Επιμέλεια-φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Πλατής
Πως νοιώθει κάποιος που βλέπει το έργο του να παίζεται σε ένα από τα πιο ιστορικά θέατρα της Αθήνας;
Είχα την χαρά το θεατρικό έργο μου Meatball να ανέβει πρώτα στην κεντρική σκηνή του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης όπου διακρίθηκε στο εργαστήριο νέων συγγραφέων ΕΝΘΕΣΥ και τώρα στην ανανεωμένη του εκδοχή στο θέατρο Αλίκη. Δυο ιστορικές σκηνές που κουβαλάνε μνήμες από μεγάλους καλλιτέχνες και δημιουργούς. Μόνο ευγνωμοσύνη μπορώ να νιώσω για αυτό.
Ο τίτλος μας κάνει να συμπεράνουμε ότι ο βιγκανισμός είναι το κεντρικό θέμα του έργου Meatball. Είναι έτσι;
Αν δει κάποιος την παράσταση στο θέατρο Αλίκη ή διαβάσει το θεατρικό έργο που εξέδωσε πρόσφατα η Κάπα Εκδοτική θα διαπιστώσει ότι μεγάλο μέρος του έργου αναφέρεται σε αυτόν. Όμως για εμένα ο βιγκανισμός ήταν ένα εργαλείο για να μιλήσω για περισσότερα πράγματα που με απασχολούν. Για την φύση του ίδιου του ανθρώπου. Διανύουμε μια εποχή που όλα γύρω μοιάζουν απειλητικά, είτε αυτό λέγεται οικολογική καταστροφή, είτε άνοδος του φασισμού, είτε πανδημία. Μήπως αυτή την εποχή περισσότερο από ποτέ είναι απαραίτητο ο άνθρωπος να χαλαρώσει τους ρυθμούς του και να αφουγκραστεί τις πραγματικές του ανάγκες; Πιστεύω πως είναι επιτακτική ανάγκη ο επαναπροσδιορισμός της σχέσης του ανθρώπου με τον ίδιο τον εαυτό του και εν τέλει με το περιβάλλον γύρω του.
Οπότε το θεατρικό σας έργο έχει και ένα πιο συμβολικό χαρακτήρα.
Το έργο ξεκινάει με δυο ζευγάρια που συναντιούνται πρώτη φορά σε ένα δείπνο. Όμως κάτι έχει αλλάξει. Είναι μια μετά - εποχή όπου η κατανάλωση κρέατος έχει απαγορευθεί δια νόμου. Ενώ, λοιπόν όλα βαδίζουν καλώς έχοντας απολαύσει εξαίσια βίγκαν εδέσματα, έρχεται η ανακάλυψη ενός κεφτέ στην μέση του καθιστικού να αλλάξει όλη την τροπή της συνάντησης. Βέβαια το έργο δεν πρόκειται μόνο για μια κωμωδία καταστάσεων. Είναι το τρίτο μέρος που νοηματοδοτεί από την αρχή ότι έχεις δει και αναδεικνύει την βαθύτερη συμβολική φύση του έργου. Για να μην προδώσω πολλά θα πω ότι η φύση η ίδια δίνει την απάντησή της και στο τέλος έρχεται η μεταμόρφωση. Ίσως αυτή η μεταμόρφωση χρειάζεται να συντελεστεί στον άνθρωπο σήμερα.
Πόσο εύκολο είναι για έναν νέο συγγραφέα να δει τα έργα του να ανεβαίνουν στην σκηνή;
Καθόλου εύκολο. Θέλει πίστη και συνεχή αγώνα. Όσο αφορά το “Meatball” είχα την χαρά να έχω συνοδοιπόρο τον σκηνοθέτη Γιώργο Λύρα. Από την αρχή πίστεψε και αγάπησε το έργο μεταφέροντας το στην σκηνή με προσεγμένη σκηνοθετική μαεστρία. Αυτή ήταν μια ευτυχής συγκυρία. Αρωγός βέβαια σε αυτή την νέα μας προσπάθεια στάθηκαν τα Αθηναϊκά Θέατρα που μας υποστήριξαν και μας εμπιστευτήκαν αν και είμαστε νέοι δημιουργοί. Στο θέατρο Αλίκη κάθε Τετάρτη μέχρι Κυριακή, τέσσερις από τους πιο ταλαντούχους ηθοποιούς της νέας γενιάς, η Άρτεμις Γρύμπλα, ο Απόστολος Καμιτσάκης, η Βασιλική Κίσσα και ο Βαγγέλης Σαλεύρης δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό.
Τι είναι αυτό που σου κεντρίζει το ενδιαφέρον για να γράψεις;
Η καθημερινότητα, τα άγχη των ανθρώπων, οι ανθρώπινες σχέσεις αλλά και οι προσωπικές μου ανησυχίες. Επίσης όπως προείπα ένα βαθύτερο υπαρξιακό ερώτημα. Τι καλούμαστε να κάνουμε εδώ σε αυτή την γη και προς τα πού βαδίζουμε;
Η συγκυρία της πανδημίας και οι περιορισμοί που επιβάλλονται στα θέατρα είναι κάτι που μετριάζει τον ενθουσιασμό σου;Σίγουρα γιατί ένα θεατρικό έργο για να είναι «ζωντανό» χρειάζεται να είναι σε μη περιορισμό και σε μη καταστολή για να συνομιλεί με τους ανθρώπους. Στην παρούσα φάση καταλαβαίνουμε όλοι και έχουμε κατανόηση για τα περιοριστικά μέτρα που τίθενται αρκεί να υπάρχει και η ανάλογη υποστήριξη στον πολιτισμό από την πολιτεία. Πάντως έχω να πω ότι το θέατρο είναι ο πιο ασφαλής τρόπος διασκέδασης και ειδικά στο θέατρο Αλίκη που έχουν παρθεί όλα τα μέτρα ασφαλείας.
Νοιώθεις ότι έχεις επηρεαστεί στον τρόπο γραφής από άλλους συγγραφείς;
Νομίζω ότι ασυνείδητα αυτό γίνεται και όλες οι επιρροές σου βγαίνουν στο χαρτί. Το θέμα είναι να γράφεις και με τα χρόνια να αποκτάς το δικό σου στυλ. Σίγουρα στο θέατρο έχω αγαπημένους συγγραφείς από τους Ουίλιαμς, Ίψεν, Ιονέσκο εώς πιο σύγχρονους όπως ο ΜακΝτόνα. Επιρροές όμως έχω και από την κλασική λογοτεχνία μέχρι τα κόμιξ του Κάρλ Μπαρκς που διάβαζα όταν ήμουν παιδί.
Έχεις δύο επιλογές: α)να γράψεις ένα θεατρικό έργο που θα παιχτεί σε Λονδίνο και Νέα Υόρκη με τον όρο να μην αποκαλυφθεί το όνομα σου.
β)να γράψεις ένα έργο το οποίο θα παιχτεί στην Αθήνα σε Low budget σκηνή και θα το δουν μόνο οι γνωστοί σου. Τι διαλέγεις και γιατί?
Το δεύτερο το έχω κάνει. Έχω σκηνοθετήσει δικά μου έργα και ξέρω καλά τι είναι να προσπαθείς με μικρές ομάδες με χαμηλό budget να δείξεις και να διαφημίσεις την δουλειά σου. Μαθαίνεις να είσαι σκηνογράφος, να κάνεις φώτα, να βάφεις τα σκηνικά σου, να γυρνάς σπίτι ύστερα από πολύωρες πρόβες, να διορθώσεις το έργο σου και ξανά από την αρχή. Αυτό ήταν και το μεγαλύτερο σχολείο να γίνω καλύτερος στην γραφή μου, κάνοντας θέατρο ως ηθοποιός και σκηνοθετώντας έργα μου, έμαθα καλά τον κώδικα της σκηνής. Οπότε θα προτιμήσω την πρώτη επιλογή. Γίνεται όμως ένα ανώνυμο άρθρο στους TIMES να αποκαλύψει ξαφνικά τον δημιουργό; Όποιος καλλιτέχνης πει ότι δεν θέλει την αναγνώριση για εμένα λέει ψέματα.
Όταν τελειώνει η συγγραφή ενός έργου ηρεμείς ή συνεχίζεται η αγωνία μέχρι να το δεις στη σκηνή;
Κάθε γονιός έχει την αγωνία για το μέλλον των παιδιών του. Οπότε πάντα υπάρχει η αγωνία για ένα θεατρικό να μην μείνει κλεισμένο σε ένα αρχείο ενός υπολογιστή αλλά να ζωντανέψει στην σκηνή. Ξέρω πολλούς νέους δημιουργούς σαν εμένα με πολύ καλά έργα και είναι κρίμα να μην υπάρχει ο μηχανισμός ώστε να προωθείται πιο συστηματικά η Ελληνική δραματουργία.
Έχεις οπότε έτοιμα και άλλα έργα τα οποία θα μας παρουσιάσεις στο μέλλον;
Τα τελευταία χρόνια είχα αφιερωθεί στο γράψιμο και ήμουν παραγωγικός. Οπότε ναι περιμένουν αρκετά έργα να πάρουν σειρά για να ανέβουν στην σκηνή. Επίσης υπάρχει ονλάιν το θεατρικό μου έργο «Ο Ουρανός Κατακούτελα» στο σάιτ του κέντρου των Ελληνικών Σπουδών του Χάρβαρντ.
Μία συμβουλή σε επίδοξους συγγραφείς;
Αν κάτι λείπει από τα γραπτά σήμερα είναι η αλήθεια. Η αλήθεια που βγαίνει από την καρδιά, περιέχει συναίσθημα και δεν είναι ένα νοητικό αποτέλεσμα. Γράψτε για ότι σας συγκινεί.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
