Επιμέλεια συνέντευξης: Κωνσταντίνος Πλατής
Ποιες σκέψεις σε οδήγησαν στην επιλογή αυτού του ποιήματος;
Η «Σονάτα του σεληνόφωτος» είναι ένα απ τα αγαπημένα μου ποιήματα. Συχνά κατέφευγα σε αυτό, σε διάφορες φάσης της ζωής μου. Το 2017, στην πανσέληνο του Αυγούστου, αποφάσισα να το αφηγηθώ με τη συνοδεία ενός πιάνου. Η ιδέα αυτή εξελίχθηκε σε κανονική παράσταση, εμπλουτίστηκε με τρία τραγούδια και συνεχίζει το ταξίδι της, δίνοντας μου μεγάλη χαρά κάθε φορά που καταπιάνομαι μαζί της.
Τι συμβολίζει κατά τη γνώμη σου η γυναίκα με τα μαύρα ως ήρωας του έργου;
Δεν ξέρω αν συμβολίζει κάτι αυτή η γυναίκα, πάντως σίγουρα, η ηρωίδα αυτή, μέσα απ τα λόγια του Ρίτσου, μιλά στην καρδιά πολλών από μας. Στο ποίημα τίθενται σημαντικά συναισθήματα και καταστάσεις – όπως ο έρωτας, ο θάνατος, η μοναξιά, η χαρά ή το πένθος), που απασχολούν καθημερινά τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως φύλου.
Ξεχωρίζεις κάποιους στίχους από το κείμενο και γιατί;
Μου είναι λίγο δύσκολο να διαλέξω κάποιο σημείο διότι κάθε στίχος κρύβει μια πολύ ισχυρή εικόνα για μένα. Ίσως να διάλεγα τον πλέον γνωστό ..
«Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα,
μοναχός στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί..»
Ακούγεται σκληρό αλλά είναι πολύ πραγματικό.
Ποια είναι τα σχέδια σου για τη συνέχεια;
Εκτός από τη «Σονάτα», συνεχίζουμε τις παραστάσεις στο Δημοτικό θέατρο Πειραιά, με τη «Ρένα» του Αύγουστου Κορτώ (σε σκηνοθεσία της Νικαίτης Κοντούρη, με την Υρώ Μανέ, τον Άγη Εμμανουήλ, τον Μιχάλη Αβρατόγλου και με ζωντανή μουσική απ’ τον Παναγιώτη Τσεβά και τον Κώστα Νικολόπουλο)– λόγω μεγάλης επιτυχίας, πήραμε παράταση μέχρι τις 16 Απριλίου. Με τη «Ρένα» θα ταξιδέψουμε και στην Κύπρο για τρεις παραστάσεις στα τέλη Μαρτίου.
Παράλληλα, έχω ξεκινήσει πρόβες για τους Πέρσες του Αισχύλου σε μια εκδοχή πιο σύγχρονη , που θα ανέβουν στις αρχές Απριλίου σε σκηνοθεσία του Μιχάλη Καλαμπόκη.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
