Επιμέλεια συνέντευξης: Κωνσταντίνος Πλατής
Τι μηνύματα θέλετε να περάσετε στα παιδιά;
Να σας πω την αλήθεια, θα ήθελα - και θα το θεωρούσα μεγάλη επιτυχία της παράστασης- τα παιδιά να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα, και να είναι τόσο ιδιαίτερα και παράξενα που να μας αναγκάσουν (εμάς τους μεγάλους) να δούμε τη ζωή μας, ξανά από την αρχή. Τώρα, στη δική μου σκέψη, ο λόγος που ανεβάζω τον Μικρό Ονειροπόλο (του Μάνου Ζερβάκη) είναι μήπως και πειστούν τα παιδιά να μην παρατήσουν τα όνειρά τους. Όλοι μας κάποτε ονειρευτήκαμε. Και πόσες φορές δεν ακούσαμε: άσε τη φαντασία και δες την πραγματικότητα, και πόσες φορές δεν είπαμε: καλά όλα αυτά , αλλά τι θα κάνεις στη ζωή σου; πως θα ζήσεις; Τελικά, ίσως η παράσταση, να αναφέρεται στα παιδιά, αλλά να θέλει να "ξυπνήσει" τους γονείς. Τελικά, μακάρι όλοι μας, να φύγουμε από την παράσταση με το χαμόγελο και την πίστη του Μικρού Ονειροπόλου. Για τα όνειρα που θα γίνουν πραγματικότητα!
Το παιδικό θέατρο είναι βιοποριστική ανάγκη ή συνειδητοποιημένη επιλογή;
Το Θέατρο, από τη φύση του μία ανάγκη έχει: Να μιλήσει, να επικοινωνήσει. Και όσοι αισθανόμαστε έτσι, δεν έχουμε καν την επιλογή να το αρνηθούμε. Με τα παιδιά έχω ασχοληθεί πολλά χρόνια. Το Ρέον πριν γίνει Ρέον Θέατρο, ήταν Καλλιτεχνικό Εργαστήριο με εκατοντάδες παιδιά μέσα στην εβδομάδα να το επισκέπτονται και να εκφράζονται. Κι εκεί ανακαλύπτεις την απίστευτη δυναμική των νέων ανθρώπων, που αυτή τη στιγμή παλεύουν ασυνείδητα (ή τα μεγαλύτερα παιδιά ίσως συνειδητά) να κρατηθούν από κάπου. Μακάρι να ήταν βιοποριστικοί οι λόγοι που ασχολούμαι με το παιδικό θέατρο. Αυτό σημαίνει πως θα θα είχα βρει τον τρόπο και θα είχα λύσει τα όποια οικονομικά μου ζητήματα.
Χρησιμοποιείτε πολλούς τρόπους για να διηγηθείτε την ιστορία(κούκλες, βίντεο, παντομίμα), αυτό βοηθάει τα παιδιά;
Όλα αυτά είναι θέατρο. Και παιχνίδι. Διότι, μην ξεχνάμε, όταν μιλάμε για θέατρο χρησιμοποιούμε το ρήμα παίζω. (Πού παίζεις φέτος; Ποιος ηθοποιός παίζει στην παράσταση κλπ) Ε, στα πλαίσια του παιχνιδιού λοιπόν, έχουμε και αντικείμενα και διάδραση και τραγούδια... Ναι , βοηθάει. Κάνει την παράσταση πιο ενδιαφέρουσα για τα παιδιά, τα βοηθάει να εξάγουν περισσότερα συμπεράσματα, να απολαύσουν το θέαμα, άρα να αντιμετωπίσουν θετικά τους ήρωες, και αν αναπτύξουν έτσι και τη κριτική τους ικανότητα, και την καλλιτεχνική τους φύση.
Εσείς κάνετε μεγαλεπήβολα σχέδια;
Αν θα γίνω πριγκίπισσα; Τι να σας πω, θα πρέπει να αλλάξω χώρα, εδώ δεν έχουμε παλάτια και αίθουσες χορού για να χαθεί το γοβάκι (ε, και ξέρετε μετά πώς πάει η ιστορία...) Η αλήθεια είναι πως περνώντας τα χρόνια, αισθάνομαι πως τα πιο μεγαλεπήβολα σχέδια, είναι η πιο απλή μορφή που μπορεί να πάρει η ζωή. Η αίσθηση του πρωινού, ένα τραγούδι, μια μουσική, ένας χορός ένα ποίημα. Το πιο μεγάλο μου σχέδιο , είναι να μπορώ να απολαμβάνω αυτήν την πρωινή πάχνη, εκεί μόλις ξημερώνει. Την στιγμή , την ελάχιστη στιγμή, που όλα σιωπούν... Αχ, κι ακόμα δεν έχω καταφέρει να ξεκινάει η ημέρα μου εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Συνήθως είναι λίγο αργότερα.. (ε καλά, μπορεί και πολύ αργότερα..)
Πείτε μας κάτι που σας συγκίνησε πρόσφατα.
Ίσως το βρείτε γραφικό, αλλά η αγάπη. Μέσα σε όλα τα περίεργα, αντίξοα που αντιμετωπίζουμε καθημερινά, είναι αυτές οι στιγμές με φίλους, συνεργάτες, ανθρώπους, που νιώθεις, ξέρεις, ότι , βρε παιδί μου, αξίζει τον κόπο να μην τα παρατάς, να είσαι εδώ ζωντανός, ενεργός. Νιώθεις πως όλοι μαζί, κάτι κάνουμε, κάτι καταφέρνουμε, ό,τι μπορούμε. Και το θέατρο , η παράστασή μας, μόνο έτσι ξεκίνησε., Από αγάπη και με αγάπη προχώρησε... Να αυτό, με συγκινεί που είναι ωραία η ζωή.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
