Επιμέλεια: Λιγνού Μαργαρίτα
Έχω δει από τα πρώτα χρόνια την παράσταση «Τα ραδίκια ανάποδα » και ομολογώ ότι είναι άκρως ενδιαφέρουσα κωμωδία, μπορεί να σταθεί σε όλες τις ηλικίες καθώς δεν έχει μέσα καθόλου βωμολοχίες που αυτό για κωμωδία είναι σπάνιο …
Γαλίτης Γιώργος: Ναι, δυστυχώς είναι ένα θέμα αυτό αν δεν είναι παλιά ή κλασσική κωμωδία σ’ όλες τις νεότερες ή τύπου stand up δεν υφίσταται κείμενο αν δεν συμπεριλάβουν βωμολοχίες λες και το έχουν τάμα … (γέλια)
Λιγνού Μαργαρίτα: Ενδεχομένως όλες οι ηλικίες να μην καταλάβουν τα νοήματα που περνάτε μέσα από αυτή την παράσταση… και ιδιαιτέρως οι μικρότερες.
Γαλίτης Γ. : Κάθε ηλικία και κάθε άνθρωπος θα αποκομίσει αυτά που μπορεί να αποκομίσει… Το χιούμορ είναι κάτι υποκειμενικό, θα σας δώσω ένα παράδειγμα τα 12 αυτά χρόνια που είναι ενεργή αυτή η παράσταση τη διαφημίζουμε, λέγοντας ο αείμνηστος Γιώργος Γαλίτης σε σκηνοθεσία του αξιομακάριστου Βλαδίμηρου Κυριακίδη και βλέπουμε αντιδράσεις από το κοινό του τύπου γιατί χρησιμοποιείτε αυτές τις εκφράσεις…
Το χιούμορ είναι δύσκολη υπόθεση και δε γίνεται αντιληπτό από όλους, το δράμα είναι ευκολότερο, καθώς κτυπάει στο συναίσθημα και άλλες χορδές του ανθρώπου. Και έτσι ορισμένοι πέφτουν στην ευκολία, όπως είναι οι βωμολοχίες σε ένα κείμενο, εκτός αν μιλάμε για Αριστοφάνη που εκεί μιλάμε για σατυρική ποίηση από χιλιάδες χρόνια πίσω με την έννοια του σκωπτικού. Εκεί η βωμολοχία χρησιμοποιείται – επιβάλλεται γιατί πρέπει να ελευθερώσει τον άνθρωπο από τον συντηρητισμό δηλαδή να τον φέρει σε μία βακχεία είναι μία άλλη κατάσταση, περιέχεται γιατί είναι υψηλή ποίηση. Αν κάποιος καταφέρει να τις εντάξει στο κείμενο με ένα τρόπο πολύ υψηλό και πολύ ακριβό όπως κάνανε οι μεγάλοι σατυρικοί τότε θα τις δεχτούμε.
Μαργαρίτα: Το πιστεύω ακράδαντα όλο αυτό και είναι και κάτι που συνοδευόταν και από εικόνα.. Η βωμολοχία για τους σατυρικούς ήταν ιεροτελεστία, δεν ήταν απλά λέμε κάτι κατά τη διάρκεια μιας παράστασης απλά και μόνο για να προκαλέσει το κοινό αίσθημα και κατ’ επέκταση το γέλιο του θεατή…
Γαλίτης Γ. : Όπως για παράδειγμα τα αποκριάτικα δρώμενα που βλέπουμε, τα φαλλικά σύμβολα, υπάρχει ο πρωτογονισμός που επιτρέπει να εμπεριέχονται σε μια παράσταση, καθώς μιλάμε για μια ιεροτελεστία. Όταν ο θεατής παρακολουθεί μια αρχαία κωμωδία ή ένα αρχαίο δράμα είναι σα να πηγαίνει σε μια εκκλησία σε ένα τόπο ιερό, εξού και οι χώροι που παρουσιάζονταν εκείνη την εποχή αυτά τα θεάματα είναι τόποι ιεροί σε αντιπαραβολή με τη σημερινή εποχή που τα περισσότερα από τα καλοκαιρινά θέατρα δεν πληρούν σε μεγάλο βαθμό τις κατάλληλες προϋποθέσεις για να ανεβούν με τον πρέπων τρόπο τα θεάματα, βρίσκονται σε σημεία που εξωγενείς παράγοντες δεν επιτρέπουν στον ηθοποιό να αποδώσει τα μέγιστα, θες αυτό να είναι ένα μπαρ σε κοντινή απόσταση που θα προκαλεί ηχορύπανση, ο δρόμος, έτσι και εμείς καλούμαστε να παίξουμε με μικρόφωνα ή σε χώρους που δεν είναι θεατρικοί…
Μαργαρίτα: Το αντιλαμβάνομαι απόλυτα όλο αυτό που συμβαίνει, και αυτό έχει να κάνει με την εκάστοτε τοπική αυτοδιοίκηση που επιτρέπει σε τέτοιου είδους μαγαζιά να είναι δίπλα σε χώρους που παρουσιάζονται θεάματα …
Γαλίτης Γ. : Δε φτάνει ένα πατάρι και κάποιες πλαστικές καρέκλες, ούτε τουαλέτες, ούτε καμαρίνια και να πρέπει εμείς να δώσουμε τον καλύτερο μας εαυτό, όλο αυτό κάποιες φορές έγκειται στην αγάπη για την τέχνη μας και επειδή σεβόμαστε τον εαυτό μας δεν μπορούμε να αποδώσουμε τα μέγιστα, δεν είμαστε ρομπότ… Στήνεται μία παράσταση, πέραν αυτού και οι θεατές πρέπει να αντιληφθούν ότι αγοράζουν εισιτήριο, ώστε να ζήσουν αυτό που πρέπει να ζήσουν κατά τη διάρκεια των παραστάσεων που επιλέγουν να παρακολουθήσουν. Είναι πολλά αυτά που συμβάλουν στην άριστη διεκπεραίωση μιας παράστασης για να μην ακουγόμαστε και παραπονιάρηδες…
Μαργαρίτα: Η αλήθεια είναι αυτή και πραγματικά θεωρώ ότι πρέπει να μπει ένα φρένο σε όλη αυτή την κατάσταση γιατί έχει παραγίνει το κακό. Το πιστεύω και εγώ ακράδαντα και πολλές φορές γίνομαι κακιά… ο πελάτης και στην προκειμένη περίπτωση ο θεατής δεν έχει πάντα δίκιο…
Έχετε γράψει κάτι μετά «Τα ραδίκια ανάποδα»; Από έναν ευφυή και εύστοχο άνθρωπο σαν εσάς έχουμε απαιτήσεις ως κοινό…
Γαλίτης Γ. : Έχω γράψει τρεις παιδικές παραστάσεις, έχω γράψει επιθεωρήσεις. Τώρα όσο αφορά να γράψω κάτι για μένα, «Τα ραδίκια ανάποδα » για μένα είναι κάτι, που το βλέπω ζωντανό, ότι αντέχει στο χρόνο. Αντέχω και εγώ να το φέρνω εις πέρας γιατί χρήζει και σωματικής και ψυχικής ικανότητας και βασικά επειδή η παράσταση λειτουργεί και έχει επιτυχία, με πολλά σκαμπανεβάσματα, από άδεια θέατρα μέχρι το απόλυτο sold out. Ειδικά από τον Απρίλιο και μετά πάει πολύ καλά η παράσταση.
Μαργαρίτα: Κατά τη δική μου γνώμη ο κόσμος έχει ανάγκη να περάσει σχεδόν δυο ώρες , γελώντας και αφήνοντας πίσω ενδεχομένως τα προβλήματα που τον ταλανίζουν στην καθημερινότητα του…
Γαλίτης Γ. : Στο θέατρο ποτέ δε βαριέμαι ότι και να έχω παίξει, αλλά επίσης νοιώθω ότι πάνω στη σκηνή δε επαναλαμβάνομαι, κάθε φορά ανακαλύπτω και κάτι άλλο, ένα καινούργιο τονισμό ένα καινούργιο τρόπο, μια καινούργια συνθήκη, ώστε να το προχωρήσω μέσα μου. Δεν θα είχα καμιά αντίρρηση να παίζω μεγάλους ρόλους όπως για παράδειγμα το Ριχάρδος Γ΄ ή το Βασιλιά Ληρ και να τους ερμήνευα επί σειρά πολλών ετών, δε θα με πείραζε ειλικρινά καθόλου, κάθε μέρα ανακαλύπτεις καινούρια πράγματα.
Αν επιθυμείς να συμβαίνει αυτό μπορείς να ανακαλύπτεις παντού καινούργια πράγματα! Μου έχει τύχει στο «Αλλοίμονο στους νέους» που πρωταγωνιστούσα πριν από τρία χρόνια κάθε παράσταση ήταν και μια ανακάλυψη- αποκάλυψη για μένα.
Μαργαρίτα: Πολύ μου αρέσει αυτή η προσέγγιση! Αυτό δείχνει σεβασμό απέναντι στο κοινό και στον θεατή, αυτό δείχνει μεγαλείο ψυχής και ότι η δουλειά αυτή έχει λόγο ύπαρξης…
Γαλίτης Γ. : Σέβομαι πάρα πολύ αυτό που κάνω και δεν έχω παίξει ας το πούμε πολλά κλασικά έργα και μεγάλους ρόλους. Ούτε στα μεγάλα σαλόνια του θεάτρου έχω μπει στα 30 χρόνια καριέρας! Έχω παίξει στην Επίδαυρο και δίπλα σε πολύ σπουδαίους και μεγάλους κωμικούς που τους θεωρώ δασκάλους μου και τους αγάπησα πάρα πολύ από Αριστοφάνη μέχρι Κάρλο Γκολντόνι, αλλά τα μεγάλα σαλόνια εμένα δεν μου έχουν ανοιχτεί, όπως το Εθνικό θέατρο που έχω παίξει μόνο μια φορά «Μακρυκωσταίους και Κοντογιώργηδες» το ‘99 στο εμπορικό άνοιγμα που είχε γίνει από τον αείμνηστο Νίκο Κούρκουλο.
Μαργαρίτα: Εγώ σαν θεατής το εκτιμώ αφάνταστα αυτό που εσείς πρεσβεύετε..
Γαλίτης Γ. : Είναι ένας διαρκής αγώνας η καθημερινότητα των ηθοποιών και χαίρομαι πολύ και για τις τρεις παράστασης που είμαι κομμάτι αυτών, «Τα ραδίκια ανάποδα», «Το θάνατο του Ιβάν Ιλίτς», «Τη βότκα μολότοφ». Έχω πολλή χαρά για κάθε παράσταση, που συμμετέχω… Δε σας κρύβω ότι θα μπορούσα να κάνω πολύ πολύ μεγαλύτερα πράγματα σε σχέση με ρόλους και έργα που έχουν περισσότερο ζουμί, όπως Μολιέρο.
Είναι σημαντικό να σε γνωρίζει ο κόσμος από δουλειές σου, που δεν παρουσιάζονται στην τηλεόραση. Για εμένα είναι πολύ σημαντικό να κατακτήσω το θεατή, καθώς δεν με γνωρίζει εκ των προτέρων από μια δουλειά, που παρουσιάζεται στην τηλεόραση και τα «Ραδίκια» είναι και μια ευχάριστη παράσταση. Δεν είναι όλες έτσι, υπάρχουν και ερμηνείες που δεν είναι χαρούμενα τα κείμενα και εκεί πρέπει και από τις δυο πλευρές να υπάρξει μια μυσταγωγία.. Είναι μια δύσκολη κατάσταση, αλλά δε παύει να είναι και πολύ γόνιμο όλο αυτό που συμβαίνει εκείνη τη στιγμή.
Συνειδητά λείπετε από την τηλεόραση;
Γαλίτης Γ. : Τον τελευταίο καιρό έχω μπει στη διαδικασία να κάνω δουλειά με τον εαυτό μου, κάθε βράδυ επιλέγω να διαβάσω 100 σελίδες από ένα μυθιστόρημα, αφιερώνοντας 5 ώρες, η αλήθεια είναι ότι έχω την πολυτέλεια να το κάνω αυτό, καθώς το πρωί δεν έχω να τρέξω στο γύρισμα. Αν χρειαζόταν να μάθω είκοσι πέντε σελίδες για το σήριαλ δε θα μπορούσα να το κάνω αυτό, οπότε ο χρόνος που μου δίνεται, τον αφιερώνω στο να κάνω δουλειά. Είναι μια υποχρέωση απέναντι στον εαυτό μου και ως συγγραφέα, αλλά και ως ηθοποιό, είναι πολύ βοηθητικό για μένα, καθώς αντλώ πόσες ιδέες, πόσους ρόλους.. Τώρα διαβάζω «Η σκούπα και το σύστημα» του συγγραφέα Wallace David Foster. Το υλικό που υπάρχει μέσα σ’ αυτό το βιβλίο είναι αδιανόητο…
Μαργαρίτα: Όλο αυτό που κάνετε έχει συλλογικότερο όφελος στην πορεία και στην καριέρα ενός ηθοποιού…
Γαλίτης Γ. : Ακριβώς αυτό, στη «Βότκα μολότοφ» ο ρόλος, που ερμηνεύω - ένας από τους πιο ωραίους ρόλους που έχω παίξει - αφορά ένα παιδάκι 7 χρόνων, όπου η τρέλα και η αναρχική ματιά που έχει αυτό το παιδί σ’ αυτήν την ηλικία (το οποίο καπνίζει) είναι μια σκέτη αναρχία και ένας παραλογισμός! Όλο αυτό είναι σα να παίζω το «Βικτόρ ή Τα παιδιά στην εξουσία»! Η προσέγγιση από μέρους μου είναι η ίδια, επίσης ο σεβασμός είναι ο ίδιος και για τον Σαίξπηρ, αλλά και για τον Σακελλάριο γιατί, πόνεσαν το ίδιο, έγραψαν με κόπο, ήταν μέσα στη συνθήκη θέατρο και δε κατέβαλε κανένας λιγότερη προσπάθεια ως προς τη διεκπεραίωση των έργων τους. Όταν αγαπάς κάτι, το αγαπάς αυτό που κάνεις και μακάρι να το αγαπάς! Εγώ τρελαίνομαι για ηθοποιούς, που δεν έχουν το μέγιστο ταλέντο, αλλά γι’ αυτούς τους μικρούληδες που με κόπο τεράστιο και παιδεμό θα φέρουν τα μέγιστα στη σκηνή. Αγαπώ τους ανθρώπους που αγαπούν αυτό που κάνουν σε όλα τα επίπεδα…
Μαργαρίτα: Εγώ εκτιμώ παράλληλα…
Να μιλήσουμε για ένα ακόμη ταλέντο που έχετε ως άνθρωπος. Ως σκιτσογράφος είστε πάντα εύστοχος, είναι μια μορφή ευφυΐας όλο αυτό ή αρκεί η έμπνευση;
Γαλίτης Γ. : Έμπνευση είναι η επικαιρότητα και ανάλογα το θέμα όσο πιο σπουδαίο πιο μεγάλο και πιο γνωστό είναι, όταν το εντοπίσεις και φτιάξεις ένα σκίτσο ή μια γελοιογραφία, όσους περισσότερους αφορά, τόσο πιο μεγαλύτερη θα είναι η επιτυχία. Το μισό κομμάτι της επιτυχίας αφορά την επικαιρότητα.
Ακόμα και στο θέατρο το θέμα παίζει καίριο λόγο στην επιτυχία. Βέβαια παίζει ρόλο και πως θα φιλοτεχνηθεί ένα σκίτσο κιόλας.
Μαργαρίτα: Έχω κλάψει, και έχω γελάσει άπειρες φορές με τα σκίτσα σας πραγματικά, λέω η ευφυΐα αυτού του ανθρώπου ενδεχομένως να έχει φτάσει σ’ άλλο επίπεδο… Έχετε κάνει ποτέ τεστ νοημοσύνης;
Γαλίτης Γ. : Δεν θεωρώ τον εαυτό μου πολύ έξυπνο και ότι δεν διαφέρει από το σύνολο των ανθρώπων, αλλά πιστεύω ότι έχω κάποιες πολύ συγκεκριμένες δεξιότητες.
Μαργαρίτα: Αυτό εμένα μου δείχνει ότι έχετε ταπεινότητα σαν άνθρωπος και ισορροπία μυαλού.
Γαλίτης Γ. : Υπάρχουν άνθρωποι πιο έξυπνοι από μένα, πολύ πιο μορφωμένοι, πολύ πιο ταλαντούχοι. Έχουμε πολύ σπουδαίους σκιτσογράφους – γελοιογράφους και τώρα και στο παρελθόν, γιατί είμαι από αυτούς που αναγνωρίζουν το ταλέντο και δεν ζηλεύω ούτε ζωές, ούτε καριέρες! Γενικότερα το αίσθημα της ζήλιας δεν υπάρχει στην οπτική μου, θα το λατρέψω, θα το αγαπήσω και επίσης θα το χειροκροτήσω… Όλα ξεκινούν από τον σεβασμό! Τουλάχιστον για μένα αυτή είναι η αρχή όταν αποφασίζω να φτιάξω ένα σκίτσο – μια γελοιογραφία. Ο σεβασμός προσφέρει μια ανατρεπτική ματιά στα πράγματα, καθώς κάποιες φορές μπορεί να είναι και μια σκληρή εικόνα, μπορεί να είναι και άστοχη ή για κάποιους ανθρώπους να πιστεύουν ότι προσπαθώ να χτυπήσω μια συγκεκριμένη μερίδα του κόσμου πχ (την εκκλησία).. Πάντα ο πρωταρχικός μου στόχος είναι να είμαι σεβαστικός και με κέντρο τον άνθρωπο.
Θυμάμαι το χαρακτηριστικό "Δάφνη κοιμήσου" στην κωμική σειρά "Διαπλεκόμενοι" με συμπρωταγωνιστές τον Γιώργο Λέφα και τον Πέτρο Φιλιππίδη, νομίζω ότι λείπει κάτι αντίστοιχο από τη σημερινή τηλεόραση, τι λέτε γι' αυτό;
Γαλίτης Γ. : Αυτό είναι αλήθεια, αλλά οι επιλογές των καναλιών είναι τελείως διαφορετικές. Μου κάνει εντύπωση το πόσο ανοιχτά ήταν τα μυαλά εκείνη την εποχή.. Βέβαια τώρα βλέπουμε τον «Λάκη Λαζόπουλο», τους «Ράδιο Αρβύλα», τον Γιώργο Μητσικώστα με τον φίλο μου τον Σωτήρη Καλυβάτση, που κάνουν πράγματι πολύ ωραία πράγματα, αλλά σίγουρα θα μπορούσαν να γίνουν πολλά περισσότερα. Δυστυχώς όταν στην τηλεόραση πρέπει να γράψεις μια κωμωδία και πρέπει να το εγκρίνει ο τάδε executive στο κανάλι και να το κοιτάξουν και οι άλλοι, που είναι υπεύθυνοι των σεναρίων, εγώ αυτό που λέω είναι «αφήστε μας να κάνουμε τη δουλειά μας», ας έχουμε πέντε ταλαντούχους ανθρώπους να κάνουν τη δουλειά τους και μην ασχολούνται άσχετοι άνθρωποι, αφήστε το να συμβεί…
Μαργαρίτα: Δεν δίνουν χώρο, η αλήθεια είναι…
Γαλίτης Γ. : Με την κωμωδία έχουμε ένα θέμα με την πολίτικη ορθότητα, με το τι συμβαίνει και τι λέγεται.. Είναι ένας παράγοντας που φοβούνται κιόλας! Η κωμωδία θέλει ένα αναρχικό πλαίσιο για να ανθίσει, αν δεν υπάρχει αυτό δεν θα μπορέσει να συμβεί. Επίσης έχουμε ανακαλύψει τη σαρανταπεντάλεπτη κωμωδία, ακόμα και της μιας ώρας εδώ στην Ελλάδα, το οποίο είναι η αυτοκτονία της κωμωδίας, δεν γίνεται κωμωδία πάνω από 30 λεπτά. Έχουμε ανακαλύψει την καθημερινή κωμωδία, αυτό είναι αδύνατο να συμβεί, γιατί πρέπει να έχεις επτά Γούντι Άλεν για να γράφουν, που είναι αδύνατον να συμβεί αυτό.. Δεν θα γίνει! Και με τις συνθήκες που γυρίζονται τα σίριαλ δεν θα υπάρξει η πρέπουσα προσοχή και σίγουρα δε θα πετύχει το αστείο! Η κωμωδία θέλει φροντίδα. Ο Τσάρλι Τσάπλιν έκανε μια κωμωδία κάθε τέσσερα χρόνια. Τα τελευταία χρόνια ο Γούντι Άλεν δεν κάνει ταινίες γιατί επικρατεί μια μορφή λογοκρισίας στις παράγωγες, που θέλουν να έχουν άποψη για τα κείμενα, τους ηθοποιούς, που θα συμμετάσχουν και δεν του είναι καθόλου εύκολο να προσαρμοστεί σ’ αυτήν την καινούργια συνθήκη. Σαφώς και δε βάζω τον εαυτό μου σ’ αυτές τις αναλογίες, αλλά μου είναι και αδιανόητο να μου πει κάποιος πως θα κάνω κωμωδία! Αυτό που επιζητώ είναι απλώς να κάνω τη δουλειά μου… Αυτός είναι και ο λόγος που δεν επιδιώκω να παίζω.. Έχω κόψει ακόμη και τις εμφανίσεις ως guest στην τηλεόραση. Ξέρω εκ των προτέρων ότι αυτός ο περιορισμός δε θα μου επιτρέψει να αποδώσω στον βαθμό που επιθυμώ, γιατί πρέπει να γυριστούν 25 με 30 σκηνές την ημέρα με γέλιο, πρέπει να υπάρχει ευχάριστη διάθεση στο καστ και η μεγάλη κατάκτηση στην επιτυχία της κωμωδίας είναι να γελάσει ο cameraman, που στις μέρες μας δεν μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο γιατί έχει 70 σκηνές να γυρίσει… δεν υπάρχει χαλαρότητα και επομένως χάνεται και η διάθεση και γι’ αυτό έχουμε και αυτά τα αποτελέσματα.
Πληροφορίες για την παράσταση: εδώ
Πληροφορίες για την παράσταση: εδώ
Πληροφορίες για την παράσταση: εδώ
