Επιμέλεια: Μαρία Μαρή
Δημήτρη Τσίκλη είπες κάπου ότι η ενασχόλησή σου με το θέατρο άρχισε από κάποιο παιχνίδι. Πως έγινε αυτή η μετάβαση από το παιχνίδι με τους φίλους στην Δραματική Σχολή Δήλος της Δήμητρας Χατούπη;
Ίσως έτσι και να ξεκινούν τα πιο όμορφα πράγματα στην ζωή. Από ένα παιχνίδι. Το αντιλαμβάνομαι ως ένα δίαυλο, μέσω του οποίου μπορούμε να νιώσουμε ελεύθεροι και ανοιχτοί σε κάθε είδους μεταβολή ή αλληλεπίδραση.
Έτσι κάπως αφέθηκα μέσα στον χρόνο και βρέθηκα μπροστά από την "δήλο". Έναν χώρο που με καθόρισε και με έμαθε να παίζω με ακόμα μεγαλύτερο ενθουσιασμό, εγκαθιδρύοντας όμως κάποιους κανόνες. Κι έτσι μαζί με τους φίλους μου μάθαμε να παίζουμε ελεύθεροι μέσα σε πλαίσια.
Πόσα απεκόμισες από τη σχολή αυτή; Τι ορίζοντες σου άνοιξε; Ένιωσες δικαιωμένος από την επιλογή σου να γίνεις ηθοποιός; Το ρωτώ και συνάμα το απαντώ και μόνη μου, νομίζω ότι είσαι ταγμένος για ηθοποιός.
Σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια. Δεν ξέρω αν είμαι ταγμένος για ηθοποιός. Σίγουρα όμως τάσσομαι με κάθε τι είναι ικανό να με αφυπνίσει και να με κινήσει προς μιαν αναζήτηση. Μια πίστη προς το άγνωστο. Αυτό το έμαθα πολύ καλά στην σχολή.
Η "δήλος" υπήρξε κομβικό σημείο συνάντησης για εμένα. Ή μάλλον με εμένα. Έσκαψα σε πολύ κρυφές και σκοτεινές περιοχές του εαυτού μου και ανακάλυψα ποιότητες που ούτε καν φανταζόμουν. Τα χρόνια εκείνα ήταν τόσο αποκαλυπτικά που κάποια στιγμή δεν μπορούσα να το διαχειριστώ. Στην μνήμη μου τα κρατώ κάπως θολά, σαν μια στιγμή μέθης. Ποτισμένη με πολλή αγάπη.
Το 2018-2019 συμμετείχες στο "Τενεκεδένιο Ταμπούρλο" του Γκύντερ Γκρας σε σκηνοθεσία Δήμητρας Χατούπη- στο θέατρο Σημείο. Η ίδια η δασκάλα σου έδωσε το παρθενικό βάφτισμα;
Η ίδια η δασκάλα μου, όπως μου αρέσει να την αποκαλώ ακόμα, μου έδωσε πράγματι το παρθενικό βάπτισμα. Με μύησε σε ένα θέατρο που κυρίως επικρατεί ήθος. Αυτό κρατώ πολύ έντονα από εκείνη. Μου έμαθε να προασπίζομαι και να αγωνίζομαι μέχρι τέλους για αυτά που πιστεύω, ακόμα κι όταν όλα καταρρέουν.
Στην παράσταση του βραβευμένου με Νόμπελ μυθιστορήματος του Γκύντερ Γκρας, η ίδια μου έδωσε πολύ χώρο, αναθέτοντας μου τον κεντρικό ήρωα της ιστορίας. Τον Όσκαρ. Έναν ήρωα αντισυμβατικό με πάρα πολύ μεγάλες απαιτήσεις. Τόσο σωματικές, όσο και υποκριτικές. Είναι από τους ανθρώπους που πίστεψαν πολύ σε μένα. Με έκανε να βουτήξω σε πολύ βαθιά νερά σε μια στιγμή που ακόμα δείλιαζα.
Το 2019 συμμετείχες στην Τραγωδία του Βασιλιά Ριχάρδου Γ’ του Ουίλιαμ Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία Χρήστου Θεοδωρίδη. Θέλεις να μας μιλήσεις λίγο για αυτό;
Η Τραγωδία του Βασιλιά Ριχάρδου Γ' ανέβηκε στο φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου από την Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων σε σκηνοθεσία του Χρήστου Θεοδωρίδη. Μια δουλειά που πάντα μου θυμίζει τα ξέγνοιαστα βράδια στην Πειραιώς και την φεστιβαλική Αθήνα της προ covid περιόδου. Μια δουλειά που ξεκίνησε με μεγάλη ορμή και πολλές προσδοκίες αλλά μέσα μου έμεινε κάπως ανολοκλήρωτη.
Αργότερα έπαιξες στο « Πεθαίνω σαν χώρα» του Δημήτρη Δημητριάδη σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη. Ένα καταπληκτικό κείμενο σκηνοθετημένο από την Πατεράκη, που από μόνη της είναι μια Σχολή. Μίλησέ μας για αυτή την εμπειρία σου.
Τι να πρωτοπώ για αυτήν την συνεργασία! Κάθε στιγμή τόσο ξεχωριστή και τόσο απρόβλεπτη. Μία παράσταση εύπλαστη που άλλαζε διαρκώς μορφές και σχήματα. Με οδηγό το - πάντα επίκαιρο - κείμενο του Δημήτρη Δημητριάδη, με την Ρούλα Πατεράκη επιχειρήσαμε να πειραματιστούμε και να το μεταφέρουμε σε όποια δυνατή συνθήκη.
Από το studio της Ρούλας στο Μεταξουργείο, στην Ιχθυόσκαλα Κερατσινίου, μέχρι την κεντρική σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, ακόμα και στον υπό κατασκευή σταθμό του μετρό Πειραιά όπου η ίδια εξέπληξε τους πάντες οργανώνοντας την θεατρική της κηδεία. Μιλάμε για μια γυναίκα ιδιοφυή με τεράστιες γνώσεις και ιστορία. Κάθε στιγμή δίπλα της, ήταν ένα μάθημα.
Στον Προμηθέα Δεσμώτη του Αισχύλου σε σκηνοθεσία Γεωργάις Μαυραγάνη ποιον ρόλο είχες ; Ήταν η πρώτη σου περιοδεία ;
Η Γεωργία Μαυραγάνη και η ποίηση του λόγου του Αισχύλου συναντήθηκαν για να συντελέσουν μία από τις πιο όμορφες αναμνήσεις που έχω σε αυτόν τον χώρο. Μόλις έχουμε τελειώσει την δραματική σχολή και αναχωρούμε μαζί με την Γεωργία, με μόνο μας στόχο, να εξερευνήσουμε τι θέλει να πει αυτό το κείμενο και τι έχουμε να πούμε κι εμείς μέσω αυτού. Ήμασταν οι περισσότεροι από το έτος μου και αυτό δημιουργούσε αυτομάτως ένα πολύ ασφαλές περιβάλλον. Μια χτισμένη επικοινωνία που συνεχώς προσθέταμε νέα στοιχεία. Ήμασταν τόσο συνδεδεμένοι τότε που ένιωθα να φλεγόμαστε σαν μία μάζα για έναν κοινό σκοπό. Το τώρα αποτελούσε ζήτημα ζωής και θανάτου.
Εγώ μαζί με τον φίλο μου, και συνάδελφο, Γιώργη Παρταλίδη, κάναμε τον Ωκεανό. Όλη η παράσταση όμως ήταν δοσμένη στην έννοια του συνόλου και της χορικότητας.
Θυμάμαι την πρώτη μέρα στο αρχαίο θέατρο των Φιλίππων, κοντά στην Καβάλα. Ξυπνήσαμε πέντε το πρωί ώστε να μην μας πιάσει ο ήλιος. Καταφθάσαμε σαν μια σιωπηλή πομπή και με μεγάλη προσοχή εισήλθαμε στην ορχήστρα του θεάτρου. Ο ήλιος ανέτελλε και τα πουλιά κελαηδούσαν. Το χώμα επάνω στην ορχήστρα του θεάτρου μύριζε ακόμα από την βραδινή υγρασία. Με μόνο μας θεατή μια πολύχρωμη πεταλούδα αρχίσαμε μια προσπάθεια να αρθρώσουμε αυτό το κείμενο και να πάμε μαζί την ιστορία πιο κάτω. Ανάμνηση ανεκτίμητη!
Θέλω λίγο να σταθώ στο Τριαντάφυλλο στο στήθος του Τενεσί Ουίλιαμς το 2019, σε σκηνοθεσία του Λευτέρη Γιοβανίδη. Την θυμάμαι την παράσταση την είχα δει και εγώ με υπέροχους ηθοποιούς : την Πηνελόπη Μαρκοπούλου, την Ειρήνη Ιωάννου στο ρόλο της κόρης, τον Γεράσιμο Μιχελή, τον Ισίδωρο Σταμούλη και εσύ στο ρόλο του Ναύτη. Εξαιρετικός!
Σας ευχαριστώ πολύ! Το Τριαντάφυλλο στο Στήθος αποτελεί μία από τις πιο ευτυχισμένες περιόδους της ζωής μου. Σίγουρα έπαιξε ρόλο το κείμενο του Τενεσί Ουίλλιαμς και η τεράστια αποδοχή που είχε από τον κόσμο σε κάθε μέρος που παίχτηκε. Το κύριο όμως συστατικό που έκανε αυτήν την περίσταση τόσο μοναδική ήταν οι υπέροχοι αυτοί άνθρωποι. Συναντηθήκαμε ένα απόγευμα με ζέστη στο σπίτι του Λευτέρη και γίναμε φίλοι. Άνθρωποι που έκαναν χώρο ο ένας για τον άλλον και άνοιξαν τα σπίτια τους σαν να είμαστε οικογένεια. Τους έχω μέσα μου με πολλή αγάπη.
Και φτάνουμε στην Φαίδρα αυτή τη συρραφή κειμένων σε μετάφραση Στρατή Πασχάλη και σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη. Η παράσταση μου άρεσε πολύ και βγαίνοντας το είπα αμέσως ότι έχεις πολύ ταλέντο και φαίνεται ότι έχεις δουλέψει πολύ με τα εκφραστικά σου μέσα και το σώμα σου. Έχεις κάνει και σπουδές χορού πέρα από την καθοδήγηση της χορογράφου Φρόσως Κορρού;
Για να είμαι ειλικρινής δεν πιστεύω ιδιαίτερα σε αυτό που αποκαλούμε ταλέντο. Η βασική μου αρχή ως άνθρωπος, είναι η σκληρή δουλειά. Μέσω αυτής επιδιώκω την όποια εξέλιξη. Αυτό είναι το μονοπάτι που ακολουθώ και με χαροποιεί δεόντως όταν αναγνωρίζεται και εκτιμάται.
Τώρα αναφορικά με την Φρόσω Κορρού, αξίζει να αναφέρουμε πως εκτός από κινησιολόγος της παράστασης, υπήρξε και δασκάλα μου. Την θαυμάζω και την εκτιμώ πολύ.
Ο χορός όμως δεν είναι το αντικείμενο μου, αν κι έχω κάνει κάποια πράγματα. Περισσότερο έχουμε μια σχέση εφήμερων εραστών. Αφήνω τον εαυτό μου ελεύθερο, να εκφραστεί και να δοκιμαστεί, χωρίς την αγωνία του αποτελέσματος. Με ηρεμεί και με γεμίζει. Είναι κάτι όμως που δεν έχω σπουδάσει, δεν έχω ιδιαίτερη τεχνική. Ακόμα κι έτσι όμως, δύσκολο να με συναγωνιστείς στα parties.
Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
Τα μελλοντικά μου σχέδια με την "Φαίδρα", αλλά και χωρίς αυτήν, νομίζω έχουν αρκετό ενδιαφέρον. Σύντομα θα μπορούμε να πούμε και περισσότερα. Για την ώρα… καλό καλοκαίρι!
