Επιμέλεια: Μαρινέλλα Φρουζάκη & Γιάννης Παντελίδης
Μιλήστε μας για τους δασκάλους σας και τι έχετε κρατήσει ως παρακαταθήκη από αυτούς. Πως βιώνετε την διδασκαλία ως δάσκαλος πλέον κι εσείς;
Ξεκινάμε, βλέπω, από πολύ παλιά… αυτό που προσπαθώ να περάσω στα παιδιά την ώρα του μαθήματος, το μότο και η άποψη μου είναι μία και μόνο. Προσπαθήστε να γίνετε ξεχωριστοί και μην περιμένετε τίποτε από κανέναν… μόνοι μας χτίζουμε το μέλλον μας. Σ' αυτή τη φράση , θαρρώ, συμπυκνώνονται όλα όσα μου μάθανε οι δικοί μου δάσκαλοι. Δεν ξέρω αν πρέπει να τους αναφέρω ονομαστικά, θα ναι άδικο για εκείνους που δεν θα αναφέρω, γιατί όλοι – ακόμη και αυτοί που δεν ασχολήθηκαν μαζί μου, ακόμη και αυτοί που δεν με ή δεν τους συμπαθούσα – μου μάθανε κάτι… κάτι που περικλείεται στην παραπάνω φράση….
Έχετε ολοκληρώσει σπουδές στη φιλοσοφική και το θέατρο. Θεωρείτε πως ο συνδυασμός αυτών των γνώσεων είναι ωφέλιμος για την τέχνη ή/και την ζωή σας;
¨Εχω υπάρξει αρκετά τυχερός, ώστε να τελειώσω τις σπουδές μου σε δύο διαφορετικά αντικείμενα, ναι! Το ένα θεωρείτο απαραίτητο σε περίπτωση που η πορεία μου στο θέατρο δεν ηταν καλή, το δεύτερο ήταν το ‘’ θέλω ‘’ μου. Ευτυχώς για μένα το πρώτο μου πτυχίο είναι χωμένο σε ένα συρτάρι του κομοδίνου μου. Ωφέλιμο δεν ξέρω αν θεωρώ να 'χει κάποιος γνώσεις.. πτυχία και μεταπτυχιακά. Ωφέλιμο, χρήσιμο και σημαντικό είναι να 'χει κάποιος παιδεία. Και αυτή δεν προέρχεται ούτε απ' τις σπουδές ούτε απ' τα πτυχία. Παιδεία και ήθος… αυτά μαθαίνονται απ το σπίτι σου, ωριμάζουν μέσα σου μέρα με την μέρα και είναι αυτά εν τέλει που σε κάνουν σημαντικό άνθρωπο… καλλιτέχνη…
Έχετε πει πως «Ό,τι συμβαίνει είναι για καλό». Πολύ θετική στάση ζωής. Είσαστε γενικά αισιόδοξος άνθρωπος, και πόσο σας βοηθάει σε αυτό η υποκριτική ή και αντίστροφα;
Θέλω σε όλες τις καταστάσεις της ζωής μου να ψάχνω το καλό, το τι έχω να διδαχθώ. Πιστεύω πως το σύμπαν μας δείχνει κάποιους δρόμους, μονοπάτια και μεις επιλέγουμε. Αν επιλέξουμε το λάθος… έρχεται κάποιο δείγμα. Αν το ακούσουμε έχει καλώς.. αν όχι έρχεται πιο ισχυρό, πιο ισχυρό… μέχρι να φτάσει στο τέλος να φωνάζει ! Αυτό που προσπαθώ είναι να αφουγκράζομαι τι έχει να μου πει το μονοπάτι μου λοιπόν… για να πάω παρακάτω να γίνω καλύτερος… άνθρωπος… καλλιτέχνης… δάσκαλος…. Όλα….
Το θέατρο είναι διασκέδαση, ευχάριστη εναλλαγή ρόλων, βιωματική εκπαίδευση, αφορμή για σκέψη. Ποια είναι για σας η ουσία της υποκριτικής;
Το θέατρο είναι μίμησις πράξις σπουδαίας και τελείας… λίγο πάνω απ τα ανθρώπινα, κάνει τα πάντα να φαντάζουν πιο σημαντικά, πιο μεγάλα, εξ ου και πολλοί ηθοποιοί είμαι στην προσωπική μας ζωή drama queens… επειδή έχουμε συνηθίσει στην υπερβολική εκδήλωση των συναισθημάτων μας. Η υποκριτική είναι μια βαθιά ψυχοθεραπεία, είναι όμως και μια διαρκής τρέλα. Βαφτίζουμε σπίτι μας 4 τελάρα, πατάμε διακόπτες φωτισμού που δεν είναι συνδεδεμένοι με το ρεύμα και ανάβει κάποιος τους προβολείς, κλαίμε, γελάμε, πονάμε, ερωτευόμαστε… πόσο φυσιολογικό σας φαίνεται αυτό; Μια από τις ωραιότερες ατάκες που έχω ακούσει και συνοψίζει για μένα τι είναι το θέατρο, έχει ειπωθεί απ' την σπουδαία Μαίρη Χρονοπούλου "ήρθατε απόψε εδώ, για να δείτε κάποιον να νοιώθει οτιδήποτε… πέρα απ αυτά που νιώθει"
Σας γνωρίσαμε πρώτη φορά το 2013 στην παράσταση «Ελεύθερο ζευγάρι» στο «Τσάι στην Σαχάρα». Πέρυσι σας είδαμε ξανά στην ίδια παράσταση, στο Θέατρο Μπέλλος. Ποιες διαφορές αισθάνεστε από τότε έως σήμερα, μέσω μιας τόσο διαχρονικής και συνάμα αγαπητής παράστασης;
Τις περισσότερες θέσεις, τον μεγαλύτερο χώρο, την διαφορετική γειτονιά… το πάθος, οι άνθρωποι, οι συνεργάτες και η υπέροχη ατμόσφαιρα που δημιουργείται σε αυτήν την παράσταση…παραμένουν ίδια… ακριβώς όπως την πρώτη μέρα.
Σας έχουμε γνωρίσει μέσα από το θέατρο. Πέρυσι σας είδαμε τηλεοπτικά στον ΑΝΤ1. Φέτος θα είστε στην ΕΡΤ, στην μεταφορά του μυθιστορήματος του Γιώργου Σεφέρη «Έξι νύχτες στην Ακρόπολη», σε σκηνοθεσία Γιάννη Διαμαντόπουλου. Μιλήστε μας λίγο για τη σχέση σας με την τηλεόραση και τους ρόλους σας αυτούς.
Μόνο όμορφα πράγματα έχω να πω για τις δύο αυτές τηλεοπτικές μου δουλείες… τον Άγγελο των παλικαριών τον αγάπησα ατελείωτα και χαιρόμουν να μαθαίνω πως και ο κόσμος τον αγαπάει. Έδινε χαρά, χαμόγελο – όπως μου λέγανε οι θεατές – και εμένα μου πρόσφερε απλόχερα στιγμές γέλιου στα γυρίσματα.
Ο Λογκομάνος είναι τόσο διαφορετικός, τόσο απόλυτα αντίθετος. Και αυτό είναι το πιο – ίσως- γοητευτικό . Ένας εντελώς διαφορετικός ρόλος, με εντελώς διαφορετικές συνθήκες γυρίσματος, μια άλλη εποχή… ένα άλλο γίγνεσθαι…
Με τον Βασίλη Θωμόπουλο είχα μια ευτυχή συνεργασία… με τον Γιάννη Διαμαντόπουλο, είναι ένα όνειρο πολλών ετών που γίνεται πραγματικότητα…. Η συνέχεια επί της οθόνης από Οκτώβριο…
Σας είδαμε επίσης στην παράσταση «Το κοράκι» αλλά και «Το παιχνίδι ζωής». Κωμωδία, δύσκολη ή αναπόφευκτη επιλογή;
Απλά κωμωδία. Δεν εθελοτυφλώ, ξέρω πως μου έχει αποδοθεί ο χαρακτηρισμός του κωμικού ηθοποιού. Μα αυτό δεν αποτελεί γνώμονα για τις επιλογές μου…αληθινά. Απλά τυχαίνει. Είναι νομίζω η ανάγκη του κόσμου να γελάσει που ωθεί τόσο εμένα , όσο και τον Αλέξανδρο Λιακόπουλο να επιλέγουμε κωμικά έργα… όχι το ότι εγώ είμαι χαρακτηρισμένος ως κωμικός. Άλλωστε μην ξεχνάμε πως εκ παραλλήλου με αυτά τα έργα παρουσιάζεται και το έργο "Και τα αγόρια κλαίνε" για 4η συνεχόμενη χρονιά…Κωμωδία ίσον ανάγκη της εποχής λοιπόν… γιατί το θέατρο θέλει μεν ηθοποιούς στην σκηνή… μα και θεατές στην πλατεία…αλλιώς δεν είναι θέατρο.
Στον μονόλογο «Και τα αγόρια κλαίνε» ενσαρκώνετε έναν «βαρύ» ρόλο, η οποία ανεβαίνει κάθε φορά για λίγες μόνο παραστάσεις. Έχετε αναφέρει πως δεν είστε από τους τυχερούς που αποχωρίζονται τον ρόλο τους όταν ξεβάφονται. Πόσο εύκολη είναι αυτή η μετάβαση από το κωμικό στοιχείο;
Αν σας πω , πως στον μονόλογο προσπαθώ να έχω ανάλαφρη διάθεση θα με πιστέψετε;;;;; Ποτέ μα ποτέ δεν μου άρεσε ο στόμφος. Άλλο η υπερβολή. Θεωρώ πως όλα τα πράγματα έχουν την κωμική και δραματική τους πλευρά. Ο κάθε ήρωας άλλωστε ζει το προσωπικό του δράμα, άσχετα αν εμάς αυτό μας κάνει να γελάμε ή να κλαίμε. Συνεπώς δεν μπορώ να σας πω πόσο εύκολο είναι να ξεφύγω απ' το κωμικό στοιχείο μια και δεν το αποχωρίζομαι ποτέ… στην σκηνή.. στο σπίτι…τον δρόμο…ακριβώς όπως και τους εκάστοτε ρόλους μου.
Στην παράσταση «Και τα αγόρια κλαίνε» πιστεύετε ότι είναι αντιληπτό από το κοινό τι οδήγησε τον John Gacy να μεταμορφωθεί σε ένα τέρας, τι προκάλεσε αυτή την μεταστροφή; Το έργο δίνει βαρύτητα στην τοξική κοινωνική επιρροή ή στην ανθρώπινη αδυναμία;
Θεωρώ πως το κείμενο αφήνει τους θεατές να ανακαλύψουν βήμα, βήμα όλη αυτή την πολυπλοκότητα του χαρακτήρα του Τζόν, να αποφασίσουν οι ίδιοι αν πρέπει να τον λυπηθούν ή να τον μισήσουν. Μιλώντας μου στο τέλος της παράστασης, συνήθως μου λένε πως ένιωσαν και τα δύο… Εγώ, αν ζητάτε την προσωπική μου άποψη…δεν πιστεύω πως κανένας άνθρωπος γεννιέται τέρας… γίνεται….απλά!
Έχετε αναφέρει πως «οι ρόλοι έρχονται στη ζωή μας για κάποιο λόγο».
Και συνεχίζω να το λέω. Κάθε ρόλος που έχω κληθεί να παίξω..ήταν και είναι για να μου μάθει κάτι, για να με πάει παρακάτω..να μου διδάξει κάτι. Είναι πολύ σημαντικά στην ζωή μου τα μαθήματα που μας προχωράνε ως ανθρώπους και τα ψάχνω στα πάντα… πόσο μάλλον στους ρόλους μου….
Πληροφορίες για τις παραστάσεις του θεάτρου Μπέλλος: Εδώ
