Επιμέλεια: Λιγνού Μαργαρίτα
Παρασκευή απόγευμα βρεθήκαμε στο θέατρο Γκλόρια με τον Θοδωρή Σκυφτούλη, να μιλήσουμε για τον “Επιθεωρητή” που πρωταγωνιστεί φέτος μ' έναν μεγάλο θίασο, σε σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα. Δίπλα του ο Στέλιος Μάινας σ' ένα έργο του 1836 άκρως επίκαιρο & διαχρονικό, που αναφέρεται σε μίζες, κακοδιαχείριση του Κράτους και της κοινωνίας, πες μας λίγα λόγια για αυτό….
Θοδωρής: Εγώ προσωπικά, αλλά και ο Γιάννης δουλεύουμε με έναν τρόπο ως ομάδα, οπότε δεν αισθάνομαι ότι κάνω κάτι μόνος μου, πάντα μου αρέσει να λειτουργώ σαν ομάδα. Αισθάνομαι ότι είναι μία ομαδική πρόταση και μία ομαδική διαδικασία και ο Στέλιος και όλα τα παιδιά, άρα νιώθω ένα κομμάτι της ομάδας, κομμάτι της παράστασης μ' έναν τρόπο.
Ναι, το έργο αυτό Πραγματικά είναι έτσι όπως το είπες διαχρονικό και δεν θα μπορούσαμε να μην ασχοληθούμε με ένα τέτοιο έργο στις μέρες μας, γιατί τα έχουμε πει όλα, έχουν ειπωθεί τα πάντα και λειτουργούν με έναν τρόπο σ' αυτήν την παράσταση του “Επιθεωρητή”, φέρνοντας το στο σήμερα με την πρόταση του Γιάννη, δημιουργώντας έναν κόσμο, ο οποίος στο τέλος σου λέει ότι έτσι θα συνεχίσουμε να ζούμε, εάν δεν μετακινηθούμε ο καθένας προσωπικά, εάν δεν, εντάξει το βάζω και εγώ προσωπικά, δεν εξεγερθούμε ο καθένας προσωπικά στην καθημερινότητά του.
Αυτός ο μηχανισμός ο κρατικός μηχανισμός της μίζας, της κακοδιαχείρισης, του λαδώματος, του σπρωξίματος της δουλειάς μου, του έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα, αυτό θα σκοτεινιάζει ολοένα και περισσότερο όσο περνούν τα χρόνια και θα το βλέπουμε κατάματα και το μόνο που θα μας έχει απομείνει είναι να εξεγερθούμε.
Αυτό όμως δυστυχώς στις μέρες είναι και παρεξηγήσιμο γιατί βλέπουμε μία άνοδο της ακροδεξιάς σ' ένα μεγάλο μέρος του παγκόσμιου χάρτη, γιατί έχουμε δημιουργήσει και εμείς οι ίδιοι στους εαυτούς μας μία κατάσταση φόβου και παραίτησης. Όλο αυτό, λοιπόν, παρουσιάζεται στην παράσταση μ' έναν τρόπο πολύ φανερό, μ' έναν θυμό και μία οργή και για αυτό και εγώ ας πούμε προσέγγισα το χαρακτήρα μ' αυτόν τον τρόπο.
Μαργαρίτα: Άρα επαυξάνεις με τη δήλωση σου ότι δε φταίει μόνο το κράτος, μιλάμε και για προσωπική ευθύνη του καθενός από εμάς ξεχωριστά, αυτό μου δίνεις να καταλάβω τώρα….
Θοδωρής: Ναι, χωρίς φυσικά να ταυτίζομαι με φιλελεύθερες απόψεις ότι είναι ιδιωτική υπόθεση το πώς θα ζούμε…
Μαργαρίτα: μέχρι σ' έναν βαθμό.
Μαργαρίτα: Κάτι άλλο που θα ήθελα επίσης να επισημάνω είναι, ότι βάση αυτών που έχω παρατηρήσει, είσαι σχεδόν πάντα μέρος μιας ομάδας, που το κείμενο που υπηρετείτε έχει πολίτικο χαρακτήρα, για παράδειγμα «ο Τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού», επίσης ο τρόπος που ενσάρκωσες το καλοκαίρι τον Πολώνιο στον «Άμλετ», κατ’ εμέ τουλάχιστον ανέδειξε το αγκάθι της πλουτοκρατίας και του καθωσπρεπισμού. Τουλάχιστον εγώ αυτό αποκόμισα…
Θοδωρής: Πολύ χαίρομαι που το λες, αυτή τη σκέψη είχα και όταν κουβέντιασα με το Θέμη (Μουμουλίδη σκηνοθέτη της παράστασης) σκεφτόμουνα τον Τραμπ, που είναι ένας illustration τύπος με βαμμένο μαλλί, ο ποιος γελάς μαζί του, που χορεύει…
Μαργαρίτα: Καρικατούρα!
Θοδωρής: Αυτό ακριβώς, προσπάθησα να προσεγγίσω μ' αυτόν το χαρακτήρα, έχοντας κατά νου ότι είναι αστείος, ευχάριστος, άλλα είναι και ο πιο επικίνδυνος χαρακτήρας του έργου στον «Άμλετ». Επίσης, αυτό που είπες, ότι ζούμε μια εποχή Καρικατούρας και όταν διαβάζω κάποιες υποτιθέμενες κριτικές ότι ο χαρακτήρας Κλιεστακόφ ή το έργο είναι γκροτέσκ (γελοιογραφική υπερβολή) καλό θα είναι να καθρεφτίζονται αυτοί οι άνθρωποι και να βλέπουν πως είναι η πραγματική κατάσταση, τι ψηφίζουμε και σε τι σημείο έχουμε φτάσει να γελάμε με επικίνδυνους ανθρώπους. Αυτό, λοιπόν, είναι κάτι πολύ βαθύ και αιχμηρό στην παράστασή μας, οπότε εγώ προσωπικά μόνο έτσι μπορώ να προσεγγίσω χαρακτήρες πάνω στη σκηνή.
Μαργαρίτα: Αν πράγματι συνέβαινε αυτό ενδεχομένως να μην ήμασταν σε αυτή την κατάσταση, η αυτοκριτική είναι πολύ μεγάλη υπόθεση, στις ημέρες μας δεν έχουμε ούτε αυτοσεβασμό, όταν φτάνουμε και ρίχνουμε ένα φακελάκι τέτοιου τύπου και μιλάω στον παγκόσμιο χάρτη, έχουμε πρόσφατα και τα αποτελέσματα της Αμερικής.
Θοδωρής: Νομίζω ότι έρχονται κι’ άλλα.
Μαργαρίτα: Έρχονται από παντού, οι Βόρειες Χώρες έχουν στραφεί στην Άκρα δεξιά.
Θοδωρής: Ναι, ναι ναι… αυτό ακριβώς!
Μαργαρίτα: Η παιδεία χωρίς να μιλώ για μόρφωση και γνώσεις των ανθρώπων φτάνει ως εκεί…
Θοδωρής: Ναι, συμφωνώ
Πως προσεγγίζεις ένα ρόλο;
Θοδωρής: Θα έλεγα ότι προσεγγίζω ένα ρόλο με τρόπο Μπρεχτικό, ακούγεται πολύ βαρύγδουπο και πολύ γενικό, αλλά επειδή μου αρέσουν πάρα πολύ τα έργα του Μπρεχτ και οι χαρακτήρες του γιατί φανερώνουν όλοι αυτοί οι χαρακτήρες ένα πρόβλημα, που γελάς μαζί του, μια ειρωνεία, έναν τρόπο, που έχει ο ίδιος σαν μοτίβο στις παραστάσεις του και στα θεατρικά του έργα, που αυτό είναι κάτι που μου έχει ξύσει ας πούμε κάτι μέσα στην καρδιά μου, που δεν μπορώ να το αποβάλλω στιγμή και μ' αυτό τον τρόπο προσεγγίζω ένα χαρακτήρα, δηλαδή φέρνω τον κόσμο του, όχι τον χαρακτήρα της καθημερινότητας του και δεν τον κλείνω απλώς τον ανοίγω, φέρνω έναν κόσμο, τον κόσμο της διαφθοράς, τον κόσμο του τυχοδιωκτισμού, τον κόσμο των ανθρώπων, που η κοινωνία τους έχει εκτός όπως είναι ένας τέτοιος τύπος. Και ο Κλιεστακόφ, ένας τύπος σε κατάσταση εξαίρεσης, που το κράτος και εκείνον τον έχει πετάξει εκτός μ' έναν τρόπο, είτε από επιλογή του ίδιου, είτε το κάνει ο μηχανισμός της κοινωνίας και του Κράτους.
Μαργαρίτα: Και τον φέρνεις στο σήμερα.
Θοδωρής: Δε γίνεται και διαφορετικά, εγώ ξεκινώ πάντα μ' αυτό το τετριμμένο, αν μπορεί μια παράσταση να αλλάξει τον κόσμο, ασχέτως αν δεν τον αλλάζει εγώ ξεκινώ με αυτό.
Μαργαρίτα: Πολύ ωραίο αυτό που λες τώρα… Είναι σαν αυτό που λέω εγώ το θέατρο μορφώνει, γαληνεύει καταστάσεις και θεραπεύει ψυχές μέχρι ενός βαθμού!
Σε εξοργίζει κάτι σήμερα;
Θοδωρής: Η παραίτηση, δηλαδή το ότι έτσι είναι τα πράγματα. Αυτό πραγματικά με εξοργίζει και με θυμώνει, με την έννοια ότι έχουμε φτάσει σ' ένα τεράστιο ποσοστό η κοινωνία να ζει παραιτημένη και επειδή κάνω ένα μάθημα αυτοσχεδιασμού πολλά χρόνια σε ερασιτέχνες, μόνο από επιλογή σε ερασιτέχνες, γιατί το λατρεύω αυτό το μάθημα που κάνω, πάντα πρωταγωνιστής στο μάθημα είναι το σώμα και έχω αντιληφθεί ότι πια και η κοινωνία έχει αδρανοποιήσει το σώμα της, δηλαδή είναι τέτοιος ο άγριος ο καπιταλισμός, που σου προσφέρει τη δυνατότητα να μην κουνιέσαι από την καρέκλα σου και να μπορείς αυτό το λέω συνέχεια, να δουλεύεις, να κάνεις έρωτα, να τρως, να κάνεις φίλους, χωρίς να κουνιέσαι από τη καρέκλα σου και αυτό είναι η μεγαλύτερη παγίδα που υπάρχει, πιστεύω δηλαδή ότι η επόμενη εξέγερση θα γίνει για τον χρόνο τον προσωπικό, δηλαδή να αποκτήσουμε χρόνο προσωπικό, τον οποίο θα ορίζεις εσύ τι θα τον κάνεις και όχι να σε ορίζει κάτι άλλο.
Μαργαρίτα: Η καθημερινότητα, η ρουτίνα…
Θοδωρής: Ναι, ναι όλο αυτό το πράγμα δηλαδή το τρομακτικό που ο καθένας μας προτιμάει να δουλεύει μέχρι τις 8:00 - 9:00 το βράδυ, να γυρνάει μέσα σε ένα αυτοκίνητο και να είναι επιλογή του αυτό που κάνει, εγώ δεν μπορώ να δεχτώ ότι είναι επιλογή του, να γυρνάει και να μην έχει κανένα πρόβλημα να σκέφτεται.. Αυτό είναι η αρχή της παραίτησης.
Μαργαρίτα: Αυτό είναι η αρχή του προβλήματος.
Δίνεται χώρος σε νέους δημιουργούς;
Θοδωρής: Για μένα ναι δίνεται, πιστεύω ότι δίνεται, αν δίνεται από κράτος όχι, αλλά δεν πρέπει ο νέος, γιατί υπήρξα και εγώ νέος, δε πρέπει να περιμένει τίποτα από το Κράτος, πρέπει να κάνει συλλογικότητες, να δημιουργεί ομάδες και να εκφράζεται μέσα από αυτό. Εγώ ποτέ δεν σκέφτηκα να πάρω επιχορήγηση από το κράτος ή μία βοήθεια, γιατί ήθελα να κάνω κάτι Άνευ όρων, με ανθρώπους, που πιστεύουν και αυτοί το ίδιο με έμενα για το θέατρο. Οπότε πιστεύω ότι υπάρχουν χώροι και η Αθήνα δίνει αυτή τη δυνατότητα. Αυτή τη στιγμή παίζουν 420 παραστάσεις, άρα κάτι σημαίνει αυτό. Άρα υπάρχει χώρος για ανθρώπους νέους να προτείνουν πράγματα, σίγουρα το οικονομικό παίζει πολύ μεγάλο ρόλο, δηλαδή οι συνθήκες κάτω από τις οποίες γίνονται οι παραστάσεις αυτές δεν είναι φυσιολογικές, δεν πληρώνονται κανονικά οι άνθρωποι. Εκεί το κράτος θα έπρεπε κανονικά να εισβάλει και να βοηθήσει αυτούς τους ανθρώπους. Άλλος ένας λόγος που η παράσταση «Επιθεωρητής» ανεβαίνει. Ας πούμε εδώ καθώς μιλάμε για τον Κρατικό μηχανισμό, ούτε κατά διάνοια να περάσει από το μυαλό τους ότι η παρέμβαση τους είναι άκρως σημαντική.
Μαργαρίτα: Ούτε κρατικές συμβάσεις, ούτε κωδικοί για όλες τις ειδικότητες, δηλαδή μιλάμε για τρομακτικά πράγματα που θέλουνε πολύ χρόνο, θέλουν κόστος και ακόμα και το ΣΕΗ νομίζω τα τελευταία χρόνια δεν έχει αποδώσει, με τον τρόπο που θα έπρεπε δηλ. να διεκδικήσει και να απαιτήσει πράγματα και καταστάσεις. Είμαστε πολύ πίσω, εδώ είσαστε χομπίστες. Στον παγκόσμιο χάρτη δεν είναι χόμπι η ηθοποιία, γενικώς τα καλλιτεχνικά επαγγέλματα..
Θοδωρής: Ακόμη και ο τεχνικός. Πάλι όμως γυρνάμε στο ίδιο πρόβλημα, επειδή είμαι και στο ΣΕΗ στο Δ.Σ. κατά την καραντίνα πραγματικά δημιουργήθηκε ένα νέο ΣΕΗ, μπήκε πολύ νέος κόσμος, ασχοληθήκαμε και είδαμε κατά τη διάρκεια όλα τα θέματα. Υπάρχει πάλι παραίτηση, δηλαδή ο κόσμος και οι εργαζόμενοι στην τέχνη, οι ηθοποιοί που είναι στο σωματείο, πραγματικά ζούμε πολύ βιαστικά, δεν περιμένουμε, δεν έχουμε χρόνο για να ασχοληθούμε με τα πιο βασικά ζητήματα, τα πιο σημαντικά και μας παίρνει η μπάλα της καθημερινότητας, της δουλειάς και εν τέλει και στο ΣΕΗ αν παρακολουθήσει κάποιος ένα Διοικητικό Συμβούλιο θα καταλάβει ότι έχουμε τεράστια δίψα, για να λυθούν πολλά προβλήματα, τα οποία όμως χρειάζονται στήριξη. Δεν υπάρχει όμως αυτό από τον κόσμο των εργαζομένων, των ηθοποιών, γιατί κάπως υπάρχει αυτό που λέμε ρε παιδί μου η εξατομίκευση, δηλαδή αφού έχω δουλειά τώρα άστο. Ναι ναι υπάρχει πρόβλημα, Ναι άστο εντάξει αφού δουλεύω, είναι θέμα δηλαδή πραγματικά του ατόμου του σύγχρονου ατόμου.
Με τις αποκαλύψεις που είδαμε τα τελευταία χρόνια είδαμε κάποια «ιερά τέρατα» του χώρου να αποκαθηλώνονται, πιστεύεις ότι θα αναγεννηθεί το θέατρο με βάση τα νέα δεδομένα;
Θοδωρής: Κοίτα θα σου φέρω ένα παράδειγμα πολιτικό, τον Τσοχατζόπουλο που δεν νομίζω ότι το πρόβλημα ήταν ο Τσοχατζόπουλος, αλλά αυτός την πλήρωσε. Εννοώ ότι το πρόβλημα δεν είναι να προσωποποιήσεις το πρόβλημα και να πεις αυτοί οι δύο ή τρεις, τέσσερις είναι το πρόβλημα, το πρόβλημα ήταν, θεωρώ εγώ, γενικότερο.
Μαργαρίτα: Ήταν …
Θοδωρής: Το πιστεύω.
Μαργαρίτα: Υπήρξε κάθαρση;
Θοδωρής: Δε θα το έλεγα κάθαρση, είμαστε όλοι πλέον στη τσίλια μ' αυτά τα πράγματα πια και οι νέοι και εμείς, που είμαστε μια ενδιάμεση γενιά, που ζήσαμε και το παλιό και ζούμε το τώρα και το μετά από αυτό, είμαστε στην τσίλια για οτιδήποτε συμβαίνει, οπότε με έναν τρόπο, ναι, αρχίζουν όλοι αυτοί κάπως να αποχωρούν ή να αλλάζουν κιόλας, καταλαβαίνουν ότι δε τους παίρνει που λέμε αυτό, που συνέβη! Ήταν αυτό που έπρεπε να συμβεί! Όλη αυτή η γενιά, αν θες τη βάζω σα μια γενιά, που γαλουχήθηκε μέσα από μία βία στην πρόβα, όπου αυτό μπορεί να παρερμηνευόταν, είτε σεξουαλικά, είτε κακοποιητικά στον ηθοποιό. Όλη αυτή ας πούμε η συμπεριφορά είναι λίγο μπερδεμένη, δηλαδή είναι μπερδεμένα τα όρια πότε κακοποιείς, ποτέ σου φωνάζουν στη δουλειά σου ή μπορεί κάποιος να σου πει, γιατί δεν το έκανες αυτό. Έτσι και στο θέατρο, επειδή περνάμε πολλές ώρες μαζί υπάρχει επαφή, υπάρχει αγκάλιασμα, υπάρχει σωματική επαφή, αυτό είναι ένα όριο, το οποίο δεν είναι ξεκάθαρο και καλώς δεν είναι, με την έννοια ότι θα καταντήσουμε να παίζουμε στείρα πράγματα πάνω στη σκηνή.
Μαργαρίτα: Μαριονέτες…
Θοδωρής: Ναι! Σίγουρα κάποιοι, όμως, αυτό το εκμεταλλεύτηκαν μ' έναν τρόπο ή γαλουχήθηκαν μέσα από αυτό και το συνέχισαν, είτε με άρρωστες συμπεριφορές, είτε με συμπεριφορές, που θεωρούσαν ότι έτσι πρέπει να είναι το θέατρο. Ναι πιστεύω ότι αυτή η γενιά κάπως πήρε το μάθημά της μ' έναν τρόπο, ότι μάλλον πρέπει να γίνονται αλλιώς τα πράγματα και ότι μπορεί κι η αγάπη κι ο σεβασμός κι η πλάκα να είναι κομμάτι αυτού, που κάνουμε. Στο τέλος, είναι τέχνη και δημιουργία, δεν είναι στρατός ή διαγωνισμός.
Είναι ο πολιτισμός στην Ελλάδα μια πονεμένη υπόθεση;
Θοδωρής: Όχι πονεμένη, ανύπαρκτη, όλα ξεκινάνε από το σχολείο. Αυτοί που καπηλεύονται και λένε ότι η Ελλάδα γέννησε το θέατρο και παράλληλα δεν υπάρχει το μάθημα του θεάτρου στα σχολεία! Είναι να γελάς…
Μαργαρίτα: Πλέον υπάρχει, αλλά με τι τρόπο υπάρχει.. Δίνοντας μια κόλλα χαρτί στα παιδιά να ζωγραφίσουν.
Θοδωρής: Αυτό εννοώ, αυτό ακριβώς εννοώ είναι για να γελάς. Και καυχιούνται για την Επίδαυρο και τον ιερό αυτό τόπο, που γέννησε το θέατρο και έρχονται ξένοι επί τούτου. Στα σχολεία πλέον δεν διδάσκεται καμία αρχαία τραγωδία με τη μορφή του θεάτρου, όλο αυτό είναι αστειότητα. Δεν διδάσκονται θέατρο τα παιδιά, δεν πάνε εκδρομή στην Επίδαυρο. Θα έπρεπε όλα τα σχολεία να πηγαίνουν εκδρομή στην Επίδαυρο! Απλά πράγματα λέω τώρα, οπότε για ποιο πολιτισμό να μιλήσεις; Μόνο για ευκαιριακό πολιτισμό μπορεί να συζητήσεις. Μιλάω για τον σύγχρονο πολιτισμό, που αν σου κάτσει μία δουλειά, αν σου κάτσει μία παράσταση, η οποία θα έχει πρόταση καλλιτεχνική και ότι θα πάει παρακάτω... Πχ ο Θόδωρος Τερζόπουλος απομονώθηκε και καλά έκανε, εννοώ ότι δεν ασχολήθηκε με την Ελλάδα δεν περίμενε ποτέ τίποτα και δημιούργησε ένα δικό του κόσμο, που πάνε νέα παιδιά διδάσκονται από αυτόν, οπότε θεωρώ ότι ένα παράδειγμα. Για μένα είναι αστείο πράγμα να συζητάμε για πολιτισμό, γιατί πραγματικά πιστεύω ότι όλα ξεκινάνε από την εκπαίδευση. Όταν το πρότυπο των παιδιών είναι ο Σεφερλής, γιατί πραγματικά έχει εισβάλει ο Σεφερλής στους εφήβους και στα νέα παιδιά του Δημοτικού αυτό κάτι σημαίνει, ότι υπάρχει ένα έλλειμμα πολιτισμού στο σχολείο, όταν δεν υπάρχει άλλη πρόταση και υπάρχει η πρόταση του Σεφερλή, θα πάνε τα παιδιά στο Σεφερλή.
Κλείνεις τα μάτια ονειρεύεσαι;
Θοδωρής: Είμαι πολύ ρεαλιστής, αλλά τα όνειρα τα ρεαλιστικά, που κάνω, παύουν να είναι όνειρα και προσπαθώ να τα κάνω πραγματικότητα μ' έναν τρόπο, οπότε θεωρώ ότι το όνειρο δημιουργεί κάτι άπιαστο…
Μαργαρίτα: Ουτοπικό περιβάλλον.
Θοδωρής: Ναι, το οποίο για εμένα που δεν είμαι τέτοιος τύπος, ενώ το σκέπτομαι, θέλω και να γίνει, να το κάνω, θα πρέπει να το κάνω, δηλαδή ότι ονειρεύομαι και ότι σκέφτομαι θέλω να το κάνω, ασχέτως αν δε το κάνω, το όνειρό μου δημιουργεί μία ήττα μέσα μου. Οπότε ίσως είναι και ένα πρόβλημα προσωπικό αυτό με την έννοια του ότι δεν εκφράζομαι και δεν λέω αυτό που θέλω, γιατί εάν δεν το κάνω σημαίνει ότι δεν το θέλω.
Μαργαρίτα: Έχεις στοχοπροσήλωση.
Γέλια...
Θοδωρής: Πες τώρα ότι θα ήθελα να πάω στη Κουάλα Λουμπούρ ή να πάω στο διάστημα, άμα το πω θα θέλω να το κάνω….
Διαπιστώνω ότι ζούμε σε μία εποχή που τα παιδιά μας δεν μεγαλώνουν σε μια καλή κοινωνία μπορούμε να κάνουμε κάτι εμείς για να το αλλάξουμε αυτό;
Θοδωρής: Αυτό που εμείς μπορούμε να κάνουμε είναι ρωγμές στην καθημερινότητα μας, δηλαδή να μην αισθανόμαστε ασφάλεια στην καθημερινότητά μας. Να κάνουμε κάθε μέρα, κάτι το οποίο να μας μετακινεί από την ευθεία γραμμή. Αυτό στα μάτια των παιδιών αποτυπώνεται όταν βλέπει τον γονιό του να κάνει κάτι διαφορετικό στην καθημερινότητά του πχ μία βόλτα το βράδυ στις 21:00 να πάμε να περπατήσουμε, γιατί το 99% κάθεται στο σπίτι, στην τηλεόραση και δεν μιλάει κανένας με κανέναν μέσα στο σπίτι, γιατί ο άντρας και η γυναίκα γυρίζουν κουρασμένοι και το παιδί είναι κουρασμένο από το διάβασμα, οπότε δημιουργείται μία παραίτηση, θεωρώντας ότι αυτή είναι η κανονικότητα, ενώ μπορεί μία ρωγμή μέσα σ' αυτό να φέρει τη διάφορα, όπως για παράδειγμα να φύγουν και οι τρεις και πάνε ένα διήμερο και ας πάρει απουσίες το παιδί δε τρέχει τίποτα, γιατί τη ζωή πρέπει να τη δεις λίγο διαφορετικά. Ρωγμές πρέπει να κάνουμε, δε χρειάζεται να αλλάξουμε το κόσμο, αλλά ρωγμή, ρωγμή, ρωγμή μπορεί και να τον αλλάξουμε!!!
Μαργαρίτα: Και μονάδα, μονάδα, φτιάχνεται το σύνολο….
Τώρα, δώσε μου μια απάντηση χωρίς ερώτηση, τι θα ήθελες να σε ρωτήσει ένας δημοσιογράφος, που δε το έχει κάνει μέχρι σήμερα ...
Γέλια ….
Θοδωρής: Πολύ ωραίο!!! Παύση
Θοδωρής: Είναι κάτι που με απασχολεί στο διευρυμένο τώρα… Τι είναι αυτό που μου συμβαίνει λίγο πριν βγω στη σκηνή; Γέλια, να απαντήσω κι’ όλας.
Μαργαρίτα: Θέλεις;
Θοδωρής: Ε, ναι βέβαια θέλω. Μου αρέσει γιατί είναι ένας φόβος που έχω…
Μαργαρίτα: Και θες να τον καταπολεμήσεις;
Θοδωρής: Προσπαθώ, προσπαθώ αλλά δύσκολο, νιώθω μία μοναξιά τεράστια, η οποία ανακάλυψα πρόσφατα, επειδή κάνω ψυχοθεραπεία και κατάλαβα ότι νιώθω μόνος εκεί τελείως και λίγο μετέωρος, οπότε παθαίνω πανικό μ' έναν τρόπο, ακραίο πανικό και εκεί νιώθω ότι έχω την ανάγκη της επικοινωνίας με τους άλλους ανθρώπους, οπότε όταν βγαίνω στη σκηνή τα δευτερόλεπτα πριν και μετά είναι η λαχτάρα μου για να συναντήσω μάλλον άλλους ανθρώπους.
Μαργαρίτα: Βλέπεις αντιδράσεις από εκεί επάνω που σε βοηθούν να προχωρήσεις;
Θοδωρής: Ναι, αμέ!
Μαργαρίτα: Γιατί φαντάζομαι πάνω στο πανικό σου μια αντίδραση του τύπου ένα χαμόγελο, ένα ξεκάρδισμα, ενδεχομένως να σε βοηθήσει να πας ένα βήμα παραπέρα.
Θοδωρής: Σίγουρα, σίγουρα, όχι μόνο ένα βήμα. Με εκτινάσσει πολύ ψηλά.
Έχεις "ζηλέψει" δουλειά που θα ήθελες να είσαι μέρος αυτής;
Θοδωρής: Ναι, σίγουρα, σίγουρα, η αλήθεια είναι ότι είχα πάει μία φορά να δω παράσταση στο Volksbühne στο Βερολίνο και είχα πει μακάρι να έπαιζα σ' αυτήν την παράσταση ήταν ένα έργο του Μπρεχτ «Αυτός που λέει ναι και αυτός που λέει όχι». Το έβλεπα και είχα πάθει πλάκα και λέω κοίτα να δεις τι ωραίο που είναι, μια τέτοια παράσταση έχω ζηλέψει, επίσης του Μιχαήλ Μαρμαρινού, που είχα δει τον «Εθνικό Ύμνο» στο Θησείο όταν ήμουν φοιτητής. Νομίζω κιόλας, ότι είναι ένας λόγος που συνέχισα να κάνω θέατρο. Μου αρέσει πολύ να βλέπω παραστάσεις, το κάνω με πολύ κέφι, δε με πιάνει ζήλεια. Είναι άλλο θέμα αν θα ήθελα να παίζω, από θαυμασμό και μόνο, είναι δυο –τρεις που θα ήθελα να είμαι κομμάτι αυτών. Μα πως αλλιώς θα γινότανε, αλλιώς δε θα μπορούσαμε να κάνουμε θέατρο, με την έννοια ότι παίζεις και λες ξέρω τι παίζω, άρα σημαίνει ότι έχεις αποδομήσει πια το κομμάτι της τέχνης και είσαι ένας εκτελεστής πάνω στη σκηνή. Όταν βλέπεις παραστάσεις, που σε πάνε παραπέρα τότε λες «τι ωραία».
Μαργαρίτα: Αυτό είναι και το ζητούμενο για μένα, να σε πηγαίνουν ένα βήμα παραπέρα ως ηθοποιό, καλλιτέχνη και ως άνθρωπο.
Θοδωρής: Ακριβώς!!!
Και κάπως έτσι αυτή η υπέροχη κουβέντα έφτασε στο τέλος της….
Πληροφορίες για την παράσταση: εδώ
