Επιμέλεια: Κωνσταντίνος Πλατής
Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση, είναι σωματικό θέατρο ή υπάρχει κείμενο;
Στην παράσταση παρακολουθούμε τη ζωή τεσσάρων ηρώων που συγκατοικούν σε ένα διαμέρισμα στο κέντρο μίας μεγάλης αστικής πόλης, πως αντιλαμβάνονται και αντιδρούν διαφορετικά στα εσωτερικά και εξωτερικά ερεθίσματα τα οποία καθημερινά καλούνται να αντιμετωπίσουν. Η ρουτίνα της καθημερινότητας και η τριβή της συγκατοίκησης λειτουργεί ως καταλύτης για τους τέσσερις ήρωες φέρνοντάς τους αντιμέτωπους με την σκληρή πραγματικότητα του παρόντος και με την επιτακτική ανάγκη για αλλαγή.
Το ερώτημα είναι, αν και πως θα καταφέρουν να δούν τον εαυτό τους, τις επιλογές τους και την ζωή στο σύνολό της μέσα από τα μάτια των άλλων, και πέρα από αυτήν την πρωταρχική σύγκρουση, όπως οφείλει και ο καθ’ ένας από μας άλλωστε.
Στην παράσταση το σώμα λειτουργεί ως πρωταρχικό εκφραστικό εργαλείο. Όλα τα συναισθήματα, όλες οι εικόνες αποκτούν σάρκα και οστά μέσα από τα σώματα των ηθοποιών και όχι μέσα από τον λόγο κάποιου θεατρικού συγγραφέα. Ο λόγος, αντιμετωπίζεται περισσότερο σαν ενέργεια και λιγότερο σαν µία διανοητική λειτουργία. Αυτός είναι και ο στόχος, να φτάσει και να διαπεράσει τον θεατή σαν δυναμική ενέργεια, να απευθυνθεί στην ολότητα του και όχι µόνο στη λογική του.
Σας δυσκόλεψαν στην σκηνική τους απεικόνιση έννοιες όπως "κυκλικότητα της φύσης και του ανθρώπου";
Με τις έννοιες αυτές ήρθα, και κατ΄ επέκταση ήρθαμε με τους συναδέρφους της παράστασης, αντιμέτωποι στην έρευνά μας για τις πρωταρχικές λειτουργίες του ανθρώπου σαν μονάδα, σαν μέλος μίας κοινωνίας και σαν μέρος του φυσικού περιβάλλοντος. Φυσικά μία οποιαδήποτε έννοια δεν μπορεί να αποτυπωθεί ρεαλιστικά στην σκηνή, μπορεί όμως να αποδοθεί συμβολικά και να διατρέχει το σύνολο του κόσμου που δημιουργείται επί σκηνής κατά την διάρκεια της παράστασης.
Ο σύγχρονος άνθρωπος πιστεύετε ότι επηρεάζεται περισσότερο από τη φύση ή από τα επίκτητα στοιχεία για να διαμορφώσει τον τελικό χαρακτήρα του;
Δεν πρόκειται περι μίας μάχης μεταξύ φύσης και επίκτητου στοιχείου.
Είναι μία σύνθεση στοιχείων που ενσωματώνονται στον άνθρωπο μέσα απο τις εμπειρίες και τα βιώματα.
Κατ΄ εμέ ο άνθρωπος αναπόφευκτα δεν μπορεί να μην επηρεαστεί απο τις συνθήκες και τις καταστάσεις που άλλοτε προϋπάρχουν και άλλοτε προκρύπτουν.
Η ρουτίνα της καθημερινότητας λειτουργεί ευεργετικά στον άνθρωπο ή όχι;
Ακόμα και ο ορισμός της λέξης έχει αρνητική χροιά «η συνήθεια της καθημερινής, μηχανικής και τυποποιημένης επανάληψης των ίδιων δραστηριοτήτων και η δυσάρεστη έλλειψη εναλλαγής, πρωτοτυπίας, δημιουργικότητας». Σαφώς για κάποιους η ρουτίνα έχει θετική χροιά, γιατί υπάρχει επαναλαμβανόμενη διαδικασία που τους παρέχει την αίσθηση της δομής και της οικειότητας.
Η δομή είναι ένας τρόπος οργάνωσης της ζωής μας, ώστε να έχει νόημα για εμάς. Έτσι λοιπόν ξυπνάμε κάθε μέρα με μια αίσθηση τάξης και οργάνωσης στη ζωή μας, γνωρίζοντας ήδη τι θα κάνουμε κάθε μέρα και αυτό ίσως μας οδηγεί να παραμένουμε άπραγοι, αναποφάσιστοι και τις περισσότερες φορές δειλοί στο καινούριο/διαφορετικό.
Η παράσταση αντλεί στοιχεία από την περίοδο της πανδημίας που βρίσκεται σε εξέλιξη;
Η παράσταση δεν αντλεί στοιχεία από την περίοδο της πανδημίας γιατί είχε ξεκινήσει νωρίτερα η σύλληψη της ιδέας και η διαδικασία της πραγμάτωσής της, σίγουρα την επηρέασε στην υλοποίησή της ,οχι όμως στην δομή της.
Πληροφορίες για την παράσταση: εδώ
