Επιμέλεια: Κωνσταντίνος Πλατής
Ποια είναι τα "εργαλεία" που χρησιμοποιείτε για το στήσιμο της παράστασης;
Το πρώτο εργαλείο μου, το οποίο νομίζω ότι χαρακτηρίζει όλες τις δουλειές που έχω ανεβάσει μέχρι σήμερα, είναι η άμεση γλώσσα. Ούτε πρόλογοι ούτε επίλογοι, απευθείας στο ψητό. Μετά αναζητώ το στοιχείο που θα κυριαρχεί στην παράσταση. Στο Μπλε είναι το νερό. Πώς το νερό θα είναι στο χώρο, πώς θα κυριαρχήσει, πώς θα επιδράσει στο κοινό, πώς θα επηρεάσει την περφόρμανς. Η αισθητική του χώρου επιδρά πάντα καθοριστικά αναφορικά με τη σκηνογραφία της παράστασης. Πολλές φορές μπορεί να γράψω μια σκηνή ορμώμενη μόνο από ένα βασικό σκηνογραφικό στοιχείο, στο οποίο επιθυμώ να δώσω αξία. Και συνήθως πριν ακόμα καταγράψω την πρώτη λέξη, ξέρω τι είδους μουσική θέλω να έχω στο έργο. Η μουσική καθοδηγεί τη δημιουργία.
Ποια είναι η πηγή του άγχους στις σύγχρονες κοινωνίες;
Όταν ήμουν μικρή και η μητέρα μου ξεφυσούσε, της έλεγα μαμά τι έχεις και μου έλεγε άγχος παιδί μου, άγχος. Και θυμάμαι αναρωτιόμουν κι ύστερα της έλεγα: μα καλά, δε γίνεται απλώς να μην έχεις άγχος; Κάπως έτσι εξακολουθώ μέχρι σήμερα να παρατηρώ ότι ζούμε πλημμυρισμένοι από άγχος, μέσα στα αυτοκίνητα, συνεχώς στα τηλέφωνα, ζούμε με πολύ θόρυβο, ανασφάλεια, ανεργία, μετρώντας λογαριασμούς στο τέλος του μήνα. Εκεί που πας να ονειρευτείς, ξαφνικά έρχονται δυσκολίες και από αριστερά και δεξιά. Πέφτεις ξανά και ξανά πάνω στον τρόπο με τον οποίον έχεις μεγαλώσει, όπου συνήθισες να ακούς από μικρό παιδί τι να φοβάσαι, τι να προσέχεις, τι να κάνεις και κυρίως τι να μην κάνεις. Το "όχι" είναι μια πηγή άγχους. Το διαρκές τρέξιμο επίσης, όπου μια μέρα που έχεις λαχανιάσει, κοντοστέκεσαι και τελικά έχεις ξεχάσει γιατί τρέχεις. Με ένα θαυματουργό τρόπο ζούμε σε μια εποχή όπου όλα γίνονται εξαίσια λάθος.
Το νερό που είναι και βασικό συστατικό του σώματος μας χρησιμοποιείται σωστά;
Εξαρτάται. Όταν το πίνουμε ναι. Όταν το σπαταλάμε όχι.
Υπάρχει κάτι που δεν ξέρουμε και μπορεί να μας βοηθήσει στην καθημερινότητα μας;
Οι ανθρώπινες σχέσεις, από κοντά, όχι με ένα κλικ ή με ένα λαικ.
Τι μουσική ακούμε στην παράσταση; Η μουσική βοηθάει δραστικά στην αποβολή του άγχους;
Το βασικό μουσικό μότο της παράστασης είναι το Cry Baby της Janis Joplin, αλλαγμένο, πειραγμένο, γιατί θα ήταν απλά γελοίο να προσπαθήσουμε να μιμηθούμε την Janis. Ο Σάμουελ Σμίντιγκερ, που έχει συνθέσει την υπόλοιπη μουσική και βρίσκεται πλάι μου επί σκηνής κλείνει την παράσταση με ένα μπλουζ που έχει βαφτίσει My Road. Ελπίζω ο θεατής να το παίρνει πραγματικά μαζί του φεύγοντας. Για μένα η μουσική είναι η πιο υψηλή μορφή τέχνης. Μπορεί να σε ταξιδέψει τόσο γρήγορα και άμεσα, αγγίζει κατευθείαν τις πιο ευαίσθητες προσωπικές χορδές, επιδρά στη διάθεση και σίγουρα βοηθά σημαντικά στην αποβολή του άγχους. Φαντάζεστε ένα κόσμο χωρίς αμανέδες, χωρίς μαέστρους; Χωρίς να μπορείς ένα πρωί που ξυπνάς να βάλεις στη διαπασών το Where is My Mind των Pixies; Χωρίς τα ελεύθερα κάμπινγκ στα εικοσικάτι σου που καταλήγεις σε παραλίες με κιθάρες, χωρίς, χωρίς, χωρίς; Δε γίνεται.
Η παράσταση έχει κάνει ένα μεγάλο ταξίδι σε χώρες του εξωτερικού. Περιμένετε διαφορετική αντιμετώπιση από το ελληνικό κοινό;
To Mπλε έχει διαφορετική αντιμετώπιση κάθε βραδιά, ανεξαρτήτως τόπου όπου παίζεται. Το έχουμε ζήσει με πολλές διαφορετικές αντιδράσεις, κυρίως εισπράττοντας πολλή αγάπη. Γυναίκες που έχουν σταματήσει την παράσταση για να κάνουν μια ερώτηση, θεατές να μονολογούν «αχ κι εγώ έχω νιώσει έτσι». Κάποτε όταν παίζαμε στο Παρίσι, ένας κύριος τραγούδησε όπερα κατά τη διάρκεια της παράστασης γιατί έτσι αισθάνθηκε. Το κοινό αφήνεται κι αυτό μας γεμίζει χαρά και διάθεση να συνεχίσουμε να δημιουργούμε. Νομίζω πως κι εδώ στην Αθήνα το κοινό θα τολμήσει να αφεθεί και να το ευχαριστηθεί. Και ανυπομονούμε.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
