Συνέντευξη με τον Δημήτρη Δρόσο για την παράσταση "Άνθρωποι και ποντίκια"

Επιμέλεια: Ναντίν Αθανασίου

Συναντήσαμε τον ταλαντούχο ηθοποιό Δημήτρη Δρόσο και μας μίλησε για την εξαιρετική δουλειά "Άνθρωποι και Ποντίκια" στην οποία συμμετέχει φέτος. Η ερμηνεία του μας έμεινε χαραγμένη και θελήσαμε να μάθουμε λίγα πράγματα για τον ίδιο και για το πόσο τον έχει επηρεάσει η συγκεκριμένη παράσταση. Τον ευχαριστούμε πολύ!

Καλησπέρα σας κ. Δρόσο,
φέτος σας συναντούμε στην πολύ επιτυχημένη παράσταση «Άνθρωποι και ποντίκια», να υποδύεστε τον Λένο, έναν «διαταραγμένο» ψυχικά άνθρωπο με χαμηλή πνευματική νοημοσύνη. Πείτε μας λίγα πράγματα γι αυτόν τον χαρακτήρα.
Ο Λένος. Ψυχή παιδιού, εγκλωβισμένη σε σώμα ενηλίκου. Προσλαμβάνει την πραγματικότητα μέσα από ένα δικό του πρίσμα, μονοδιάστατο θα έλεγα. Δεν διαθέτει την νοητική ικανότητα να εμβαθύνει και να εννοήσει δεύτερο και τρίτο επίπεδο. Είναι όμως ένας άνθρωπος φιλότιμος κι εργατικός, αγαθός και πιστός, ειλικρινής κι εμμονικός. Η εμμονή του με τα μαλακά αντικείμενα και ιδίως τα ζωάκια, με αγαπημένα τα κουνέλια, φανερώνει έναν άνθρωπο υψηλής συναισθηματικής νοημοσύνης. Ο συνδυασμός της πλούσιας συναισθηματικής ευφυίας του με την φτωχή από την άλλη νοητική του ευφυΐα δημιουργεί έναν ενδιαφέροντα χαρακτήρα, ο οποίος μέσα από την άγνοιά του μπορεί και να γίνει επικίνδυνος.

Με έναν από τους κεντρικούς χαρακτήρες του έργου, τον Βασίλη, που υποδύεται ο Βασίλη Μπισμπίκης έχετε μία στενή, σχεδόν αδερφική σχέση. Τι πιστεύετε ότι συνδέει αυτούς τους δύο ανθρώπους;
Η σχέση του Λένου με τον Βασίλη είναι μια σχέση ζωής. Ο ένας για τον άλλον είναι ο συνοδοιπόρος, ο σύντροφος, η οικογένεια του. Θεωρώ ότι ο Λένος δε θα μπορούσε να επιβιώσει μόνος του, χωρίς τον κηδεμόνα του, τον Βασίλη. Αυτό γιατί ο Λένος χρήζει ειδικού χειρισμού και συμπεριφοράς για να μπορεί να είναι λειτουργικός και επικοινωνιακός και παράλληλα να είναι ασφαλής και  ο ίδιος, αλλά και ο περίγυρος του. Είναι ένα άτομο που δεν κατανοεί τα όρια.

Η μακρόχρονη σχέση Βασίλη -Λένου εκπορευόμενη από την ανάγκη για επιβίωση, συμβίωση και το κοινό τους όνειρο για μια καλύτερη ζωή, η δική τους φαντασίωση, το ολόδικό τους παραμύθι τους συνδέει άρρηκτα και δυναμώνει τη σχέση σε έναν κοινό τόπο. Στην δική τους Εδέμ.

Πρόκειται για μια ιστορία ανεκπλήρωτων ονείρων ανθρώπων απόκληρων, περιθωριακών, άτυχων που έχουν ένα κοινό όνειρο, να πάψουν να ζουν σαν ποντίκια και να ζήσουν σαν «κανονικοί» άνθρωποι. Επιθυμούν να αποκτήσουν κάτι δικό τους, ένα κτήμα, ένα σπίτι, μια παρέα, μια κανονική ζωή. Πόσο αναγκαία είναι η κανονικότητα στη ζωή μας;
Μπορώ να πω πώς αυτή η αναζήτηση της ανεξαρτησίας, αυτονομίας και του δικαιώματος σε μια αξιοπρεπή ζωή σαν κι αυτή πού αναζητούν οι ήρωες μας είναι αυτό που ουσιαστικά χρειάζεται ο καθένας από μας για να είναι ευτυχής. Λίγα και καλά. Μίνιμαλ πού λένε.

Φοβάστε την απέραντη μοναξιά, όπως ο ήρωας σας;
Φοβάμαι την απέραντη μοναξιά περισσότερο από κάθε τι άλλο.Προσπαθώ όμως τους φόβους μου να τους εξημερώνω γιατί μαζί τους ζω. Πιστεύω πως ό,τι φοβόμαστε πιο πολύ και ό,τι θέλουμε πιο πολύ θα συμβεί, γι'αυτό και προσπαθώ να χειρίζομαι τους φόβους μου.

Πρόκειται για μία ξεχωριστή θεατρική εμπειρία! Ρεαλιστική, ωμή και αρκετά σκληρή. Σας έχει επηρεάσει η συγκεκριμένη παράσταση;
Με έχει επηρεάσει σημαντικά. Έχω μετατοπιστεί νομίζω. Αυτό πού βιώνουμε στην παράσταση κάθε βράδυ, ταράζει πρώτα τα δικά μας τα νερά και έπειτα του κοινού.

Υπάρχουν αυτοσχεδιαστικές σκηνές στο έργο; Κάθε μέρα γεννιέται, κατά κάποιον τρόπο, μία νέα παράσταση;
Όντως κάθε μέρα γεννιέται μια νέα παράσταση. Δεν είναι προδιαγεγραμμένο ότι θα πούμε συγκεκριμένα λόγια. Πατάμε σε ισχυρά θέματα, ξετυλίγοντας την ιστορία μέσα από τους χαρακτήρες μας, καλωσορίζοντας το απροσδόκητο, που θα φέρει στιγμές αυτοσχεδιασμού. Γεννιούνται όλα εκείνη τη στιγμή και συμβαίνουν άπαξ, ανεπανάληπτα.

Ποιο είναι το μήνυμα του μεγαλειώδους έργου του Στάϊνμπεκ; Πώς αποδίδεται μέσω της διασκευής και της μεταφοράς του στην Ελλάδα του σήμερα από τον Βασίλη Μπισμπίκη;
Τα ιδανικά της φιλίας, της αφοσίωσης και της αλληλεγγύης είναι ξεκάθαρα στο έργο στου Στάϊνμπεκ και θα ήλπιζα πως καταφέρνουμε να τα αποδώσουμε και στην παράστασή μας. Το να κυνηγάς το όνειρό σου μέχρι τέλους είναι ένα ακόμη ξεκάθαρο μήνυμα στο έργο. Όλα αυτά στην παράσταση περνούν υποδόρια χωρίς να χρειάζεται να ζορίζουμε, να εκβιάζουμε το συναίσθημά μας, αλλά ούτε και το συναίσθημα του θεατή. Στη μεταφορά πού κάνουμε η πρόθεση είναι να προσφέρουμε κάτι όσο πιο σημερινό γίνεται με τη γλώσσα τη σημερινή, χωρίς ωραιοποιήσεις, αλλά με τον πιο άμεσο τρόπο που μπορούμε να καταφέρουμε.

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Συνεχίζουμε τις παραστάσεις "'Άνθρωποι και ποντίκια" στον Τεχνοχώρο Cartel από 9 Μαΐου έως 16 Ιουνίου και συγχρόνως σχεδιάζουμε τα "Κόκκινα Φανάρια" του Νίκου Γαλανού σε σκηνοθεσία του Βασίλη Μπισμπίκη.

Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ