Επιμέλεια: Νατάσα Μαχπούπ
Σε βλέπουμε στην παράσταση «The Prudes» του Anthony Neilson στο θέατρο Vault. Πες μας λίγα λόγια για τον ρόλο σου. Βλέπουμε τον Τζίμμυ βαθιά ευαίσθητο να μην μπορεί να διαχειριστεί το ψυχικό τραύμα της γυναίκας του.
Ο Τζέιμς Προυντ, ο Τζίμμυ είναι μια ενδεικτική φιγούρα του προοδευτικού άνδρα της εποχής. Έχει την ευαισθησία που του επιτρέπει να προσπαθήσει να καταλάβει την σύντροφό του, όμως δεν έχει την γυναικεία σκοπιά, δεν ξέρει, όπως όλοι οι cis άντρες, τι σημαίνει το να μην έχεις την πλήρη εξουσία στο κορμί σου, δεν ξέρει πως νιώθει το άτομο που μπορει να βιαστεί, λόγω του σχετικού μονοπωλίου που έχουν στη βία οι άντρες. Ετσι, ο καημένος, δεν μπορεί καν να ξεχωρίσει αν μια σεξουαλική εμπειρία της συντρόφου του είναι τραυματική ή όχι . Αρκετοί άνδρες έχουμε ζήσει στη θέση του και κάμποσοι προσπαθούν να κάνουν ο,τι μπορούν για να μην είναι στην "λάθος πλευρά της κουβέντας". Η συναισθηματική μας ανικανότητα δεν λύνεται όμως με το να είσαι ο καλός της υπόθεσης.
Στην παράσταση βλέπουμε σωματικά στοιχεία και χορό ιδιαίτερα από τον Τζίμμυ. Ήταν ένα στοιχείο το οποίο αποτέλεσε σκηνοθετική οδηγία ή προήλθε μέσα από τους αυτοσχεδιασμούς;
Έγιναν από συνδυασμό τον δύο, όπως είναι φυσικό. Εμένα η σωματική κωμωδία είναι κατά κάποιο τρόπο το στοιχείο μου και ο Βαγγέλης Λάσκαρης ξέροντας την τέχνη του το χρησιμοποίησε μέσα από αυτοσχεδιασμούς ή και άμεσα στο στήσιμο ως οδηγία.
Το έργο ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Πώς ανακάλυψε ο σκηνοθέτης της παράστασης το έργο και ποιά ήταν τα πρώτα σου συναισθήματα και οι σκέψεις στην πρώτη σου επαφή με το έργο; Τι μήνυμα θέλετε να δώσετε μέσα από αυτό το έργο για τη συζυγική σχέση αλλά και το ελληνικό metoo;
Το έργο γραμμένο το 2018 είναι βουτηγμένο στην έμφυλη ένταση της εποχής. Μου το έδωσε η παρτενέρ μου Αγγελική Γρηγοροπούλου κάπου μέσα στο καλοκαίρι και θέλοντας πολύ καιρό να συνεργαστώ μαζί της της είπα αμέσως πως αν είναι ένα οποιοδήποτε καλογραμμένο έργο , εγώ είμαι μέσα. Η πρώτη ανάγνωση του απέδειξε ότι είναι πρώτα απ' όλα μια πολύ δυνατή κωμωδία και ύστερα ότι είναι ένα έργο που μας αφορά όλους τώρα και ταυτόχρονα μπορεί να έχει διάρκεια στο χρόνο .Το αιώνιο μήνυμα του θεάτρου (και όλης της τέχνης ίσως , δεν ξέρω) είναι "Όλα είναι πολύ δύσκολα αλλά υπάρχει η πιθανότητα κάθαρσης " Μάλλον αυτό θέλουμε να πούμε και για τις ερωτικές (δεν έχει συζυγική) σχέσεις της εποχής μας.
Στο έργο αναγνωρίζονται αρκετά στοιχεία του in yer face theater. Κατά τη γνώμη σου ποια είναι αυτά και αν ήταν ιδέα του σκηνοθέτη του έργου το στοιχείο αυτό.
Το in yer face στοιχείο του έργου είναι φυσικό επόμενο της κληρονομιάς του συγγραφέα .ο Neilson είναι παιδί του in yer face (όπως οι περισσότεροι Βρετανοί θεατρικοί συγγραφείς των 90s) έτσι , έστω και μόνο δομικά κρατάει την παράδοση της ευθείας απεύθυνσης στο κοινό, της προκλητικής γλώσσας, των ακραίων συμπεριφορών .Θεματικά, το έργο έρχεται με φρέσκα δεδομένα, μιλάει για τα φύλλα του τώρα, έτσι οι απόσταση από τους in yer face συγγραφείς μεγαλώνει αλλά μένει η σύνδεση. Ο Βαγγέλης Λάσκαρης χρησιμοποιεί αποτελεσματικά τα όπλα που του προσφέρει το έργο .
Τέλος πως βλέπεις το θέατρο; Το βλέπεις ως μέσο ψυχαγωγίας ή ως μέσο εξαγωγής μηνυμάτων με σκοπό την αφύπνιση των θεατών; Τι προτιμάς να βλέπεις στο θέατρο;
Περίεργη ερώτηση.το θέατρο χρησιμοποιεί την ψυχαγωγία για να δημιουργήσει επικοινωνία.
Δεν είμαστε πιο αφυπνισμένοι από το κοινό. Βλέπω το θέατρο σαν ένα τρόπο να έρθουν οι άνθρωποι κοντά και να μιλήσουν σα φίλοι. Εμείς παίζουμε πάνω στη σκηνή και οι θεατές παίζουν μέσα τους. Δεν είμαστε δάσκαλοι.
Προτιμώ να βλέπω ωραίες παραστάσεις που δεν βαριέμαι.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
