Επιμέλεια: Κωνσταντίνος Πλατής
Σκηνοθετείτε το "Tape" του Αμερικανού συγγραφέα Stephen Belber που παρουσιάζεται στο θέατρο 104. Τι βρίσκετε ελκυστικό στο συγκεκριμένο έργο για να το σκηνοθετήσετε;
Αυτό που βρήκα ελκυστικό στο Tape είναι αυτό που γενικά με γοητεύει στα έργα, ότι είναι ιστορίες ανθρώπων που τολμούν να δείξουν την αδυναμία τους και έχουν το θάρρος να επουλώσουν την πληγή που την δημιούργησε, αληθινοί άνθρωποι δηλαδή. Το Tape είναι η ιστορία του Τζον, της Έιμι και του Βίνσεντ. Έχουν ωριμάσει με διαφορετικό τρόπο – αν έχουν ωριμάσει ή δεν έχουν ωριμάσει- και προσεγγίζουν τη ζωή από διαφορετική οπτική, αλλά είναι όλοι άνθρωποι που κάποιοι στιγμή βρέθηκαν μαζί στο σχολείο και πήραν διαφορετικούς δρόμους. Κάτι που είναι κοινό σημείο σε όλους μας και την πορεία που παίρνει η ζωή μας μετά το σχολείο σε σχέση με τους παιδικούς μας φίλους.
Ποιες ήταν οι σκηνοθετικές σας οδηγίες όσον αφορά την προσέγγιση των τριών ρόλων; Του Βίνσεντ, του Τζον και της Έιμι;
Να έχουν χιούμορ και να μην τα παίρνουν όλα σοβαρά γιατί τότε το έργο θα είναι σοβαροφανές. Οι άνθρωποι όταν τσακώνονται, όταν διαφωνούν, όταν ο ένας θυμώνει με τον άλλον, άμα κάτσεις και το δεις απ’ έξω, είναι καταστάσεις που φαίνονται αστείες. Οπότε αυτοί οι χαρακτήρες θα έπρεπε να αποδοθούν με ρεαλισμό, χιούμορ και αλήθεια γιατί αν μη τι άλλο είναι άνθρωποι και οι άνθρωποι πάντα είναι ευάλωτοι ακόμη κι αν θέλουν να δείξουν μία εικόνα δυνατή . Κι εδώ τους συναντάμε σε ένα ξεκαθάρισμα που άργησε να γίνει είκοσι χρόνια, κι ίσως τελικά δεν είχε κανένα νόημα να γίνει, αλλά με τον έναν ή το άλλο τρόπο όσο σοβαρό και αν δείχνει στη στιγμή έχει και την πλάκα του.
Πώς έχει επηρεάσει ο χρόνος τον τρόπο που βλέπουν τα πράγματα;
Ο χρόνος πάντα είναι ένας μεγάλος πρωταγωνιστής και στη ζωή και στο θέατρο. Η απόσταση από τη στιγμή πάντα μπορεί να αλλάξει τα πράγματα και μπορεί να τα αλλάξει εντυπωσιακά. Μπορεί αυτό που σήμερα μισούμε, αύριο να αγαπάμε. Αυτό που σήμερα αγαπάμε, αύριο να μισούμε. Έτσι είναι οι ανθρώπινες σχέσεις, έτσι είναι όλος ο κόσμος. Στο Tape ο χρόνος αλλάζει πάρα πολύ τα πράγματα, μιλάμε για ένα περιστατικό είκοσι χρόνια πριν που το ξανα-ανασύρουν στις ζωές τους και ζητάνε τώρα εξηγήσεις και ευθύνες. Η απόσταση είναι μια πολύ μεγάλη δύναμη, που δε μπορείς να ελέγξεις πόσο μπορεί να ανατρέψει τα πράγματα.
Αν το έργο δεν είχε τίτλο Tape, ποιός είναι ο ελληνικός τίτλος που θα δίνατε;
Ίσως το έλεγα «Η άλλη εκδοχή»...
Τι κάνει τις ανθρώπινες σχέσεις, κατά τη γνώμη σας, να αλλάζουν μες στον χρόνο;
Η ψυχραιμία που αποκτάμε πολλές φορές, βλέποντας τα πράγματα από απόσταση, αλλά και η εμπειρία που αποκτάμε με το χρόνο, είτε βιώνοντας νέες καταστάσεις είτε συγκρίνοντας καταστάσεις που βιώσαμε, με καταστάσεις άλλων ανθρώπων. Είναι αυτό που λές στα 30, ότι μακάρι να είχα αυτο το μυαλό στα 20 και πάει λέγοντας...
Ποιά είναι τα μελλοντικά σας σχέδια στο θέατρο, αλλά και στον κινηματογράφο;
Αυτή τη στιγμή είμαστε με το Tape που παίζεται κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 21.15 στο Θέατρο 104 και τη «Ζαριά» που παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη 21.15 στο Θέατρο Αγγέλων Βήμα. Έχω μόλις ολοκληρώσει τα γυρίσματα μιας μικρούς μήκους ταινίας, με τίτλο «Ευέλικτες Επιλογές» και «μαγειρεύω» τα επόμενα κινηματογραφικά μου σχέδια και είμαι και σε πρόβες για το Afterplay του Brian Friel που θα ανέβει με το καλό τον Φεβρουάριο στο Αγγέλων Βήμα και θα διαδεχθεί τη «Ζαριά» τα δευτερότριτα.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
