέρασε ο καιρός, βέβαια δε σας κρύβω ότι μου έχει λείψει το διαφορετικό του εξωτερικού.
Πληροφορίες για την παράσταση: εδώ
