Επιμέλεια: Μαργαρίτα Λιγνού
Καλείστε να υπηρετήσετε ένα διπλό εγχείρημα καθώς πρωταγωνιστείτε και
παράλληλα είστε ο σκηνοθέτης της παράστασης «Ο Χρυσός Δράκος» του Ρόλαντ
Σιμελπφένιχ (Roland Schimmelpfennig) που επιστρέφει ανανεωμένη στο Θέατρο Χώρος τον Ιανουάριο 2024, πείτε μας λίγα λόγια…
Είναι ένα διαφορετικό σύγχρονο, βαθιά πολιτικό έργο, που έχει κάτι να πει επί της ουσίας
και ως προς το θέμα του, αλλά και ως προς τον τρόπο που είναι γραμμένο.
Ο Σιμμελπφένιχ μας παρουσιάζει όλους αυτούς τους 17 διαφορετικούς ανθρώπους αλλά
και τους χώρους στους οποίους δρουν, μέσα από σύντομες- σχεδόν κινηματογραφικές
σκηνές.
Μπλέκει με έναν τρομερά έξυπνο- χιουμοριστικό πολλές φορές- τρόπο, όλες τις ιστορίες
για να μιλήσει για τη διάλυση της Ευρώπης και την περιθωριοποίηση του ανθρώπου.
Όταν το πρωτοδιάβασα, ήταν σαν να το έβλεπα να δημιουργείται μπροστά μου. Έβλεπα τις
κινήσεις, τις σκηνές, τα σώματα των ανθρώπων να λειτουργούν σαν μία καλοκουρδισμένη
μηχανή που σιγά σιγά σπάει- διαλύεται. Αυτός ήταν και ο λόγος που με έκανε να ξεκινήσω
να το δημιουργώ.
Είναι μία δουλειά πολύ ξεχωριστή και αγαπημένη.
Το κείμενο θίγει μείζονος σημασίας καθημερινά προβλήματα που μαστίζουν την
κοινωνία, όπως το ότι έχουμε πάψει να ακούμε ο ένας τον άλλο, ζούμε απομονωμένοι και αποξενωμένοι και έχουμε χάσει την ανθρωπιά μας, τι κατά τη γνώμη σας φταίει και τι θα βοηθούσε να ξεφύγουμε από αυτό το τέλμα;
Η κοινωνικοπολιτική συνθήκη μέσα στην οποία ζούμε δε βοηθάει και πολύ. Υπάρχει μια
τέτοια ταχύτητα στην καθημερινότητά μας, που σχεδόν προσπερνάμε τους ανθρώπους στο
δρόμο χωρίς να τους κοιτάζουμε. Είμαστε όλοι χωμένοι σε έναν υπολογιστή, ένα κινητό,
είτε προχωράμε, είτε οδηγούμε, είτε καθόμαστε με έναν φίλο μας να πιούμε έναν καφέ.
Πάντα έχουμε να κάνουμε ή να «μάθουμε» κάτι πιο σημαντικό. Έχουμε αρχίσει να κάνουμε
ένα επικίνδυνο βύθισμα προς το «εγώ» μας. Προς τον ήχο μας. Ακούμε μόνο τη δίκη μας
φωνή, μόνο το δικό μας θέλω και το χειρότερο είναι πως προς αυτό το δρόμο μας οδηγούν
να πάμε. Προς τον «άνθρωπο-μονάδα».
Ο χρυσός δράκος είναι ένα βαθιά πολιτικό έργο που καταπιάνεται με τις ανθρώπινες σχέσεις, τη βία, τη μετανάστευση, το trafficking, την ανάγκη για επιβίωση, πόσο εύκολο είναι να θίγονται τόσα πολλά και σοβαρά ζητήματα σε μια παράσταση;
Ο Σιμμελπφένιχ το καταφέρνει με έναν πολύ ωραίο τρόπο, μέσα από τη δραματουργία που
έχει το κείμενό του, χωρίς να κουνάει το δάχτυλο. Είναι ένα διαχρονικά σπουδαίο κείμενο,
σχεδόν μοναδικό στο είδος του. Θυμίζει ως προς τη δομή του τον τρόπο γραφής του
Μπρεχτ, που επηρεάστηκε και ο ίδιος ο συγγραφέας από αυτόν, αλλά και πάλι το
συγκεκριμένο έργο είναι σαν να ανήκει σε μια δίκη του κατηγορία. Η σπονδυλωτή αφήγηση που έχει, το πάντρεμα του ιλαρού με το τραγικό, η σύντομη και πυκνή γραφή του, η ποιητικότητα και ταυτόχρονα η ρεαλιστική μορφή σε κάποιες σκηνές, το βαθιά πολιτικό σχόλιο που κάνει, το καθιστά, σίγουρα, ένα πολύ δύσκολο και γοητευτικό εγχείρημα για έναν δημιουργό.
Ποια τέχνη σας αγγίζει περισσότερο η ηθοποιία ή η σκηνοθεσία και γιατί;
Ήθελα να το αφηγηθώ από την πλευρά του δημιουργού. Δεν λέω συνειδητά τη λέξη
«σκηνοθέτη» επειδή για μενα το κομμάτι αυτό έχει άλλα χιλιόμετρα και διαδικασία.
Ηθοποιός σπούδασα, αυτό συνεχίζω να κάνω. Η ανάγκη να ερευνήσω κάποια συγκεκριμένα
κείμενα με οδηγεί καμιά φορά στην πλευρά αυτή, του δημιουργού. Με ενδιαφέρει να μη σταματήσω να ψάχνομαι γύρω από αυτή τη δουλειά, όχι ποια ταμπέλα θα φορέσω στον εαυτό μου.
Αξίζει να κάνουμε όνειρα σε μια κοινωνία που φαινομενικά καταρρέει;
Επιβάλλεται να κάνουμε όνειρα, είναι η ελπίδα που θα μας σηκώσει την επόμενη μέρα από
το κρεβάτι. Ζούμε σε μία καθημερινότητα που δυστυχώς όσο περνάει ο καιρός δυσκολεύει
όλο και περισσότερο. Αν δεν υπάρξει η οποιαδήποτε αχτίδα αισιοδοξίας, ο άνθρωπος θα
καταρρεύσει. Αυτή τη δύναμη έχει το όνειρο, την προσμονή σε κάτι καινούργιο, διαφορετικό.
Περιγράψτε μας μια δυνατή στιγμή που έχετε ζήσει στο θέατρο;
Δε νομίζω ότι έχω ζήσει τόσες πολλές στιγμές στο θέατρο ώστε να μπορώ να τις ξεχωρίσω.
Έχω χαρεί όμως συναντήσεις με ωραίους ανθρώπους που θαύμασα, που τους αγάπησα και
που με έκαναν να ξανά βρω έναν πυρήνα μέσα σε αυτή τη δουλειά. Ο χρυσός δράκος είναι
μια τέτοια στιγμή.
Μ’ αρέσει που υπάρχει αυτός ο σεβασμός και ο θαυμασμός ανάμεσά μας, το χιούμορ και
το παιχνίδι.
Πληροφορίες για την παράσταση: εδώ
