Επιμέλεια: Μαργαρίτα Λιγνού
Ένα αγόρι, ερωτεύεται ένα κορίτσι. Ένα κορίτσι, ερωτεύεται ένα αγόρι. Μια ιστορία από αυτές που συμβαίνουν στη ζωή… και μετά; Πείτε μας λίγα λόγια….
Ένα αγόρι ερωτεύεται ένα κορίτσι... Ένα κορίτσι ερωτεύεται ένα αγόρι... Και μετά... Καλώς ορίσατε στη γιορτή της μπίρας... Εδώ που επικρατεί το χάος, η απόλαυση, η παρακμή, η καταστροφή διότι όλα αυτά, συνέβησαν πέρυσι. Φέτος ένα αγόρι θα χάσει τη δουλειά του... Ένα κορίτσι θα πέσει πολύ χαμηλά, για να ανέβει ψηλά. Ο πόλεμος, η χαμένη νεότητα, το τσίρκο, χρώματα ,αρώματα, σκοτεινά πάρκινγκ, υπόκοσμος, ναρκωτικά, καλός κόσμος, σχέσεις συμφερόντων. Μια ιστορία που συνδέει το τότε και το σήμερα. Καλή θέαση. Καλή απόλαυση. Καλώς ορίσατε στη γιορτή της μπίρας. Ή μάλλον, καλώς ορίσατε στη γιορτή της ζωής.
Ένα κείμενο που όσο περνά η ώρα σε ταξιδεύει, ποια από όλες τις στιγμές κατά τη γνώμη σας φορτίζει συναισθηματικά το θεατή;
Ένα έργο που σε ταξιδεύει πράγματι. Σε μέρη χρωματιστά ,τρενάκια, ροδες, παγωτά, μπίρες, χορό, παιχνίδια μα και μέρη σκοτεινά, πάρκινγκ, κλοπές, αστυνομία, πόρνες, ναρκωτικά, διαφθορά. Ο Έντεν Φον Χόρβατ πολύ μαγικά σε κάνει να γεύεσαι την ελευθερία, την ταχύτητα και τη θέα του κόσμου από μια ρόδα και ένα τρενάκι , την ίδια στιγμή που σε τοποθετεί στα σίδερα της φυλακής, στη στασιμότητα της φτώχειας, στην εξαθλίωση του πολέμου. Κάθε παράσταση όμως είναι διαφορετική, κάθε Τετάρτη διαφορετική, κάθε στιγμή μοναδική όπως και κάθε θεατής κάθε παράστασης είναι διαφορετικός και μοναδικός. Αυτή είναι μια ερώτηση που θα απαντούσε κάθε θεατής , επομένως, με διαφορετικό υπόβαθρο. Ο καθένας φορτίζεται συναισθηματικά και τον συναρπάζει κάτι διαφορετικό κατά τη διάρκεια της παράστασης με βάση τη μέρα του, την
ψυχική του κατάσταση, τις σκέψεις του, την ανάγκη του. Κάθε φορά άλλωστε μας μιλάνε για μια άλλη στιγμή. Οπότε θα παραμείνω πιστή στο λαμβάνειν του θεατή και όχι στο τι πιστεύω εγώ.
Απόλαυση και καταστροφή δυο έννοιες που πρωτοστατούν στη παράσταση αλλά και στη σημερινή πραγματικότητα, ποιο είναι το αντίκτυπο στη κοινωνία;
Απόλαυση και καταστροφή. Δύο έννοιες που με την πρώτη ματιά φαίνονται τόσο ασύνδετες και αντιφατικές μεταξύ τους. Είναι όμως τελικά τόσο ασύνδετες; Η καταστροφή μου ψάχνει την απόλαυση για να γεμίσει το κενό που προηγήθηκε και η απόλαυση μου ακολουθεί την
καταστροφή. Κάτι που συναντάμε σχεδόν σε όλους τους χαρακτήρες της παράστασης με κύριο γνώμονα τους: Καρολίνα, Φραντς, Έρνα, Μαρία, θα έλεγε κανείς. Με την ερώτηση αυτή βέβαια διαβάζοντας της ξανά και ξανά ,σκέφτομαι κυρίως τον αντίκτυπο που έχει η κοινωνία αυτή στο άτομο και όχι το αντίστροφο, χωρίς βέβαια να υποβαθμίζω την ατομική
ευθύνη του καθενός. Όμως όλες οι σχέσεις είναι αμφίδρομες, όλα είναι θέμα δράσης αντίδρασης, κάτι που επίσης συναντάμε πολύ έντονα και στο έργο του Χόρβατ αλλά και στη σημερινή μας πραγματικότητα. Αν οι συνθήκες και οι απόφασης μιας κοινωνίας επιδρούν ανά άτομο, με τον ίδιο τρόπο οι δράσεις ενός ατόμου ανά κύκλο επιδρούν στην κοινωνία.
Ποιες είναι οι Προσδοκίες σας;
Διττή θα τη χαρακτήριζα αυτή την ερώτηση. Καθώς οι προσδοκίες μου από τη συγκεκριμένη παράσταση, αν μιλάμε για αυτό, έχουν να κάνουν με το να περνάει καλά ο θεατής ,να μη νιώθει άβολα με αυτό που παρακολουθεί, να προβληματίζεται και να παίρνει τροφή για σκέψη. Όπως και σε επόμενο βαθμό να περνάω καλά μέσα σε αυτό που κάνω, σε συνεργασία πάντα με τους συναδέλφους μου, με την ομάδα μου ,την ομάδα που με δυσκολίες και στιγμές μοναδικές δημιουργήσαμε, κάθε φορά να προβληματίζομαι ,να μαθαίνω κάτι νέο μετά από κάθε τέλος παράστασης, να εξελίσσομαι ψυχικά, νοητικά και σωματικά. Αν μιλάμε για το γενικό πλαίσιο της δουλειάς της υποκριτικής και της καθημερινότητας μου μετά από αυτήν την παράσταση έχω πάνω κάτω τις ίδιες προσδοκίες, να διασκεδάζω ή τουλάχιστον να βρίσκω τρόπους να το κάνω, να ανοίγομαι όλο και περισσότερο, να μπορώ να έχω τριβή συνεχώς με νέους καλλιτέχνες , να μαθαίνω από κάθε δουλειά της οποίας είμαι μέρος και σίγουρα να έρθουν νέα πράγματα που θα με εκφράζουν κατά κύριο λόγο και θα μπορώ να μεγαλώνω , να ωριμάζω μαζί τους σαν ηθοποιός, σαν καλλιτέχνης αλλά κυρίως σαν άνθρωπος.
Τι είναι αυτό που σας κατευθύνει για τη προσέγγιση ενός ρόλου και τι σας δυσκολεύει;
Με σιγουριά θα απαντήσω πως με κατευθύνει σε μεγάλο βαθμό πρώτα απ' όλα η μελέτη ενός ρόλου. Από που κατάγεται, ποια είναι η ηλικία του, που ζει, πως ζει ,κάτω από ποιες συνθήκες, ποια η στάση ζωής του, ακόμα και ποια η στάση του σώματος του. Και φυσικά όλα αυτά μέσα από την προσεκτική ανάγνωση ενός έργου, ολοκληρωμένα. Που τοποθετείται, σε ποια χρονολογία, ποιοι οι λόγοι που γράφτηκε. Μέσα από αυτή τη μελέτη μπαίνω σε μια διαδικασία, έως και να υιοθετήσω στοιχεία του ρόλου μου, στο βωμό της προσέγγισης και της κατανόησης αυτού. Με τον ίδιο τρόπο με δυσκολεύει το να μένω ακέραιη απέναντι σε αυτόν, απέναντι στις αποφάσεις του ,στις δράσεις του. Να μην τον κρίνω. Να είμαι ανοιχτή απέναντι του. Και μεγάλο βαθμό δυσκολίας φυσικά έχει η καθημερινή τριβή μαζί του, για ολόκληρα διαστήματα της ζωής μου, της καθημερινότητας μου. Μόνο που τελικά αυτές οι προκλήσεις είναι οι πιο ουσιώδεις, οι πιο δυνατές. Αυτές που σε εξελίσσουν, που σε οδηγούν στο να ανακαλύπτεις συνεχώς καινούριες πτυχές του εαυτού σου. Μέσα από την Καρολίνα έχω, προσωπικά, ανακαλύψει αμέτρητες κρυμμένες πτυχές ενός άλλου εαυτού μου που πιθανότατα να μην τον άφηνα να εκφραστεί. Όλοι οι άνθρωποι είμαστε γεμάτοι διαφορετικές, κρυμμένα πτυχές ενός άλλου εαυτού, πολλές φορές αποκρουστικές, τρομακτικές ,όχι πάντα ενδιαφέρουσες, αλλά είναι ολόδικες μας δυστυχώς ή ευτυχώς. Το καλό του να είσαι ηθοποιός, σε μια κοινωνία που ακόμα πάσχει από χιλιάδες ταμπού, είναι πως μέσα από αυτή την ασφάλεια αυτή της υποκριτικής μπορείς να αναγνωρίσεις αυτά τα κομμάτια σου, να εκτεθείς μαζί τους και παρέα με τον ρόλο σου να οδηγηθείς στην ανακάλυψη αυτού που πραγματικά κρύβεται μέσα σου και να το απελευθερώσεις, χωρίς να τα κρίνεις πια. Κι εκεί ακριβώς σε αυτό το σημείο η δυσκολία του να προσεγγίσεις έναν ρόλο, μεταμορφώνεται σε ένα ταξίδι γεμάτο ανακαλύψεις.
Επόμενα σχέδια….
Επόμενα σχέδια. Ερώτηση που θα λατρεύω για όλη μου τη ζωή. Καθώς είμαι ένας άνθρωπος που από τη στιγμή που θα ανοίξω τα μάτια μου ,μέχρι να συλλαβίσω την καληνύχτα στη φίλη, στο αγόρι ή στον γάτο μου κάνω σχέδια και όνειρα. Ίσως ακόμα κι όταν κοιμάμαι βλέπω τα σχέδια μου. Αυτή την περίοδο έχω καταπιαστεί δυναμικά με τον τομέα του τραγουδιού, το επίσης μεγάλο και παντοτινό μεράκι μου. Έχω υπάρξει πολύ αναβλητική τόσα χρόνια ως προς αυτό το κομμάτι και τώρα ένιωσα πως ήρθε η κατάλληλη στιγμή και κάπως έτσι άνοιξαν και οι πόρτες. Για όλα πιστεύω πάντα πως υπάρχει αυτή η σωστή στιγμή. Όπως και για τη δημιουργία της ομάδας μας, της εταιρίας θεάτρου, την οποία φτιάξαμε, μόλις το πιστέψαμε πραγματικά και καταφέρνουμε βήμα βήμα με τα παιδιά ήδη εκτός του Κάζιμιρ και Καρολίνα, να φιλοξενούμε και άλλες δημιουργίες συναδέλφων που θα ανακοινωθούν στη συνέχεια
Πληροφορίες για την παράσταση: εδώ
