Επιμέλεια: Φρουζάκη Μαρινέλλα
Φέτος βρίσκεσαι στο «Δολοφόνοι» και στα «Αξύριστα πηγούνια». Υπάρχει σχέση μεταξύ των ηρώων που υποδύεσαι ή πρόκειται για διαμετρικά αντίθετους ρόλους;
Αν και πρόκειται για δυο εκ διαμέτρου αντίθετους χαρακτήρες , τόσο ο Αλ όσο και ο Μαρινάκης έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Οι ζωές τους περιστρέφονται γύρω από το θάνατο. Ο Αλ ως πληρωμένος δολοφόνος που εκτελεί συμβόλαια θανάτου και ο Μαρινάκης ως νεκροτόμος. Πρόκειται για δύο ανθρώπους που εξαιτίας της ίδιας της φύσεως της δουλειάς τους κατανοούν την έννοια της ζωής και του θανάτου πολύ διαφορετικά από το μέσο άνθρωπο. Εκεί τελειώνουν και τα κοινά τους. Ο Αλ είναι ένας πολύ σκοτεινός χαρακτήρας με έναν σχεδόν δαιμονικό πυρήνα ενώ ο Μαρινάκης ένας χαρακτήρας που προσπαθεί να εκπέμψει φως μέσα στα σκατά.
«Terror», «Αξύριστα πηγούνια», «Εθνικός Ελληνορώσων», «Οι δολοφόνοι» Έργα που πατάνε πάνω σε βαθειά ρεαλιστικούς άξονες. Με ποια κριτήρια επιλέγεις τους ρόλους σου;
Το πρώτο κριτήριο για μένα έχει να κάνει με το ίδιο το έργο. Αν το έργο δημιουργεί κραδασμούς και έχει την ικανότητα να προκαλεί ψυχικές δονήσεις. Κοινώς αν το έργο είναι καλό και έχει να πει κάτι στο θεατή. Πρέπει πρωτίστως να με ενδιαφέρει να υπηρετήσω το έργο λοιπόν. Έπειτα έρχεται ο χαρακτήρας. Τι εκφράζει, τι αντιπροσωπεύει, για ποιο λόγο έχει τοποθετηθεί στο έργο και αν το να τον ενσαρκώσω με αφορά και δημιουργεί δίαυλο επικοινωνίας με το κοινό. Αν λοιπόν αυτοί οι δύο παράγοντες εναρμονίζονται και συμπίπτουν λέω ναι.
Ο Χέμινγουεϊ στους «Δολοφόνους» του πραγματεύεται «βαριά» υπαρξιακά ζητήματα, όπως αυτό της ανθρώπινης ύπαρξης, της ανδρικής φιλίας και το αναπόφευκτο του θανάτου. Πόσο κοντά σε βρίσκουν οι απόψεις του συγγραφέα;
Το να τοποθετηθώ τώρα απέναντι στο Χέμινγουέι εγώ ο Στέλιος Δημόπουλος από το Βύρωνα είναι αντικειμενικά λάθος για να μην πω μαλακία. Όταν έχεις ένα έργο τέτοιου μεγέθους είτε πρόκειται για την Αmericana του Χέμινγουεϊ, είτε για μια αρχαία τραγωδία, είτε για ένα Σεξπηρικό έργο αυτό που πρέπει να γίνεται είναι να έρχεται ο ηθοποιός προς το μεγάλο και όχι το μεγάλο προς τον ηθοποιό. Δε μας αφορά το μικρό εγώ του ηθοποιού σε σχέση με το έργο. Εκ προοιμίου το έργο και ο ρόλος είναι πάντα μεγαλύτερα από σένα. Προσπαθείς λοιπόν να κατανοήσεις, να καταλάβεις και να υπηρετήσεις κάτι πού ένας δημιουργός έχει υφάνει όσο πιο ειλικρινά γίνεται. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.
Πόσο εύκολη ή δύσκολη ήταν η ένδυση ενός τόσο χαρακτηριστικού καλτ αμερικάνικου χαρακτήρα;
Δεν υπάρχει για μένα εύκολος ρόλος. Όλοι οι χαρακτήρες απαιτούν τρομερή μελέτη, δουλειά και ενέργεια. Ακόμη και αν χρειαστεί να φέρεις στη ζωή ένα χαρακτήρα που έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με σένα, ακόμη και τότε απαιτείται πολύ δουλειά για να καταφέρεις να ΜΗΝ παίζεις τον εαυτό σου. Σιχαίνομαι τη μανιέρα στο θέατρο. Για μένα ένας καλός ηθοποιός είναι μόνο ο χαμαιλεόντιος ηθοποιός. Το να είσαι καλός σε ένα μόνο πράγμα, σε ένα μόνο υποκριτικό «έτοιμο» και κοντά στην ιδιοσυστασία σου πράγμα, προσωπικά δε μου λέει τίποτα. Αν δεν μεταμορφωθείς, δεν την ολοκλήρωσες τη δουλειά. Στο δια ταύτα λοιπόν όσον αφορά τον Αλ, έπεσε πολύ δουλειά σε σχέση με το ποιος είναι, που είναι, γιατί είναι έτσι, γιατί λειτουργεί με τον τρόπο που λειτουργεί, πως σκέφτεται, πως ντύνεται, πως κινείται και μόλις καταλήξαμε σε όλα αυτά ήρθε το υφολογικό γλάσσο της σκηνοθεσίας και καταλήξαμε στο σκίτσο του ιδιότυπου αυτού κάλτ τύπου.
Πως αισθάνεσαι με το γεγονός ότι τα «Αξύριστα Πηγούνια» αυτή τη στιγμή είναι, δυστυχώς, ένα πολύ επίκαιρο έργο; Στο πρώτο του ανέβασμα, πόσο διαφορετική ήταν η «αίσθηση» του έργου για σας τους ηθοποιούς;
Τα «Αξύριστα Πηγούνια» είναι όπως πολύ σωστά είπες ένα δυστυχώς επίκαιρο έργο. Από τη μια αυτό είναι καλό διότι κατά τη γνώμη μου το θέατρο οφείλει να μιλάει άμεσα με το θεατή για το εδώ και το τώρα. Δεν έχει να κάνει με το πότε γράφτηκε το έργο αλλά ποιος άξονας του έργου έχει να μας πει κάτι σήμερα. Μπορεί να κάνεις Μακμπεθ να το τοποθετήσεις στο τότε και να έχεις παρόλαυτά ένα έργο που μιλάει για τη διαφθορά του μυαλού και του ηθικού κώδικα ας πούμε. Τα «Αξύριστα Πηγούνια» είναι ένα απολύτως επίκαιρο έργο. Περιστρέφεται γύρω από το πατριαρχικό καρκίνωμα, την τοξική αρρενωπότητα, την γυναικοκτονία και τον κανιβαλισμό του ισχυρού προς τον αδύναμο. Είναι ένα έργο γύρω από ένα φαινόμενο που μας καίει. Τώρα όσον αφορά την απάντηση σε σχέση με το πριν και το μετά, τα «Αξύριστα Πηγούνια» ΔΥΣΤΥΧΩΣ ήταν, είναι και θα είναι επίκαιρα. Όσο αρνούμαστε να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας απέναντι στο ΔΑΙΜΟΝΑ της πατριαρχίας και του σεξισμού, αυτή η χώρα θα συνεχίζει να ραίνεται με νεκρά κορίτσια, ευνουχισμένους ψευτόμαγκες, δολοφόνους και συνένοχους νοικοκυραίους που κάνουν τα στραβά μάτια και πέφτουν από τα σύννεφα απέναντι σε εγκλήματα κατά του άλλου φύλου.
Πως είναι άλλη μια συνεργασία με τον Γιώργο Παλούμπη, μετά την επιτυχία του «Εθνικού Ελληνορώσων» ;
Θα καταντήσω γραφικός με τον Παλούμπη αλλά δε γαμιέται. Το Γιώργο τον αγαπάω πολύ. Με στήριξε, με πίστεψε και μου έτεινε χείρα βοηθείας όταν βρισκόμουν στο μηδέν. Για μένα αυτό λέει πολλά για το τι άνθρωπος είναι. Το σκηνοθετικό/καλλιτεχνικό του Γιώργου είναι γνωστό στο χώρο δε χρειάζεται καν να αναφερθώ. Ο Γιώργος όμως για μένα είναι πλέον οικογένεια. Μπορώ να μιλάω τη μια στιγμή για ένα έργο και μια ανάλυση γύρω από μια ταινία και την άλλη στιγμή να αναλύω πόσο πλάκα θα είχε να κάναμε τον Εθνικό Ελληνορώσων στο διάστημα και αντί για ανθρώπους να παίζουν εξωγήινοι. Όπως έχω ξαναπεί το μυαλό μου λειτουργεί κάπως παράδοξα. Κάνει περίεργους συνειρμούς και πολλές φορές στις συνεργασίες μου λέω πράγματα που ακούγονται, κουφά, παράδοξα ή μη λογικά. Ο Παλούμπης έχει την ικανότητα να υπερκεράσει το κομμάτι της σοβαροφάνειας και να μου έχει εμπιστοσύνη ότι εκείνη την ώρα αναζητώ κάτι που θα επωαστεί και λίγο αργότερα ΘΑ ΕΧΕΙ ουσία.
Μίλησέ μας για το ρόλο της μουσικής στη ζωή σου.
Ακούω πολύ μουσική. Αυτό το χρωστάω στο μουσικό μου μέντορα και αδελφό/κολλητό μου τον Έκτορα Γιαννόπουλο. Με τον Έκτορα γνωριστήκαμε στο πανεπιστήμιο και μεγαλώσαμε και μεγαλώνουμε μαζί. Ο Έκτορας εκτός από ένα ατελείωτο database μου δίδαξε και την ικανότητα να αντιλαμβάνομαι εκτός από το κομμάτι της μουσικής το τι πρέσβευε ο εκάστοτε καλλιτέχνης. Μου εξηγούσε τι κατάστρεψε τους Brian Johnstown Massacre και γιατί ενώ οι Dandy Warhols ήταν υποδεέστερη μπάντα πέτυχαν. Για ποιο λόγο οι Replacements έπρεπε να μπαίνουν στην ίδια πρόταση με τους Stones. Τι έκανε τους Icarus Line μοναδικούς και γιατί ο Lanegan είναι τόσο κουλ αλλά και τόσο μα τόσο μαλάκας. Υπήρχαν και υπάρχουν αδιάκοπες συζητήσεις γύρω από το ροκ, το ηθικό, το σωστό και το λάθος. Είμαι τυχερός που βρέθηκε στο διάβα μου ένας σπουδαίος θεωρητικός της τέχνης της μουσικής που με επηρέασε όσο ελάχιστοι καλλιτεχνικά.
Πόσο και πώς σε επηρέασε το ατύχημα που είχες όσον αφορά την στάση σου απέναντι στο θέατρο αλλά και τη ζωή;
Παραλίγο να είμαι νεκρός και δεν είμαι. Θα έπρεπε να μην έχω πόδι και έχω. Θα έπρεπε να μην περπατάω και περπατάω. Θα μπορούσα να μην κάνω θέατρο και κάνω. Είμαι ευγνώμων.
Επόμενα θεατρικά σχέδια;
Κάνω πρόβες με τον Παντελή Δεντάκη και μια ομάδα γαμάτων συναδέλφων για τη θεατρική μεταφορά του "Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν" με τίτλο «The Show, πόσο θα αντέξουν;» της κλασσικής ταινίας των 70’ς και τρέχω σαν τον Βέγγο. Μου έχει ανατεθεί από τον Παντελή ο ρόλος του τηλεπαρουσιαστή, ένας σπουδαίος χαρακτήρας που όσο με τιμά η ανάθεσή του άλλο τόσο με αγχώνει. Μεταξύ μας ο Δεντάκης είναι ο πιο σκληρός, εργατικός και αδέκαστος καριόλης που υπάρχει και τον αγαπώ πολύ γι’ αυτό. Ο Δεντάκης μου θυμίζει αυτό που έλεγε ο Kobe Bryant για το Phil Jackson. Ένας καλός προπονητής σου λέει που έχει ψάρια και ένας σπουδαίος προπονητής σου μαθαίνει πως να τα βρίσκεις. Ε, αυτό αλλά σε σκηνοθέτη. Προσπαθώ λοιπόν να κάνω τα πάντα για να ανταποκριθώ στο ύψος των απαιτήσεων του έργου, του ρόλου, της εμπιστοσύνης του και της αγάπης που έχω εισπράξει από την ομάδα. Θα ανέβει το Δεκέμβρη στο Μπάγκειον και σας περιμένουμε.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
