Επιμέλεια συνέντευξης: Φρουζάκη Μαρινέλλα - Παντελίδης Γιάννης
Συμμετέχετε φέτος στην πολύ επιτυχημένη παράσταση “Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα” σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου. Πως προέκυψε αυτή η συνεργασία; Περιμένατε την τόσο καλή της πορεία;
Με τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο, έχουμε συνεργαστεί αρκετές φορές. Υπήρξε καθηγητής μου στη σχολή του εθνικού θεάτρου οπότε με ξέρει από τα πρώτα μου βήματα στο χώρο της θεατρικής τέχνης. Πέρυσι, τέτοια εποχή με πήρε τηλέφωνο και μου είπε οτι θα ανεβάσει αυτό το έργο και με σκέφτεται για κάποιους ρόλους. Μου έστειλε τη θεατρική διασκευή, τη διάβασα και είπα ναι χωρίς δεύτερη σκέψη. Ακούγοντας και τα ονόματα των υπόλοιπων συναδέλφων δεν αμφέβαλλα οτι θα ήταν μια δουλειά που με ιντρίγκαρε και χαιρόμουν που θα ήμουν μέρος της. Και πράγματι η παράσταση έχει μεγάλη ανταπόκριση από το κοινό, το οποίο παρασύρεται, γελάει, συγκινείται και μας ανταποδίδει αυτά τα συναισθήματα δίνοντας μας στο τέλος το πιο δυνατό του χειροκρότημα.
Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να παίζετε τόσους ρόλους στην ίδια παράσταση; Η σκηνή του μηχανήματος ανάληψης εμπεριείχε κάποιο αυτοσχεδιαστικό κομμάτι από μέρους σας;
Δεν υπάρχει εύκολο ή δύσκολο, υπάρχει μόνο δουλειά. Δουλειά που γίνεται στη διάρκεια των προβών μέσα από αυτοσχεδιασμούς, αναλύσεις, δοκιμές αλλά και κατά τη διάρκεια των παραστάσεων αφού στο θέατρο έχουμε τη δυνατότητα κάθε μέρα να ανακαλύπτουμε πράγματα για τις υπάρξεις τις οποίες υποδυόμαστε. Στη θεατρική διασκευή που έχει κάνει ο Σάιμον Στίβενς αναφέρει οτι το μηχάνημα ανάληψης είναι ηθοποιός και όχι απλά μια ηχογραφημένη φωνή, οπότε ο σκηνοθέτης μου μου είπε να δοκιμάσω να το κάνω και μέσα από αυτοσχεδιασμό προέκυψε αυτή η πολύ αγαπημένη μου, αστεία αλλά ταυτόχρονα και τρυφερή σκηνή όπου ο Κρίστοφερ συνομιλεί με το μηχάνημα σαν να είναι ανθρώπινη ύπαρξη.
Το έργο θίγει ζητήματα δυσλειτουργικών σχέσεων σε μια οικογένεια, όπως επίσης και το ευαίσθητο θέμα του αυτισμού. Πως θεωρείται τα υποδέχεται το κοινό;
Το έργο «Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα» είναι μια ιστορία για την οικογένεια και μας αγγίζει ιδιαίτερα καθώς όλοι μας έχουμε καθοριστεί από τη σχέση μας με την οικογένεια. Κυρίως όμως είναι ένα έργο που μιλάει για το θάρρος. Ο Κρίστοφερ μπορεί να είναι ένας παράξενος νέος που το μυαλό του δουλεύει με τρόπο ιδιαίτερο αλλά είναι επίσης και ένα πολύ θαρραλέο παιδί και παρακολουθώντας την ιστορία του αναγνωρίζουμε την ίδια επιθυμία για θάρρος σε εμάς τους ίδιους. Επίσης είναι ένα έργο που μιλάει για τη διδασκαλία και τη μάθηση και για το σπουδαίο ρόλο του δασκάλου στη ζωή ενός ανθρώπου που καθορίζει την αίσθηση που αναπτύσσει για τον εαυτό του. Μέσα από την οπτική γωνία ενός ασυνήθιστου μυαλού επισημαίνονται αλήθειες για τον κόσμο μας που δε θα τις παρατηρούσαμε. Έτσι η ιστορία του Κρίστοφερ είναι μια ιστορία για όλους μας γι’ αυτό και η αποδοχή από το κοινό είναι μεγάλη.
Πόσο δύσκολος ή εύκολος ήταν ο προσδιορισμός του χώρου μέσα από την σκηνοθετική σύλληψη των κύβων, και πόσο εύκολη ήταν η προσαρμογή σας σε αυτό το περιβάλλον;
Από την αρχή των προβών είχαμε στα χέρια μας αυτούς τους κύβους από πλεξιγκλάς και την βασική εντολή του σκηνοθέτη μας να αυτοσχεδιάσουμε, να πειραματιστούμε και να τολμήσουμε πράγματα με αυτούς χωρίς να τους χρησιμοποιήσουμε περιγραφικά, δηλαδή να μην φτιάξουμε με αυτούς αντικείμενα αλλά να τα υπονοήσουμε. Κατά τη διάρκεια λοιπόν των προβών δομήθηκε αυτό το σύστημα, που επιχειρεί να αποτυπώσει τον τρόπο με τον οποίο ο Κρίστοφερ αντιλαμβάνεται και κατανοεί τον κόσμο και αποτελεί τη βάση της σκηνοθετικής γραμμής που ακολουθήθηκε.
Μαζί με τους Χρήστο Πίτσα και Στέλιο Χλιαρά έχετε φτιάξει την ομάδα “Χ-αίρεται”. Πείτε μας λίγα λόγια για την ομάδα.
Η ομάδα Χ-αίρεται ιδρύθηκε το Δεκέμβριο του 2011 με πρωτοβουλία του Στέλιου Χλιαρά και βασική επιδίωξη να αποτελέσει ένα σύγχρονο μπουλούκι, περιοδεύοντας σε σχολικές τάξεις, καφενεία, αυλές, και σε οποιονδήποτε άλλο χώρο μπορούν να δημιουργηθούν συνθήκες θέασης. Η σύσταση της ομάδας διαμορφώνεται ανάλογα με τις ανάγκες της κάθε παράστασης. Το "Ήταν κάποτε" ήταν καρπός της συνεργασίας μας με τους Στ. Χλιαρά και Χ. Πίτσα. Ήταν μια παράσταση στο πλαίσιο του προγράμματος της "Άγονης γραμμής" του Δη.Πε.Θε. Κοζάνης. Η "Άγονη γραμμή" ήταν μια ιδέα να φτάσει το θέατρο σε μέρη που δεν είχε πάει ποτέ, πάντα χειμώνα. Έτσι το χειμώνα του 2012 το «Ήταν κάποτε» ολοκλήρωσε τον κύκλο των παραστάσεων της "Άγονης Γραμμής" και πιστεύοντας οτι η συγκεκριμένη παράσταση δε θα έπρεπε να μείνει μόνο στα όρια της Δ. Μακεδονίας πραγματοποιήθηκε και μια καλοκαιρινή περιοδεία σε διαφορά μέρη της Ελλάδας. Ένα πρώην λιπαντήριο αυτοκινήτων, μη θεατρικός χώρος, υποδέχτηκε τα παραμύθια μας κατά τον ερχομό μας στην Αθήνα για να καταλήξουμε τον χειμώνα του 2013-2014 στο θέατρο Επι-κολωνώ και να ολοκληρώσουμε τις παραστάσεις μας. Άλλες δουλειές της ομάδας στις οποίες έχω συμμετάσχει ήταν το "Χριστουγεννιάτικο μυστήριο" και η "Αντιγόνη".
Πέρσι ανεβάσατε ξανά την πολύ καλή παράσταση «Ήταν Κάποτε» με την ομάδα στο θέατρο Olvio. Γιατί δεν σας ξαναβλέπουμε; Και σαν ομάδα αλλά και την παράσταση; Mιλήστε μας λίγο για το έργο και την εμπειρία σας από τις λαϊκές αφηγήσεις.
Το καλοκαίρι του 2018 είδα τυχαία ανακοίνωση για το φεστιβάλ θεάτρου βαλίτσας/athens suitcase festival που λάμβανε χώρα στο θέατρο Olvio και που θα ήταν ιδανική αφορμή να ξαναβρεθούμε οι τρεις μας, να ξαναπούμε αυτές τις ιστορίες έχοντας τεράστια περιέργεια αν θα έχουν την ίδια ανταπόκριση από το κοινό, αλλά και αν αυτή η ίδια ακριβώς παράσταση χωρίς να πειράξουμε και να αλλάξουμε τίποτε από την πρώτη της εκδοχή έχει ακόμη ενδιαφέρον 5 χρόνια μετά. Φοβερή συγκίνηση καθώς το θέατρο ήταν σχεδόν γεμάτο και τις δυο μέρες που παίζαμε. Ήρθαν παλιοί φίλοι που μας είχαν γνωρίσει από αυτή τη δουλειά και ήταν πραγματικά συγκινητικό, αλλά και καινούργιοι θεατές που μας κάνανε πολύ θετικές παρατηρήσεις και μας παροτρύνανε να κάνουμε και το " Ήταν κάποτε 2" κάτι που το σκεφτόμαστε καιρό. Και αυτή η ευχάριστη επανασύνδεση μας χάρισε και το βραβείο κοινού στο εν λόγω φεστιβάλ. Η αγάπη μας για τα παραμύθια που ακούσαμε μικροί αλλά κυρίως γι’ αυτά που ανακαλύψαμε μεγάλοι δεν ήταν τελικά μόνο προσωπική, αλλά επιβεβαιώθηκε ότι τα παραμύθια "Ήταν κάποτε..." και πάντα τρόποι να μην με περνά κανείς μονάχος του τη φοβερή του νύχτα.
Πέρσι σας είδαμε επίσης σε πρωταγωνιστικό ρόλο στο Από μηχανής θέατρο στην παράσταση «Χειμωνιάτικο παραμύθι». Πως είναι να συμμετέχετε σε τόσο διαφορετικές δουλειές;
Από τα ελληνικά παραδοσιακά παραμύθια στο "Χειμωνιάτικο παραμύθι" του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ ένα από τα λιγότερο γνωστά έργα του, σε σκηνοθεσία Θανάση Σαράντου(παραγωγή Ηθικόν Ακμαιότατον). Εκεί είχα την ευλογία να συναντηθώ και να δουλέψω πάνω στην εκφορά του ποιητικού λόγου του Σαίξπηρ σε ένα σπουδαίο έργο στο οποίο η τραγωδία συναντά την κωμωδία και το έργο μοιάζει πιο επίκαιρο από κάθε άλλη εποχή. Η αλήθεια είναι οτι με συναρπάζει να κάνω τόσο διαφορετικές δουλειές γιατί μου δίνεται η δυνατότητα να μεταπηδάω σε άλλους τόπους, εποχές, να ζω πολλές ζωές και να μπω σε συνθήκες και καταστάσεις που η πραγματική ζωή δε θα μου φέρει ποτέ.
Ποια είναι η δική σας διαδικασία για την προετοιμασία της ερμηνείας ενός ρόλου;
Κάθε ρόλος έχει διαφορετική προσέγγιση ανάλογα με το ύφος της παράστασης. Όταν έχεις να αφηγηθείς ελληνικά παραδοσιακά παραμύθια, η προσέγγιση του ρόλου του αφηγητή είναι διαφορετική με το αν έχεις να ερμηνεύσεις τον ρόλο για παράδειγμα της Ερμιόνης στο Χειμωνιάτικο παραμύθι. Είναι άλλο ύφος, αφήγηση-αναπαράσταση. Όταν έχω να ερμηνεύσω ένα ρόλο προετοιμάζομαι όσο καλύτερα μπορώ πριν να ξεκινήσω πρόβες. Διαβάζω ξανά και ξανά το κείμενο και προσπαθώ να καταλάβω γιατί λέει αυτό που λέει και όχι κάτι άλλο. Γιατί επιλέγει αυτές τις συγκεκριμένες λέξεις, τι σκέψη υπάρχει από κάτω, ποιος είναι αυτός ο χαρακτήρας, πως περπατάει, πως κινείται και πάντα φαντάζομαι πιο άρωμα θα μπορούσε να φοράει. Η μυρωδιά που αναδύεται από αυτό το πλάσμα. Γι’ αυτό και ένα από τα πράγματα που κάνω πάντα όταν δουλεύω πάνω σε ένα χαρακτήρα είναι να περάσω ώρα σε ένα αρωματοπωλείο μέχρι να βρω το άρωμα του. Όλα αυτά πριν την έναρξη των προβών. Όταν πια ξεκινούν οι πρόβες φροντίζω να είμαι παρούσα στο παιχνίδι που στήνεται ανάμεσα σε μένα και τους συμπαίκτες μου με προπονητή και διευθύνων του αγώνα, τον σκηνοθέτη μας.
Ποια είναι τα επόμενά σας σχέδια;
Αυτή την περίοδο χρησιμοποιώντας την ιδιότητα της αρχιτεκτόνισσας, (ήταν οι πρώτες σπουδές που έκανα στο Α.Π.Θ. πριν μπω στη δραματική σχολή του εθνικού), κάνω την επιμέλεια του έργου "Two, Hands" μια μεγάλων διαστάσεων τοιχογραφία στην κεντρική είσοδο του χώρου του φεστιβάλ Αθηνών από τον εικαστικό Παύλο Τσάκωνα.
Ποια η σχέση σας με τη λογοτεχνία; Απολαμβάνετε περισσότερο ένα θεατρικό κείμενο ως βιβλίο ή στην μεταφορά του στην σκηνή; Έχετε κάποιο αγαπημένο βιβλίο;
Το βιβλίο έχει υπάρξει πολλές φορές αποκούμπι μου αλλά και μοναδική παρέα ειδικά τις μεσημεριανές ώρες του καλοκαιριού στο νησί της Γαύδου που ο ήλιος καίει έντονα και δεν έχεις τη δυνατότητα να κάνεις και πολλά πράγματα παρά να χαλαρώσεις σε μια αιώρα αγκαλιά με ένα βιβλίο. Μ’ αρέσει εξίσου να βλέπω παραστάσεις με το να διαβάζω βιβλία. Πολλές φορές αν παίζεται σε παράσταση κάποιο θεατρικό έργο που δεν έχω διαβάσει ή δεν το ξέρω καν θα επιλέξω να πάω να το δω και αν μου αρέσει σαν έργο μετά θα αγοράσω το βιβλίο για να το μελετήσω με μεγαλύτερη προσοχή.
Φωτογραφίες: Γιώργος Διακουμάκος, Ελίνα Γιουνανλή, Δομνίκη Μητροπούλου, Ρίτα Τσελά, Σάκης Μπιρμπίλης
