Επιμέλεια συνέντευξης: Κωνσταντίνος Πλατής
Το κομμωτήριο μέσα στο οποίο διαδραματίζεται η παράσταση διατηρεί την "ελαφρότητα" του ή επηρεάζεται από τις εξωτερικές συνθήκες που επικρατούν στην πολυσύχναστη περιοχή της οδού Πατησίων;
Όταν σκέφτηκα να γράψω ένα κείμενο, ένα έργο που να διαδραματίζεται ολόκληρο μέσα σε ένα κομμωτήριο, είχα ενθουσιαστεί. Αργότερα ανακάλυψα ότι υπάρχει ένα ολόκληρο είδος αμερικάνικων (κυρίως) ταινιών (Hairdresser's movies) που έχουν ως κύριο χώρο ένα κομμωτήριο και ηρωίδες κομμώτριες και πελάτισσες. Οι ταινίες αυτές δεν είναι μόνο κομεντί αλλά και δράματα της καθημερινότητας. Ο χώρος του κομμωτηρίου λοιπόν, εξασκεί όχι μόνο σε μένα, μια μυστηριώδη γοητεία... Το δικό μας κομμωτήριο στήθηκε (με τη βοήθεια της Κυριακής Τσίτσα αλλά και τη συμβολή του Αργύρη Θέου) με βάση πραγματικά συνοικιακά κομμωτήρια. Φωτογραφίσαμε κι εμπνευστήκαμε από την πραγματικότητα. Όμως για να υπηρετήσουμε το έργο δεν μείναμε ούτε σε μια απλή ρεαλιστική απόδοση ούτε στα προφανή στερεότυπα. Το δικό μας κομμωτήριο είναι αληθινό και ονειρικό μαζί, μια διαφορετική σκηνική εικόνα χωρίς χλιδάτο ντιζάιν. Είναι ένας χώρος ζωής και φαντασίας. (Άλλωστε οι δυο κομμώτριες εδώ ζουν και αποκαλύπτουν τα όνειρα και τις φαντασιώσεις τους). Έξω από το κομμωτήριο η πραγματική ζωή είναι σε διάλυση. Εισβάλλει μέσα από τα βίντεο και τις φωτογραφίες. Το κομμωτήριό μας αντιστέκεται. Μέχρι στο τέλος να διαλυθεί κι αυτό από τη σκληρή (οικονομική) πραγματικότητα, αφήνοντας τις δυο κομμώτριες σε ένα πρώτο επίπεδο ηττημένες, αλλά βαθύτερα πιο ώριμες κι ελεύθερες...
Πως αποφασίσατε να ερμηνεύσετε εσείς τον ένα από τους δύο πρωταγωνιστικούς ρόλους στην παράσταση;
Είναι τέτοια η φύση της δουλειάς, το γράψιμο, το στήσιμο, οι πρόβες, τα περιορισμένα μέσα, που δεν μου πέρασε καν από το μυαλό να καλέσω άλλη ηθοποιό.
Σας αρέσει να σκηνοθετείτε νέους ηθοποιούς;
Είμαι κυρίως ηθοποιός. Από αυτό ξεκινάω. Μου αρέσει να δουλεύω με φίλους, με νέους ή παλιότερους που θαυμάζω το ταλέντο τους κι έχουν όρεξη να μοιραστούν μαζί μου μια καλλιτεχνική περιπέτεια. Αυτό δεν έχει σχέση με την ηλικία ή την πείρα. Πρωτοεμφανιζόμενους ηθοποιούς μου αρέσει να χρησιμοποιώ στον κινηματογράφο γιατί είναι διαφορετική η σχέση με το κοινό. Τα άφθαρτα πρόσωπα φέρνουν μια πνοή αλήθειας.
Είναι εύκολη η συνεργασία μαζί τους;
Στο θέατρο δουλεύω με νέους ηθοποιούς επειδή είτε γνωρίζω τη δουλειά τους, είτε υπήρξαν μαθητές μου, είτε έχουμε την ίδια καλλιτεχνική επιθυμία. Όχι επειδή είναι πιο “εύκολοι” στη συνεργασία από τους "παλιούς"... Άλλωστε το θέατρο είναι ένας χώρος όπου επιτρέπει και τις συμφωνίες και τις διαφωνίες, γιατί τελικά όλα θα λυθούν στη σκηνή. Πολύ μικρή, στα πρώτα μου βήματα, είχα παρακολουθήσει άγριες συγκρούσεις νέων τότε ηθοποιών που κατέληγαν ακόμα και σε καταστροφή του σκηνικού! (Να μια ωραία ιδέα για θεατρικό αλλά δυστυχώς το έχει κάνει περίπου έτσι ο Michael Frayn). Σλόγκαν σαν το "Περνάμε ωραία και αυτό βγαίνει και στην παράσταση", εμένα δεν με πείθουν. Η δημιουργική διαδικασία έχει σκαμπανεβάσματα. Δεν μου αρέσουν οι συγκρούσεις, αλλά ούτε η απόλυτη συμφωνία είναι πάντα δημιουργική. Στην πρόβα προσπαθώ να δημιουργώ ένα κλίμα ελευθερία ώστε να εκφραστούν αβίαστα προτάσεις και ιδέες. Παρόλο που πολλά πράγματα για τη σύνθεση, την εικόνα, τους ρόλους ακόμα και τους τονισμούς έχουν καρφωθεί στο μυαλό μου πριν καν αρχίσουμε να διαβάζουμε το κείμενο, δεν διστάζω να μετακινηθώ και να υιοθετήσω διαφορετικές εκδοχές.
Η παράσταση μέχρι τώρα κέντρισε περισσότερο το ενδιαφέρον του γυναικείου ή του ανδρικού κοινού;
Όλοι ξέρουμε ότι το θεατρικό κοινό αποτελείται κυρίως από γυναίκες. Οι άνδρες προτιμούν τα σπορ και το σινεμά. Βέβαια το δείγμα δεν είναι ποτέ αρκετό (τουλάχιστον για τις παραστάσεις που κάνουμε εμείς, σε μικρά θέατρα όχι σε στάδια...). Στην παράσταση αυτή εκτός από τη θεματική (που είναι κυρίως ζητήματα γυναικείας ταυτότητας), ο τρόπος παρουσίασης έχει μεγάλη σχέση με το σινεμά, μια υπόγεια "κινηματογραφιλία" επηρεάζει τη σκηνοθεσία. Σε αυτή τη σχέση με το σινεμά, αποδίδω το ενδιαφέρον των ανδρών -αν κρίνω κυρίως από γνωστούς και φίλους. Επίσης οι άνδρες γελάνε πιο εύκολα με τις γυναικείες ιστορίες για το σεξ και ανακαλύπτουν το χιούμορ χωρίς αναστολές στα καμώματα των ηθοποιών. Αντίθετα οι γυναίκες, που ψάχνουν την συγκίνηση και το "βαθύτερο νόημα" στις πράξεις και τις λέξεις των προσώπων, στην αρχή ξαφνιάζονται με την επιφανειακή "ωμότητα", όμως όταν κατανοήσουν ότι η συμπεριφορά των ηρωίδων οφείλεται σε απωθημένα και δραματικά γεγονότα, μπορεί να σκουπίσουν ένα δάκρυ στο σκοτάδι.
Οι παραστάσεις σας κεντρίζουν πάντα το ενδιαφέρον μας, οπότε θα θέλαμε να μας πείτε τι άλλο θα δούμε από εσάς στη συνέχεια της σεζόν ή και πιο μετά.
Είμαι ενθουσιασμένη που ξαναπαίζουμε τις Κομμώτριες. Το σχέδιο αυτό ήταν πολύ προσωπικό και χρειάστηκε πολύ κόπο και χρήμα και χρόνο να το ετοιμάσουμε. Θέλουμε να το χαρούμε μαζί με το κοινό λίγο ακόμα. Στη συνέχεια της σαιζόν ψάχνω τρόπο να επαναλάβω και το περσινό μας : Ο Καναδάς είναι ένα συναίσθημα που δεν μοιάζει με καλοκαίρι σε ελληνικό νησί, που ανακαλύπτω ότι πολλοί ζητάνε ακόμα να το δουν. Έχω δυο καινούρια σχέδια. Ένα κλασικό κείμενο που πρέπει να βρεθούν οι κατάλληλες συνθήκες για να ανέβει. Προσπαθώ πολλά χρόνια αλλά όλο το αναβάλλω. Επίσης γράφω κάτι καινούριο που θέλει χρόνο για να ολοκληρωθεί. Δεν έχει να κάνει πια με κομμώτριες, αλλά με μια ηθοποιό εκτός σκηνής και τις σχέσεις της με την οικογένειά της...
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
