Επιμέλεια: Μαργαρίτα Λιγνού
Το Politheatro, performing arts παρουσιάζει την παράσταση «Το
Παλτό» του Νικολάι Γκόγκολ σε σκηνοθεσία και ερμηνεία δική σας,
δώστε μας το αποτύπωμα της παράστασης;
«Το παλτό» είναι ένα αριστούργημα τις παγκόσμιας λογοτεχνίας. Ο Γκόγκολ είναι άμεσος, δημιουργεί το πιο σύνθετο με τα πιο απλά υλικά. Ο χαρακτήρας του ήρωα του στο παλτό έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που μας κάνει να σκεφτόμαστε αμέσως την δική μας
ύπαρξη και τη θέση μας μέσα στην κοινωνία.
Για πολύ καιρό με απασχολούσε η διασκευή της νουβέλας του Γκόγκολ και όταν το αποφάσισα αυτό έγινε πολύ εύκολα .
Προσπάθησα να κρατήσω το ύφος και το ήθος του Γκόγκολ αλλά και να του προσδώσω όλα τα στοιχεία εκείνα που πρέπει να έχει η θεατρική δράση. Αυτό που με απασχόλησε γι’ αυτή την παράσταση ήταν το γκροτέσκο. Η έρευνα μου στράφηκε προς αυτή την κατεύθυνση. Ήθελα να δώσω σε αυτή τη θεατρική φόρμα ένα σύγχρονο ύφος που να είναι
μακριά από τις περιγραφές και το σχολιασμό, χωρίς όμως να
καταφεύγει στο μεταμοντέρνο η στον εύκολο εντυπωσιασμό.
Στο κορυφαίο διήγημα του Γκόγκολ που δημοσιεύτηκε το 1842, παρατηρούμε μια ζωή στα όρια της εξαθλίωσης που ίσως δε διαφέρει κατά πολύ από τη σημερινή πραγματικότητα, συμφωνείτε με αυτό;
Ο ήρωας του έργου είναι ένας εργαζόμενος που τα χρήματα του φτάνουν ίσα- ίσα για την επιβίωση του, δεν μπορεί να τραφεί επαρκώς, δεν μπορεί να ζεσταθεί καλά, δεν μπορεί να ντυθεί έτσι όπως πρέπει, μια κατάσταση στην οποία βρίσκεται και σήμερα μεγάλο μέρος του λαού.
Όταν ο ήρωας μας μετά από ένα τραγικό γι' αυτόν γεγονός ζητάει από τον κρατικό μηχανισμό να κάνει τη δουλεία του και να βρει το δίκιο του πέφτει επάνω σε μια σκληρή και ανάλγητη γραφειοκρατία ,που αντί να τον βοηθήσει του δείχνει το πιο σκληρό πρόσωπο της.
Αλλά αυτό συμβαίνει πάντα, η εξουσία χρησιμοποιεί τη γραφειοκρατία για να ελέγχει το λαό .
Ακόμη και σήμερα που ζούμε στην ψηφιακή εποχή η γραφειοκρατία όλο και ενισχύεται και χρησιμοποιεί όλα τα δεδομένα για τον έλεγχο τον εκφοβισμό και τη χειραγώγηση του κόσμου.
Βέβαια καμιά επανάσταση δεν ξεκίνησε από την τέχνη, όμως η τέχνη είναι απαραίτητη για την συνειδητοποίηση και την καλλιέργεια του ανθρώπου.
Η τέχνη πάντα παίρνει θέση απέναντι στα κοινωνικά ζητήματα και πάντα αμφισβητεί και κριτικάρει κάθε εξουσία, αυτό είναι ο στόχος της και ο προορισμός.
Η τέχνη και το θέατρο συγκεκριμένα είναι κατ’ εξοχήν πολιτική πράξη.
Τι είναι αυτό που εντυπωσιάζει στην παράσταση;
Νομίζω ότι εκτός από το κείμενο αυτό που πραγματικά εντυπωσιάζει είναι η απλότητα, η ειλικρίνεια, η προσήλωση στο στόχο της σκηνοθεσίας, και πάνω από όλα η αλήθεια του ήρωα μας. Βέβαια και χωρείς να θέλω να περιαυτολογήσω και η ερμηνεία που πιστεύω ότι
είναι από αυτές που κάθε ηθοποιός περιμένει, και κάνει μια φορά στη ζωή του.
Μονόλογος ή μέλος μιας ομάδας ηθοποιών σε μεγάλο θίασο, τι
προτιμάτε και γιατί;
Προφανώς τη χαρά να είσαι μέλος μια ομάδας, σε έναν ωραίο μεγάλο θίασο δεν μπορεί να την αντικαταστήσει τίποτα αλλά και η αναμέτρηση με έναν τέτοιο μονόλογο και μάλιστα σε μια φάση υποκριτικής ωριμότητας είναι μεγάλη πρόκληση.
Μετά από τρία χρόνια καταστολής του ελληνικού πολιτισμού,
πιστεύετε ότι έχουμε επανέλθει σε πλήρη κανονικότητα;
Δεν έχουμε επανέλθει ακόμη σε πλήρη κανονικότητα και θα περάσει ακόμη αρκετός καιρός για να γίνει αυτό ο φόβος θέλει χρόνο για να ξεριζωθεί από τις καρδιές των ανθρώπων. Όπως θα περάσει και αρκετός καιρός για το ελληνικό θέατρο να βρει τους τρόπου του και να ανακτήσει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του, αλλά αυτό είναι μια μεγάλη κουβέντα που θα πρέπει να γίνει από όλους όσους διακονούν την μεγάλη τέχνη του θεάτρου.
Επόμενα σχέδια…
Έχουμε χρωστούμενα ακόμα από την καραντίνα , η απόφαση όμως για το τι θα ανεβάσεις εξαρτάτε κατά πολύ από την εκάστοτε συγκυρία και τα θέματα που απασχολούν τον κόσμο.
Θα είναι κάτι λοιπόν που θα αφορά την ελευθερία, το έγκλημα, τον φασισμό που επελαύνει και τον ελεύθερο άνθρωπο μέσα στο δυστοπικό περιβάλλον που ζούμε. Θα είναι λοιπόν ένα
καινούργιο έργο του Μιχάλη Σπέγκου και ο τίτλος αυτού «Μοντεζούμα».
Πληροφορίες για την παράσταση: εδώ
