Επιμέλεια: Μαργαρίτα Λιγνού
Φέτος πρωταγωνιστείτε σε μια παράσταση που θίγει ένα πολύ ευαίσθητο και
παράλληλα κοινωνικό ζήτημα, με ένα έργο στην ουσία κεκαλυμμένο
αυτοβιογραφικό του Τέρενς Ράττιγκαν (Τerence Rattigan), πείτε μας λίγα
λόγια για αυτό….
Ο Τέρενς Ράττιγκαν, ήταν ομοφυλόφιλος και είχε μυστικό δεσμό με τον
ηθοποιό Κένεθ Μόργκαν για περίπου μία δεκαετία. Ο Μόργκαν τον
εγκατέλειψε για έναν άλλον άντρα και στη συνέχεια επειδή σύμφωνα με τους
μελετητές εκείνος τον κακομεταχειρίζονταν, ο Μόργκαν αυτοκτόνησε
εισπνέοντας γκάζι. Το τραγικό αυτό του βίωμα της αυτοκτονίας του εραστή
του μετέφερε ο Ράττιγκαν στο έργο του η Βαθιά Γαλάζια Θάλασσα. Λέγεται και έχει σημασία, ότι στο αρχικό σχέδιο το ζευγάρι των εραστών ήταν δύο άντρες. Στην τελική όμως μορφή του έργου που κυκλοφόρησε το ζευγάρι είναι ετεροφυλλόφυλο και η πρωταγωνίστρια γυναίκα. Δεν θα μπορούσε να ανέβει
εκείνη την εποχή διαφορετικά. Η ομοφυλοφιλία δυστυχώς στην Αγγλία μέχρι
το 1967 όχι μόνο δεν ήταν κοινωνικά αποδεκτή αλλά ήταν ποινικό αδίκημα με
βαριές ποινές.
Αν και το έργο δεν μιλάει ποτέ για την ομοφυλοφιλία αφήνει υπονοούμενο
αναφοράς μέσα από την ιστορία του γιατρού Μίλερ που φυλακίστηκε και του
αφαιρέθηκε η άδεια για ένα είδος πράξης που ‘’οι συνηθισμένοι άνθρωποι, οι
ονομαζόμενοι φυσιολογικοί, δεν συγχωρούν εύκολα’’. Καταλαβαίνετε ότι εκείνη
την εποχή μόνο μέσω συμβολισμών και υπονοούμενων μπορούσε να γίνει
αναφορά στον δικαίωμα των ανθρώπων να ερωτεύονται και να αγαπούν
ελεύθερα όπως αισθάνονται ανεξαρτήτως φύλου.
Το έργο του Ράττιγκαν είναι από τα καλύτερα του ρεαλισμού. Ίσως και γιατί
είναι βιωματικό. Σπάνια βρίσκεις τόσο ολοκληρωμένους δραματουργικά
χαρακτήρες που πραγματεύονται υπαρξιακά και κοινωνικά ζητήματα μέσα
από μια απλή στη βάση της αφήγηση δράσης. Ακτινογραφεί την κοινωνία της μεταπολεμικής Αγγλίας και το υπαρξιακό αδιέξοδο των ανθρώπων που δεν
μπορούν πλέον να ζουν μέσα από τα στεγανά που τους επιβάλουν οι
κοινωνικοί κανόνες, αναζητώντας την ελευθερία και την αγάπη με όποιο
κόστος. Ακόμα και τον θάνατο.
Δώστε μας κάποια στοιχεία σχετικά με το δικό σας ρόλο….
Εγώ παίζω την κυρία Έλτον. Την έχω αγαπήσει πολύ αυτή τη γυναίκα. Είναι ο
πιο πολιτικοποιημένος χαρακτήρας του έργου.
Είναι μία απλή αλλά δυναμική γυναίκα με πολύ ανοιχτό πνεύμα γεμάτη αγάπηγια τους ανθρώπους. Μαζί με τον άντρα της νοικιάζουν διαμερίσματα στοκτίριο που διαδραματίζεται η ιστορία μας. Ξέρει και θέλει να μαθαίνει ταπάντα για τους ενοίκους χωρίς διάθεση κουτσομπολιού αλλά από ενδιαφέρονπροκειμένου να τους βοηθήσει. Νοιάζεται για την Έστερ και θέλει να τηνπροστατέψει, όπως και τον Μίλερ. Ορμώμενη από ενσυναίσθηση καικοινωνική ευαισθησία λειτουργεί καταλυτικά στην εξέλιξη της ιστορίας.
Στο πρόσωπο της νομίζω ο Ράττιγκαν προσωποποιεί τον μέσο άνθρωπο όπως
θα ήθελε να είναι. Με κριτική σκέψη και αντίσταση απέναντι στην πολιτική και
κοινωνική αδικία, χωρίς προκαταλήψεις και στεγανά, ρατσισμό και ομοφοβία,
αλλά με αγάπη, σεβασμό και αλληλεγγύη για τον συνάνθρωπο.
Μιλήστε μας για το πότε και πώς άρχισε η επαφή σας με την ηθοποιία.
Από πολύ μικρή μέσα από το παιχνίδι και στη συνέχεια από την θεατρική ομάδα του
σχολείου μου. Λάτρευα το θέατρο και πήγαινα συχνά σε παραστάσεις. Όταν είδα την
παράσταση <Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα΄ σε σκηνοθεσία του Μαυρίκιου
συγκλονίστηκα τόσο πολύ από τις σκέψεις και τα συναισθήματα που μου
δημιουργούσαν οι ηθοποιοί μέσω της παράστασης που εκείνο το βράδυ αποφάσισα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός. Μόλις τελείωσα το σχολείο παράλληλα με το Πανεπιστήμιο άρχισα αμέσως να φοιτώ στην δραματική σχολή και μετά να εργάζομαι σαν ηθοποιός. Ευγνωμονώ την παράσταση του Μαυρίκιου για την απόφαση μου αυτή.
Είχα και έχω την τύχη να έχω κάνει πολύ ευτυχισμένες συνεργασίες με
σημαντικούς/ες σκηνοθέτες και συναδέλφους. Έχω περάσει βέβαια και δύσκολες
περιόδους, κάτι όχι σπάνιο στη δουλειά μας που είναι γεμάτη εργασιακή ανασφάλεια. Μην ξεχνάτε ότι από το 2012 οι ηθοποιοί δεν έχουμε συλλογική σύμβαση εργασίας.
Ποιος από τους ρόλους που έχετε ενσαρκώσει είναι πιο κοντά στον
πραγματικό σας χαρακτήρα.
Όλοι οι ρόλοι που έχω παίξει έχουν προσωπικά μου στοιχεία. Το υλικό ενός
ηθοποιού είναι το σώμα του, η φωνή του, το νευρικό του σύστημα, οι εμπειρίες του,
ο τρόπος που αντιλαμβάνεται τον κόσμο. Τα χρησιμοποιούμε για να κατασκευάσουμε
έναν άλλο άνθρωπο και να αφηγηθούμε την ιστορία του, αλλά το μέσο και το
εργαλείο είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Για αυτό και η ερμηνεία του κάθε ηθοποιού
στον ίδιο ρόλο είναι διαφορετική και μοναδική, όπως διαφορετικοί και μοναδικοί
είμαστε οι άνθρωποι. Τουλάχιστον έτσι βιώνω εγώ την υποκριτική. Προσπαθώ να
προσεγγίσω όλους τους ρόλους συναντώντας την δική τους αλήθεια με τη δική μου.
Με αυτή την έννοια πλευρές του χαρακτήρα μου έχω συναντήσει σε όλους τους
ρόλους που έχω παίξει. Ακόμα και πλευρές που δεν ήξερα ότι θα μπορούσα να έχω.
Εγώ και η κυρία Έλτον ας πούμε έχουμε πολλά κοινά.
Ποιο ήταν το κίνητρο σας να ασχοληθείτε με την πολιτική;
Πολιτικοποιημένη ήμουν πάντα, αν και κομματικά ανένταχτη. Η γνωριμία με
τον Γιάνη Βαρουφάκη και η ίδρυση του ΜέΡΑ25 ήρθαν τη στιγμή που
αισθανόμουν ότι πλέον δεν μπορώ πια να είμαι αδρανής. Εντάχθηκα αμέσως
ορμώμενη από την ανάγκη μου να αγωνιστώ ενάντια στην οικονομική και όχι
μόνο, συντριβή της χώρας μου από την διεθνή και εγχώρια ολιγαρχία που σε
συνεργασία με τις μέχρι τώρα ελληνικές κυβερνήσεις έχει πλέον εξαφανίσει
τα εργασιακά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα μας. Μέσα σε δώδεκα χρόνια
ότι κατακτήθηκε στον 20 αιώνα με αγώνες και αίμα έχει χαθεί. Δεν έχει πάτο
το πηγάδι της ατραπούς προς την εξαθλίωση που μας έχουν βάλει. Αν δεν
αντισταθούμε ενεργά σε όλα τα επίπεδα δεν θα μπορέσουμε να το
ανατρέψουμε.
Η Πολιτική και η Ηθοποιία διαφέρουν παρασάγγας ή έχουν κοινά στοιχεία;
Το θέατρο είναι και πολιτική πράξη αφού πραγματεύεται τον άνθρωπο και την
κοινωνία. Η Ηθοποιία όμως εκτός από τέχνη είναι και επάγγελμα. Η πολιτική
κατά τη γνώμη μου ούτε είναι, ούτε θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται σαν
επάγγελμα από καμία και από κανέναν.
Επόμενα σχέδια….
Θα συνεχίσουμε με μία μικρή περιοδεία την Μικρασιατική Σουίτα. Είναι μία μουσική
παράσταση σε σκηνοθεσία Λευτέρη Παπακώστα, σύνθεση Μηνά Μηνακάκη,
Διεύθυνση/διδασκαλία Ανθής Γουρουντή, σε κείμενα, υπέροχα πραγματικά, του
Τζιμάρα Τζανάτου. Μιλάει για τον άνθρωπο, τον τόπο, την απώλεια, τη ζωή και το
θάνατο. Ο Τζιμάρας Τζανάτος που δυστυχώς “έφυγε” τόσο πρόωρα πριν δύο μήνες
ήταν πολύ σπουδαίος καλλιτέχνης, σπουδαίος άνθρωπος. Θέλω να πιστεύω ότι
σύντομα τα κείμενα του θα αγαπηθούν πολύ και από το πιο ευρύ κοινό.
Ευχαριστούμε θερμά για την υπέροχη κουβέντα, καλή συνέχεια στο έργο σας και πάντα επιτυχίες.
Πληροφορίες για την παράσταση: εδώ
