Επιμέλεια: Κωνσταντίνος Πλατής
Ο χαρακτήρας που ερμηνεύεις, πόσο "κοντά" είναι σε σένα;
Στο έργο «Το Σημείο Τομής» υποδύομαι τον Brian. Ο Brian είναι συνομήλικός μου (25). Ένας νέος άντρας που ονειρεύεται μια ζωή στην τέχνη (συγκεκριμένα τη ζωγραφική). Έχει μεγάλη αγάπη γι αυτό και φιλοδοξία. Διακρίνεται από την τάση να θέλει όλα να γίνουν σε μια στιγμή, την ανυπομονησία που χαρίζει ο ζήλος για κάτι. Έχει αυτή την περίεργη αίσθηση αγωνίας που χαρακτηρίζει τη σχέση του με το χρόνο. Φυσικά και μπορώ να βρω πολλά κοινά με αυτόν, απ τα οποία αντλώ για να καταλάβω αυτόν τον άνθρωπο. Ο Brian όμως έχει και κάτι το οποίο δεν έχω και εν μέρει θαυμάζω. Διακρίνεται από μια ισχυρή ελαφρότητα . Επιλέγει αυθόρμητα, ίσως και παρορμητικά, χωρίς πολλή σκέψη. Έτσι επέλεξε να υπάρξει σε ντουέτο με την κολλητή του (Carol) , έτσι όμως οδηγείται και στα λάθη του. Δεν υπερ-αναλύει , δεν φιλτράρει ιδιαιτέρως τον εαυτό του. Έχει τη γοητεία του απρόβλεπτου. Αυτό τον οδηγεί σε πολύ αυθεντικές συμπεριφορές αλλά και πολλές φορές απερίσκεπτες , ίσως κι εγωκεντρικές. Είναι μια ενδιαφέρουσα συνάντηση ο Brian.
Σε βοηθάει η σκηνοθετική άποψη του Γιώργου Σιμώνα που ξεφεύγει από το ρεαλισμό;
Η σκηνοθετική ματιά του Γιώργου είναι απελευθερωτική. Δίνει χώρο να ανακαλύψεις ποιότητες που μια πολύ συγκεκριμένη ρεαλιστική οπτική (τέταρτου τοίχου) θα στερούσε από την αφήγηση της ιστορίας. Επίσης νομίζω ότι επειδή ο στόχος της παράστασης εκτός της απλής αφήγησης είναι το πώς μια απλή ιστορία θα μπορούσε να συμβεί «σε οποιονδήποτε και οποτεδήποτε», η σκηνοθετική άποψη βοηθά κι εμάς και τους ηθοποιούς να δούμε την καθολικότητα και τη διαχρονικότητα των θεμάτων του έργου.
Προτιμάς να συμμετέχεις σε παράσταση με μεγάλα ονόματα ή να συμπρωταγωνιστείς με μια νέα ηθοποιό όπως τώρα;
Δεν έχει να κάνει με το «μέγεθος» του ονόματος, έχει να κάνει με την εμπειρία, τη γνώση και το βίωμα. Όταν βρίσκεσαι με τέτοιους ανθρώπους, συνήθως ξέρεις ότι έχεις να «κλέψεις» πολλά και να παραδειγματιστείς. Μαθητεύεις. Και μ έναν τρόπο τα πράγματα θα είναι «υπό έλεγχο». Απ την άλλη με έναν εξίσου νεαρό συνεργάτη μαθαίνεις την αναπόφευκτη ανάληψη ευθύνης, κι αν όχι, αποτυγχάνεις. Μαθαίνεις να πατάς αλλιώς στα πόδια σου, στην έμπνευσή σου, τα εργαλεία σου και τις δυνάμεις σου. Παρόλα αυτά θεωρώ ότι είναι απολύτως απαραίτητα και τα δύο. Μαθαίνεις από το ένα και εφαρμόζεις στο άλλο, και το αντίθετο. Έτσι νομίζω έρχεται και μια σταδιακή και σταθερή εξέλιξη μέσα από την τριβή με την ίδια τη δουλειά.
Πώς ήταν η εμπειρία σου με παράσταση « Αγαμέμνων», με τον οποίο έφτασες να παίξεις μέχρι τη Ρωσία ;
Ο «Αγαμέμνων» είναι μια εμπειρία παρακαταθήκη για μένα κι ένα πολύ ομαλό ξεκίνημα. Ήταν μια από τις πτυχιακές μας παραστάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου (σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ήμελλου) με την οποία οι συμμαθητές μου κι εγώ είχαμε την ευκαιρία να ταξιδέψουμε σε Βουλγαρία και Ρωσία μόλις λίγους μήνες μετά την αποφοίτηση μας. Εκεί παίξαμε σε διεθνή φεστιβάλ , βραβευτήκαμε, γνωρίσαμε ανθρώπους και διαφορετικές κουλτούρες , και φυσικά συγκινηθήκαμε πολύ, δίνοντας ένα υπέροχο φινάλε σε ένα υλικό πολύ προσωπικό, που δουλεύαμε από το τέλος του δευτέρου έτους.
Αυτό μου έδωσε προσωπικά μεγάλη χαρά και αυτοπεποίθηση για την έναρξη της επαγγελματικής ζωής που ξανοιγόταν και εξακολουθεί να είναι χαοτική μπροστά μας , ενώ ταυτόχρονα ο αποχαιρετισμός στο ασφαλές περιβάλλον της σχολής ήρθε υγιώς και ομαλά.
Ποιο είναι το δικό σου "όνειρο" στο θέατρο;
Το δικό μου «όνειρο» είναι να μπορώ να κάνω αυτή την τέχνη με τρόπο που με κάνει περήφανο που είμαι ηθοποιός. Γνωρίζω ότι δεν είμαστε γιατροί και φυσικά δεν κάνουμε μια δουλειά «ζωής ή θανάτου». Κάνουμε όμως μια δουλειά «Ποιότητας ζωής». Με θλίβει η προχειρότητα, άλλα είναι μάλλον στο DNA μας. Παρόλα αυτά η εξέλιξη έρχεται και μέσω των κάποιων αντιστάσεων στις φυσικές ροπές μας. Εγώ αυτό προσπαθώ και αυτό «ονειρεύομαι». Να μπορώ να κάνω θέατρο στην Ελλάδα με όρους που το τιμούν. Με ανθρώπους που θαυμάζω και θα ήθελα να δουλέψω μαζί τους (Ηθοποιούς, Σκηνοθέτες, Μουσικούς, Χορογράφους, ανθρώπους γενικώς που συμπράττουν στο θέατρο) επειδή η δουλειά τους δείχνει πως κάτι ψάχνουν και για κάτι προσπαθούν. Να μου δοθεί η ευκαιρία να πω ιστορίες είτε κλασσικού είτε σύγχρονου ρεπερτορίου που να θέλουμε να τις μοιραστούμε και να έχουν κάτι να μας δώσουν. Να μάθουμε όλοι κάτι μέσα από αυτό. Να ανεβάσουμε λίγο τον πήχη και να επαναπροσδιορίσουμε (γιατί όχι , ναι με αφορμή το θέατρο) τι θεωρούμε ποιότητα ζωής και πώς την επιτυγχάνουμε.
Πως γεμίζεις τον ελεύθερο χρόνο σου;
Την περίοδο προετοιμασίας μιας παράστασης η αλήθεια είναι πως ο ελεύθερος χρόνος μου επενδύεται πολύ πιο «θεατροκεντρικά» .Μ έναν τρόπο από τα αναγνώσματα, τα ερεθίσματα και οι ασχολίες προσαρμόζονται αρκετά στις ανάγκες μου για έρευνα για το υλικό της παράστασης . Αναπόφευκτα! Παρόλα αυτά ασχέτως περιόδου ο ελεύθερος χρόνος μου γεμίζει με πράγματα που μου αδειάζουν το μυαλό από τις πολλές και στρεσσογόνες σκέψεις. Μ αρέσει να παίρνω το χώρο μου και μόνος μου, σπίτι μου. Να βρίσκω την ηρεμία μου. Μ αρέσει να διαβάζω με ήρεμη μουσική στον καναπέ τα απογεύματα, βιβλία που πάντα πασχίζεις να βρεις χρόνο να αρχίσεις. (βέβαια μετά ψάχνεις το χρόνο να τα τελειώσεις). Προσπαθώ να γυμνάζομαι με πρόγραμμα μέσα στη βδομάδα και το τηρώ όσο πιο πολύ μπορώ (κάπως εκτονώνει και ξυπνά ο οργανισμός μέσα κ’ έξω. Άλλωστε πιστεύω ότι είναι κομμάτι της δουλειάς μας το να είσαι «έτοιμος»). Και φυσικά το κυριότερο θέλω να περνάω χρόνο με τους δικούς μου ανθρώπους , στα στέκια μας ή σε σπίτια. Ένας ήρεμος καφές και συνδιαλλαγή. Αυτό.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
