Επιμέλεια: Μαργαρίτα Λιγνού
«Να ξέρετε πως αυτό που ακούτε είναι σφύριγμα τρένου» και πάλι στο Studio
Mαυρομιχάλη, πείτε μας λίγα λόγια…
Με τους σκηνοθέτες της παράστασης (Νίκος Μαρνάς, Γιώργος Γκιόκας ) αποφοιτήσαμε μαζί από την σχολή του Θεάτρου Τέχνης. Συγκεκριμένα με τον Μαρνά συζητούσαμε ήδη από την σχολή ότι θέλουμε να κάνουμε κάτι μαζί, κάτι που να μας εκφράζει και να είναι πολυμορφικό. Διαβάζοντας λοιπόν αρκετά κείμενα, βρήκαμε αυτό το εκπληκτικό έργο του Θανάση Τριαρίδη και νιώσαμε εξαρχής ότι κουμπώνουμε σε αυτό. Το έργο έχει ως κυρίαρχο θέμα τα pushback όμως παράλληλα ασχολείται και με άλλα θέματα όπως είναι η μνήμη, η λήθη, η έννοια την αλήθειας, η συνενοχή.
Σε βαθύτερο επίπεδο , κατά την γνώμη μου ,προσπαθεί να αποκρυπτογραφήσει τις σκοτεινές πλευρές του σύγχρονου ανθρώπου. Για δεύτερη χρονιά θα είμαστε στο θέατρο Studio Μαυρομιχάλη κάθε Πέμπτη και είμαστε ανυπόμονοι να δούμε αν το κοινό θα αγκαλιάσει την παράσταση όπως την πρώτη σεζόν.
Ένα κείμενο άκρως συναισθηματικό που προκαλεί το ανθρώπινο αίσθημα και σε
φορτίζει ψυχολογικά σε μεγάλο βαθμό καθώς το κείμενο αγγίζει ένα πολύ
ευαίσθητο ζήτημα, ποια η δική σας γνώμη;
Συμφωνώ σε μεγάλο βαθμό και μάλιστα ήταν ένας λόγος που επιλέξαμε αυτό το έργο καθώς ,φεύγοντας από το θέατρο ,θεωρώ ότι ο θεατής δεν μένει απαθής αλλά μπαίνει σε διαδικασία αναζήτησης θέτοντας ερωτήματα ακόμα και για τον ίδιο του τον εαυτό. Όσον αφορά το υποκριτικό κομμάτι είναι ιδιαίτερα δύσκολο και παράλληλα πολύ ενδιαφέρον γιατί οι χαρακτήρες του έργου δεν είναι μονοδιάστατοι, κάνουν μεγάλες διαδρομές και είναι σε διαρκής εσωτερική μεταμόρφωση. Θα ήταν πολύ πιο αβανταδόρικο αν το κείμενο ήταν ανάλαφρο και εύπεπτο αλλά δεν θέλαμε κάτι τέτοιο. Κάθε τι το οποίο σε κάνει να αμφιβάλεις και να αμφισβητείς σε κρατάει ζωντανό, επομένως μας χαροποιεί που το έργο και η παράσταση μας προκαλεί το συναίσθημα καθώς αυτός ήταν ο στόχος εξαρχής.
Είναι άραγε οι πράξεις μας αρωγοί για ένα καλύτερο μέλλον;
Πιστεύω ότι είμαστε οι επιλογές μας. Είναι πολύ εύκολο να πετάμε στον άλλον το μπαλάκι της ευθύνης, να αναζητούμε τους υπαίτιους και να δηλώνουμε αμέτοχοι αλλά πρέπει να αναρωτηθούμε μήπως εμείς οι ίδιοι είμαστε εν δυνάμει θύτες.
Ζούμε στην εποχή της απραξίας και της απάθειας επομένως οι "πράξεις" που βλέπω να γίνονται είναι λίγες . Θεωρώ ότι το καλύτερο μέλλον δεν μπορεί να έρθει χωρίς συλλογικότητα και χωρίς αλληλεγγύη αν και νιώθω δυστυχώς ότι το "μαζί" έχει αρχίσει να απομακρύνεται όλο και περισσότερο.
Τι είναι αυτό που κατά τη γνώμη σας χωλαίνει σε αυτή τη κοινωνία;
Νομίζω ότι η πηγή του προβλήματος είναι ότι ο άνθρωπος έχει αρχίσει να απομονώνεται. Αισθάνεται ίσως ματαιότητα και ελπίζει όλο και λιγότερο, ασχολείται με τα κοινά όλο και λιγότερο , είναι σαν να βλέπει μπροστά του τα προβλήματα και τις παθογένειες και να κλείνει σκοπίμως τα μάτια. Ενώ γύρω μας ο κόσμος είναι καθημερινά σαν να καταρρέει οι αντιδράσεις είναι όλο και λιγότερες. Οι παθογένειες είναι πολλές και τις βλέπουμε καθημερινά και παντού. Το μίσος και ο θυμός φουντώνουν, ο ρατσισμός μας φαίνεται οικείος και οι σκηνές βίες δεν μας προκαλούν αποτροπιασμό. Όλα τα παραπάνω θεωρώ ότι έχουν άμεση σύνδεση με την απομόνωση του ανθρώπου. Ωστόσο θεωρώ ότι η κοινωνία της Αθήνας έχει αρχίσει τα τελευταία χρόνια να ασχολείται με την τέχνη περισσότερο και ίσως αυτό να είναι στήριγμα ελπίδας.
Φεύγοντας από το Studio Mαυρομιχάλη τι θα έχουμε αποκομίσει, ώστε να είναι
η τροφή της σκέψης μας;
Δεν μπορώ να απαντήσω με σιγουριά γιατί όπως είπα και πιο πάνω το έργο σχολιάζει και καταπιάνεται με αρκετά θέματα επομένως ο κάθε θεατής προσλαμβάνει και συγκρατεί κάτι διαφορετικό , αντιδράει διαφορετικά. Είναι πολύ ενδιαφέρον το γεγονός ότι πέρυσι μετά τις παραστάσεις στις ανοιχτές συζητήσεις που είχαμε με τον κύριο Τριαρίδη και διάφορους καλεσμένους το κοινό έμενε για να συνδιαλλαχθεί. Δεν είναι απλό αν σκεφτούμε ότι οι παραστάσεις ήταν sold out και το 70-80% του κόσμου παρέμενε στο θέατρο, αυτό σίγουρα δηλώνει ενδιαφέρον για αναζήτηση, είχε ευαισθητοποιηθεί , είχε απορίες. Φέτος μετά από κάθε παράσταση θα συνεχίσουμε να έχουμε συζητήσεις με τον συγγραφέα και διάφορους
καλεσμένους και ελπίζουμε η ανταπόκριση του κόσμου να είναι ίδια.
Η εποχή μας είναι κενή από πολλές απόψεις, πάσχει από παιδεία, πολιτισμό,
υγεία, είναι άραγε το θέατρο από μόνο του ικανό να καλύψει κάποιες από τις
ανάγκες του ανθρώπου, και αν ναι ποιες;
Το θέατρο και η τέχνη δεν είναι πανάκεια. Στα δικά μου μάτια μπορεί να δώσει ερέθισμα, σπίθα για σκέψη ,για δράση αλλά δεν μπορεί από μόνη της δυστυχώς να σώσει τον κόσμο. Σίγουρα η προσφορά του θεάτρου είναι μεγάλη και δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι μετά την περίοδο του εγκλεισμού ο κόσμος επισκέπτεται το θέατρο και το σινεμά όλο και περισσότερο. Ευτυχώς υπάρχει ακόμα η ανάγκη της επικοινωνίας και της ζωντανής παρουσίας και εκεί ακριβώς έρχεται το θέατρο για να καλύψει αυτή την ανάγκη στον ύψιστο βαθμό.
Τι έπεται;
Ο χρόνος θα δείξει, τα σχέδια είναι πολλά και μεγάλα αλλά δεν έρχονται όλα πάντα όπως τα προγραμματίζουμε. Ας απολαύσουμε και ας παλέψουμε για το παρών γιατί το αύριο αργεί…
Πληροφορίες για την παράσταση: εδώ
