Επιμέλεια συνέντευξης: Κωνσταντίνος Πλατής
Πείτε μας λίγα λόγια για το χαρακτήρα που ερμηνεύετε.
Η Σοφία Αποστόλου, που είναι και το κεντρικό πρόσωπο του έργου, αστικής τάξης, καθηγήτρια γαλλικών στο δημόσιο, ιδιαίτερα μορφωμένη έχει παντρευτεί έναν ωραίο αλλά κομμουνιστή άντρα, τον χάνει πολύ νωρίς και μένει με τον γιο τους. Έναν γιο άσχημο, αφελή, ανεπάγγελτο, που μπλέκεται με εμπόριο κοριτσιών από τις χώρες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού. Καταλήγει στη φυλακή κι από αυτό το σημείο, βλέπουμε όλες τις εσωτερικές αντιφάσεις της ηρωίδας να αλλάξει την ζωή της, να πετάξει τα στερεότυπα που της επέβαλαν και να επιλέξει η ίδια την ζωή, που θέλει. Αυτή είναι και η επανάσταση της. Πρόκειται για γυναίκα αντισυμβατική, δυναμική, χωρίς όμως να χάνει την ευαισθησία της.
Είναι ένα έργο που παραμένει επίκαιρο και γιατί;
Όλα τα έργα της Λούλας Αναγνωστάκη έχουν έναν πολιτικό χαρακτήρα, είναι η πολιτική της στάση απέναντι στην Ελλάδα από τον εμφύλιο ως και τις μέρες μας, για όλα όσα συμβαίνουν. Από τη μια ο νεκρός κομμουνιστής σύζυγος και από την άλλη, ο άσχημος και αφελής γιος συνθέτουν το κοινωνικό πλαίσιο της διαφθοράς. Πάντα θα υπάρχει κάποιος, που επαναστατεί και αλλάζει τα κακώς κείμενα.
Ποιος είναι ο κεντρικός άξονας που χαρακτηρίζει τα έργα της Αναγνωστάκη;
Όπως προανέφερα όλα τα έργα της Λούλας Αναγνωστάκη έχουν και πολιτικό χαρακτήρα.
Θίγει την ηθική και πολιτική κατάρρευση. Οι ήρωες της παγιδευμένοι σε ένα πλέγμα κοινωνικών και προσωπικών σχέσεων, αναζητούν την διαφυγή. Την ελευθερία, την αλλαγή ότι κι αν σημαίνει αυτό.
Η θέση της γυναίκας στην κοινωνία έχει αλλάξει από την εποχή που γράφτηκε το έργο;
Ο Ουρανός Κατακόκκινος γράφτηκε το 1998.
Αν το δούμε επί του συνόλου, ή θέση της γυναίκας κοινωνικά σαφώς και έχει αλλάξει. Έχουν επέλθει αρκετές αλλαγές όχι όμως, τέτοιες ώστε να βρίσκουμε το γυναικείο φύλο στην θέση, που αρμόζει. Αιτία είναι το διαφορετικό κοινωνικοπολιτικό μορφωτικό επίπεδο και η προσωπική στάση, που κρατάει η γυναίκα επί προσωπικού. Τα πράγματα αλλάζουν, όταν αλλάξουμε εμείς πρώτα.
Είμαι αισιόδοξη, παρόλο αυτά.
Αγαπημένη σας φράση από το κείμενο;
Πραγματικά δεν μπορώ να ξεχωρίσω, αυτό το έργο με άγγιξε και το έχω αγαπήσει πολύ και κάθε φορά επί σκηνής ξαφνιάζομαι, γιατί ανακαλύπτω να με συνταράσσει κάτι νέο.
Μετά την περιβόητη αγαπημένη φράση
"Εγώ δεν είμαι μέσος όρος, Εγώ κάνω την δική μου επανάσταση", θα πω :
"Καμιά ζωή δεν ζηλεύω, αντίθετα είμαι περήφανη για την ζωή μου".
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
