Επιμέλεια: Μαργαρίτα Λιγνού
«Νόρα: Το σπίτι της κούκλας» μετά τη θερμή ανταπόκριση του κοινού, το κλασικό
αριστούργημα για δεύτερη χρονιά στο Altera Pars, πείτε μας λίγα λόγια….
Αυτή την παράσταση την κάναμε πραγματικά με πολλή αγάπη και αφοσίωση. Με τις λιγότερες δυνατές παρεμβάσεις στο κείμενο, το οποίο προφυλάξαμε και σεβαστήκαμε, καταφέραμε πιστεύω, να το αποδώσουμε με ευστοχία, αμεσότητα και αλήθεια, επικοινωνώντας ουσιαστικά με τους θεατές. Και είναι πράγματι εντυπωσιακό και συγκινητικό το πόσο εύκολα και βαθιά ταυτίζονται οι θεατές - ιδίως οι γυναίκες – μαζί του.
Αυτή η δεύτερη χρονιά ξεκινά για εμάς με πολλή όρεξη, χαρά και περηφάνια.
Ένα κείμενο άκρως διαχρονικό που σίγουρα αγγίζει τη σύγχρονη γυναικά και το καθιστά πάντα επίκαιρο, πιστεύετε ότι υπάρχει ταύτιση με τις γυναίκες του σήμερα;
Φυσικά, όσα βιώνει η Νόρα σε αυτές τις τόσο πυκνές 3μέρες που εκτυλίσσεται η υπόθεση του έργου, είναι πολύ γνώριμα σε όλες τις γυναίκες. Όλες οι γυναίκες έχουμε βιώσει λίγο ή πολύ τη χειραγώγηση και τον έλεγχο από κάποιον άντρα της οικογένειας ( σύντροφο ή πατέρα). Όλες έχουμε μεγαλώσει με την κοινωνική απαίτηση να θέσουμε ως απόλυτο στόχο της ζωής μας τη δημιουργία οικογένειας και την άνευ όρων αφοσίωση μας σε αυτή. Και όλες έχουμε βιώσει σίγουρα σε κάποιο στάδιο της ζωής μας τη σεξουαλικότητα μας ετεροκαθοριζόμενες, ως αντικείμενα του ανδρικού πόθου και όχι ως ενεργά υποκείμενα που αναζητούν και διεκδικούν την απόλαυση από τη σεξουαλική τους ζωή. Και σίγουρα, είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι, θα επιθυμούσαμε την απελευθέρωσή μας από όλα αυτά.
Τι συναισθήματα κατά τη γνώμη σας κατακλύζουν τον θεατή και γιατί;
Η τελευταία σκηνή του έργου είναι μια αποκάλυψη. Η σχέση άνδρα – γυναίκας μπαίνει στο μικροσκόπιο και δεν μένει πλέον τίποτα κρυφό, τίποτα ανείπωτο. Άνδρες και γυναίκες θεατές σε αυτό το σημείο συναισθάνονται ότι έχουν σίγουρα βιώσει ή σκεφτεί - χωρίς να έχουν τολμήσει να εκφράσουν - όλα όσα λέγονται μεταξύ Νόρας και Τόρβαλντ. Αυτό άλλοτε μπορεί να είναι άβολο, άλλοτε συγκινητικό κι ενίοτε λυτρωτικό. Είναι σίγουρα μια σκηνή που παρακολουθώντας τη δε γίνεται να μείνεις αποστασιοποιημένος. Αυτή η
περιβόητη “ταύτιση” μπορεί να ακούγεται πλέον ως κοινοτοπία στο σύγχρονο θέατρο, αλλά εξακολουθεί να είναι σπάνια και τόσο ανακουφιστική για ηθοποιούς και θεατές όταν συντελείται.
Είστε πολυπράγμων , ηθοποιός, σκηνοθέτης, έχετε κάνει μουσική επιμέλεια σε
παραστάσεις, απόφοιτος του τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ΕΚΠΑ και
Αριστούχος απόφοιτος του Μεταπτυχιακού Προγράμματος του ίδιου τμήματος,
ποιο από όλα έχει κερδίσει την καρδιά και το μυαλό σας;
Σκηνοθέτης δεν είμαι και δε νομίζω να γίνω, στο άμεσο μέλλον τουλάχιστον. Έχω επιμεληθεί σκηνοθετικά κάποια πρότζεκτς κι έτσι ανέπτυξα την ικανότητα να αντιλαμβάνομαι πιο ολιστικά τη θεατρική πράξη, αλλά απέχω πολύ από την ιδιότητα του σκηνοθέτη. Τις σπουδές μου στην Ιστορία τις έκανα επειδή πραγματικά μου άρεσε το αντικείμενο και αυτές διαμόρφωσαν σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο που σκέφτομαι και “βλέπω” τα πράγματα και τον κόσμο. Η ιστορία είναι μια σπουδαία και “παρεξηγημένη” επιστήμη, κυρίως επειδή η πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση την αντιμετωπίζουν μονοδιάστατα, επιδερμικά και με πολιτική σκοπιμότητα. Σε μια άλλη ζωή θα ήμουν μάλλον πλήρης κι ευτυχής αν ακολουθούσα ακαδημαϊκή καριέρα στο αντικείμενο. Σε αυτή τη ζωή επέλεξα να είμαι ηθοποιός. Είναι πια δέκα χρόνια που ασκώ το επάγγελμα και αυτή είναι πλέον η ταυτότητα μου . Η τέχνη του ηθοποιού είναι μια τέχνη που δεν δύναται να είναι πάρεργο, θέλει αφοσίωση, συγκέντρωση, προσήλωση και πολύ δύσκολα συνδυάζεται με άλλη επαγγελματική δραστηριότητα.
Θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας μια πολύ δυνατή στιγμή πάνω στο θεατρικό
σανίδι…
Σε αυτή την παράσταση κάθε φορά η τελευταία σκηνή του έργου είναι πολύ δυνατή κι έντονη στιγμή για εμάς. Γίνεται πάντα τόσο αβίαστα, τόσο αυθόρμητα σχεδόν σα να μην την έχουμε ξαναπαίξει ποτέ και δεν ξέρουμε τι θα προκύψει.
Τι είναι αυτό που σας χαρακτηρίζει;
Μάλλον η εμπλοκή... με ανθρώπους, με χώρους, με πράγματα, με καταστάσεις. Γενικά συνδέομαι πολύ και εύκολα. Για τη ζωή δεν είναι και πολύ “βοηθητικό” χαρακτηριστικό, στην τέχνη όμως είναι πολύ χρήσιμο.
Επόμενα σχέδια…
Συνεχίζουμε τις παραστάσεις της Νόρας κάθε Σάββατο και Κυριακή στο Altera Pars, είμαστε σε τελικό στάδιο προβών για τη νέα μας παράσταση που αφορά στην αληθινή ιστορία των αδερφών Παπέν και παράλληλα ξεκινάμε πρόβες για την τρίτη παραγωγή που θα παρουσιάσει φέτος το Altera Pars το “Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα” του Πιραντέλλο σε σκηνοθεσία Πέτρου Νάκου.
Πληροφορίες για την παράσταση: εδώ
