Συνέντευξη με τη Στέλλα Ρουσάκη για την παράσταση "Λευκή πραγματικότητα"

Επιμέλεια συνέντευξης: Κωνσταντίνος Πλατής

Πώς εμπνεύστηκες τη «Λευκή Πραγματικότητα», που παρουσιάζεται κάθε Τετάρτη & Πέμπτη στο Από Μηχανής θέατρο;
Ήταν ανάγκη μου. Αντιμετώπισα μια δύσκολη κατάσταση που με ανάγκασε να μην αντιλαμβάνομαι πια τον κόσμο ως «παραμυθένιο». Διάβασα ξανά το έργο του Ο ’νήλ, ενώ, παράλληλα, μελετούσα τα έργα και τη βιογραφία του Τενεσσί. Έκανα μια παύση από το θέατρο και ένιωσα έντονη τη δίψα για δημιουργία. Θέλησα να πλάσω κάτι που θα συνέβαλε στην ανάδειξη της δουλειάς νέων ανθρώπων στον χώρο, ανθρώπων  που έχουν κάτι να πουν. Αποφάσισα να συνθέσω το Λεωφορείον ο Πόθος με το Μακρύ ταξίδι μιας μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα. Ο τίτλος, από κει και πέρα, ήρθε μόνος του, που λένε.

Τι σε αφορά και τι σε συγκινεί περισσότερο στα δύο αυτά κλασικά θεατρικά αριστουργήματα;
Το αμερικάνικο θέατρο, από την εποχή του Ε. Ο ’νήλ, μέχρι και τον πιο σύγχρονο του Α.Μίλλερ, μου κέντριζε ανέκαθεν το ενδιαφέρον, γιατί συμπίπτει χρονικά με την καθιέρωση του ρεαλιστικού θεάτρου και τις καινοτομίες στην επιστήμη της ψυχολογίας,  που δοκιμάζονταν στη γραφή  και τη σκηνοθεσία. Δεν είναι τυχαίο, που ο Ο ’νήλ είχε καλό φίλο του τον Φρόυντ, ο οποίος πειραματιζόταν πάνω στην τέχνη και τις μορφές ψυχοθεραπείας της εποχής. Ιστορικά, ακόμη, η αδερφή του Τ. Ουίλιαμς έπασχε από ψυχική ασθένεια και πέθανε σε ίδρυμα, γεγονός που σημάδευσε με έναν τρόπο όλα του τα έργα. Τα δύο έργα αυτά, λοιπόν, βρίθουν από αντιθέσεις: το ρεαλισμό και το λυρισμό στις εικόνες, την εξπρεσιονιστική γραφή με στόχο το ψυχολογικό θέατρο, τους άμεσους και καθημερινούς διαλόγους με την ποιητική διάθεση και απεικόνιση. Τους απλούς και καθημερινούς χαρακτήρες που γίνονται τελικά εμβληματικοί. Τα διαχρονικά νοήματα με το ρομαντισμό της παλιάς εποχής που δεν επιθυμείς να αποποιηθείς.

Θα μπορούσαν, πράγματι, αυτές οι ιστορίες να εξελίσσονται παράλληλα σε δύο δωμάτια ενός σπιτιού;
Τα αυτούσια έργα, τελειώνοντας, δε δίνουν τέλος. Η πανομοιότυπη σκηνή της οικογένειας που παίζει χαρτιά και πίνει, την ώρα που οι δύο γυναίκες βρίσκονται στο χάος τους και στην αποκορύφωση της ψυχικής διαταραχής τους, βγαίνοντας καλοντυμένες από τα δωμάτιά τους, μου έδωσε την έμπνευση για ένα κοινό «μετά». Επίσης, η ωμότητα κι η σκληρότητα της σκηνής του πόκερ, παράλληλα με την απαλότητα και ηρεμία της σκηνής της «τρέλας» όταν οι ηρωίδες εμφανίζονται, προδίδει ομοιότητες στην ψυχοσύνθεση και προοικονομεί κοινή κατάληξη για τις δύο γυναίκες.

Ποιες πληγές της σύγχρονης κοινωνίας αναδεικνύει αυτό το έργο;
Το έργο αναδεικνύει βαθιά και διαχρονικά ερωτήματα της ανθρώπινης ύπαρξης. Αυτά που απασχολούν και θα απασχολούν πάντα. Τη σκληρή πραγματικότητα και την αλήθεια της ζωής, που για κάποιους ανθρώπους είναι αντιμετωπίσιμη, για άλλους μοιάζει πολύ δύσκολη, αβάσταχτη. Οι τελευταίοι αναζητούν τρόπους διαφυγής. Το ''φεύγα'' των ανθρώπων αυτών μοιάζει τις περισσότερες φορές να βρίσκει διέξοδο στις καταχρήσεις. Φυσικά, το έργο υπογραμμίζει την έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων, η οποία ξεκινάει από την οικογένεια και διαχέεται σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις. Ένας αέναος κύκλος, ο οποίος με το πέρασμα των χρόνων, επιδεινώνεται και δημιουργεί προβληματικούς χαρακτήρες. Επιπλέον, θέλουμε να μιλήσουμε για θέματα όπως η ομορφιά κι η εν δυνάμει ασxήμια της ψυχής, πώς αυτή επιδρά στην εξωτερική εμφάνιση και πώς στον χρόνο που είναι τελικά σχετικός. Πώς η αγάπη και η φροντίδα για τον άνθρωπο είναι δυνάμεις, που πολεμούν καθετί που τον γερνάει και τον καταστρέφει.

Υπάρχουν ομοιότητες μεταξύ των κεντρικών ηρωίδων Μπλανς και Μαίρης;
Οι ομοιότητες των δύο γυναικών είναι πολλές, τόσο δραματουργικά, όσο και συμβολικά κυρίως ως προς την ψυχοσύνθεσή τους. Αν κάποιος τις ζωγράφιζε θα έβαζε τα ίδια χρώματα, θα τραβούσε ίδιες γραμμές και θα τις έβαζε στο ίδιο φόντο. Μερικές από τις ομοιότητες στο έργο μου, φαίνονται από τα αντικείμενα και τα κοστούμια, άλλες από τις λέξεις και τις φράσεις που σκοπίμως επαναλαμβάνονται και άλλες τις αντιλαμβάνεται ο θεατής ή ο αναγνώστης από βαθύτερη διαίσθηση ή ψυχική ταύτιση. Είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Πού στοχεύεις καλλιτεχνικά με αυτή την πρώτη σου ολοκληρωμένη θεατρική δουλειά; Τι έχεις ανάγκη να επικοινωνήσεις μέσα από την Τέχνη;
Στόχος μου με αυτήν τη δουλειά είναι να δώσω την ευκαιρία τόσο σε εμένα όσο και στους ηθοποιούς, με τους οποίους συνεργάζομαι, να αποτυπώσουμε μια δική μας ματιά στο σύγχρονο θέατρο, να αναμετρηθούμε με έργα κλασσικά της παγκόσμιας δραματουργίας, να προσκαλέσουμε τον θεατή να μοιραστεί μαζί μας τη μαγεία της Τέχνης, να προβληματιστεί και να ανακουφιστεί. Μέσα από την πρώτη μου αυτή θεατρική δουλειά, εκφράζω όλα εκείνα που με ώθησαν και με ενέπνευσαν να δημιουργήσω, θέτω τους προβληματισμούς μου και  ρίχνω μια άλλη ματιά, λίγο φως, πάνω σε καθοριστικά για τις ζωές όλων μας θέματα.

Με ποιους ηθοποιούς μοιράζεσαι τη σκηνή του Από Μηχανής;
Οι άνθρωποι με τους οποίους συνεργάζομαι και μοιράζομαι μαζί τους τη σκηνή του θεάτρου είναι μια ομάδα νέων και ταλαντούχων ηθοποιών που με εμπιστεύτηκαν: Αγγέλου Γεωργία στο ρόλο της Καθριν/Γιούνις/θεραπεύτριας, Βάνα Δώρα στο ρόλο της Στέλλας Κοβάλσκυ, Βασιλόπουλος  Γιώργος στο ρόλο του Στάνλεϋ Κοβάλσκυ, Κατσιάνος Σπύρος στο ρόλο του Τζέιμς Ταϊρόν, Κούλης Πάνος στο ρόλο του Μιτς, Μπουκαούρης Γιώργος στο ρόλο του Τζέιμι Ταϊρόν, Μπακανδρέας Πάνος στο ρόλο του Έντμοντ Ταϊρόν, Σβολίμη Βίβιαν στο ρόλο της Μπλάνς Ντι Μπουά. Ευχαριστώ, επίσης, για την πολύτιμη συνεργασία,την ηθοποιό Μαστροκάλου Νίκη, και όλους τους άξιους επαγγελματίες που συνέβαλαν στο θεατρικό αυτό εγχείρημά μου: Κωστοπούλου Βασιλική, Δεκαβάλλα Αναστασία, Παπαλεξανροπούλου Σεμίνα, Γιαννίμπας Γιώργος, Καραμάνος Δημήτρης, Τσατσαρώνη Ανδρονίκη. Τέλος,ευχαριστώ από καρδιάς τους αγαπημένους καθηγητές, φίλους, συνοδοιπόρους Μαρία Σολωμού, Ηλία Κουντή, Δημήτρη Κουρούμπαλη, Φρόσω Κορρού και τον Διευθυντή της δραματικής σχολής  Ίασμος-Βασίλης Διαμαντόπουλος κ. Σταύρο Δελλή.

Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ