Επιμέλεια: Κωνσταντίνος Πλατής
Η Ελένη Σιδεροπούλου τόλμησε, αν και φοιτήτρια υποκριτικής ακόμη, όχι μόνο να γράψει ένα δικό της πρωτότυπο θεατρικό έργο, αλλά επιπλέον να στο σκηνοθετήσει και να πρωταγωνιστήσει σ’ αυτό με τρεις ακόμη συμφοιτητές της από τη σχολή.
Η παράσταση «Στάχτες» παρουσιάζεται για 4 ακόμη Τετάρτες στο Τεχνοχώρο εργοτάξιον και αξίζει την προσοχή μας.
Εμείς μιλήσαμε με τη συγγραφέα του έργου, γι’ αυτή την πρώτη της θεατρική εμπειρία και για την ανάγκη που την οδήγησε να αναλάβει την ολοκληρωτική ευθύνη της συγκεκριμένης παράστασης.
Πείτε μας δυο λόγια για το θεατρικό σας έργο «Στάχτες». Τι σας οδήγησε στη συγγραφή του;
Είναι ένα σύγχρονο έργο το οποίο θίγει ευαίσθητα θέματα όπως το bullying, την σεξουαλική κακοποιήση αλλά και την ενδοοικογενειακή βία. Δείχνει το πόσο εύκολα μπορεί ένα θύμα να μετατραπεί σε θύτη αλλά και το αντίστροφο, και το πόσο τελικά δεν αξίζει να απαντάμε στην βία με βία γιατί φτάνουμε πάντα σε αδιέξοδο. Εγώ έχοντας την ανάγκη να εκφράσω τον θυμό μου για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, εμπνεύστηκα τις Στάχτες. Ένα έργο που δημιουργεί πολλά συναισθήματα στον θεατή και η αλήθεια είναι πως ο κόσμος το έχει αγκαλιάσει και το έχει αγαπήσει και είμαι πολύ ευγνώμων για αυτό.
Το έργο έχει στο επίκεντρο τον φαύλο κύκλο της βίας. Πώς την βιώνετε προσωπικά στην καθημερινότητα σας;
Θεωρώ πως η βία έχει πολλές μορφές και την συναντάμε όλοι λίγο πολύ στην καθημερινότητα μας. Από τα πιο απλά όπως οι τσακωμοί και οι λογομαχίες στην οδήγηση ή στην ουρά σε μια δημόσια υπηρεσία έως και τα πιο σοβαρά: όπως ένας ξυλοδαρμός ή ακόμη και πυροβολισμός στην μέση του δρόμου ή ένα παιδάκι που εμφανίζεται μελανιασμένο στο σχολείο ή μια γυναίκα που ξυλοκοπήθηκε και δολοφονήθηκε και κανείς δεν είδε ή δεν άκουσε τίποτα. Ας καταλάβουμε επιτέλους πως όλοι εμείς που βλέπουμε και δεν μιλάμε, θύτες είμαστε και έχουμε το ίδιο μερίδιο ευθύνης και ας προσπαθήσουμε ως άνθρωποι να λύνουμε τις διαφορές μας πολιτισμένα.
Παράλληλα υπογράφετε και την σκηνοθεσία μαζί με την Νεκταρία Οσάφη. Πόσο βοηθητικό ή και ανασταλτικό είναι ο συγγραφέας να κάθεται στην καρέκλα του σκηνοθέτη;
Η αλήθεια είναι πως δεν με δυσκόλεψε τόσο αυτό όσο το να σκηνοθετώ και να παίζω. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση για μένα. Ανέλαβα τον ρόλο του σκηνοθέτη γιατί ήξερα ακριβώς τι θέλω να περάσω γράφοντας το έργο και έτσι παρέα με την Νεκταρία μοιραστήκαμε το ίδιο όραμα και καταφέραμε μαζί με τους υπέροχους συναδέλφους μας, τον Βασίλη Πρέκα και τον Σταύρο Παναγιωτόπουλο, να φέρουμε αυτό το έργο στην ζωή και στην σκηνή με πολύ σεβασμό και αγάπη.
Αυτή είναι η πρώτη σας επαγγελματική παράσταση. Πώς είναι αυτή η εμπειρία;
Μοναδική. Υπήρξαν βέβαια στιγμές που θέλαμε να τα παρατήσουμε λόγω διαφόρων δυσκολιών αλλά η αγάπη μας για αυτό το έργο και την τέχνη της υποκριτικής είναι μεγαλύτερη από κάθε εμπόδιο. Επίσης, σημαντικό ρόλο έπαιξε και η μεγάλη υποστήριξη που είχαμε από τους αγαπημένους μας καθηγητές στη σχολή μας Tabula Rasa, που ήταν εκεί για εμάς και μας έδωσαν την καθοδήγηση και την δύναμη που χρειαστήκαμε σε αυτήν την πρώτη μας επαγγελματική δουλειά και τους ευχαριστούμε πολύ για αυτό.
Πώς είναι να είσαι καλλιτέχνης στην Ελλάδα του 2023;
Σε έναν χώρο που όλα και όλοι ανακυκλώνονται είναι δύσκολο για έναν νέο ηθοποιό να κάνει τα πρώτα του βήματα. Εύχομαι να δημιουργηθούν περισσότερες ευκαιρίες και να ανοίξουν περισσότερες πόρτες για εμάς τους νέους ηθοποιούς που έχουμε την ανάγκη να δημιουργήσουμε.
Συμπληρώστε τη φράση: ‘Έγινα ηθοποιός γιατί...’
Είμαι ερωτευμένη με αυτήν την τέχνη. Εκφράζομαι, δημιουργώ και δεν παύω να εκπλήσσομαι από το πόσα πράγματα μαθαίνω μέσα από αυτήν. Είναι όπως την αποκαλώ, η ψυχοθεραπεία μου, όταν ανεβαίνω πάνω στη σκηνή ξεχνάω τα πάντα και νιώθω πραγματικά γεμάτη.
Πληροφορίες για την παράσταση: εδώ
