Iππόκαμπος μια δεύτερη σεζόν για μια παράσταση με στόχο σας το νεανικό κοινό και όσους πιστεύουν στην δύναμη του ρομαντικού έρωτα. Είναι η παράσταση σας απάντηση στην σκληρότητα της εποχής;
Θύμιος Διαμάντης: Η τέχνη που θέλουμε γενικότερα να κάνουμε στοχεύει στην σκληρότητα των όσων ζούμε σήμερα. Αν δεν το κάνει η τέχνη, τότε δεν μπορεί κανείς. Ο έρωτας δεν μπορεί να μείνει ανεπηρέαστος, όταν όλα γύρω μας καθημερινά φαίνονται να γίνονται όλο και πιο σκληρά, πιο βίαια. Η οπτική μας στον Ιππόκαμπο στοχεύει στο μικρό εκείνο κομμάτι μέσα μας που παλεύει να κρατήσει ζωντανό τον ρομαντισμό.
Κώστας Κουτρούλης: Πιστεύω σ' αυτό που έλεγε ο Τσάπλιν στον Μεγάλο Δικτάτορα, ίσως τον αγαπημένο μου μονόλογο κινηματογραφικά και θεατρικά: ''Πιο πολύ από την εξυπνάδα, χρειαζόμαστε την ευγένεια.'' Κι αυτό το είπε το 1940. Κι όμως, λίγοι φαίνεται να έδωσαν σημασία σε αυτό. Είμαι φύσει αισιόδοξος και πιστεύω πως ό,τι κάνουμε έχει ως στόχο το άτομο και μέσα από το άτομο η κοινωνία να μπορέσει να βρει μια ισορροπία. Κανείς δεν πιστεύει πως θα εξαλείψει την κακία κι όσα μας ταλαιπωρούν, αλλά σίγουρα ο δικός μας ''ρομαντισμός'' υφίσταται από τη στιγμή νομίζω που πιστεύουμε πως το πιο σημαντικό στοιχείο ενός ανθρώπου είναι οι αισθήσεις και η εν συναίσθηση. Θα αντάλλαζα ένα μάτσο ''έξυπνος'' ανθρώπους για έναν ευγενικό. Έτσι προσπαθούμε να προσεγγίσουμε και την παράσταση μας. Ως μια υπενθύμιση των συναισθημάτων μας και της ίδιας μας της ζωής που είναι εκεί, με τα καλά και τα κακά της.
Γιατί το ονομάσατε Ιππόκαμπο;
Θύμιος Διαμάντης: Το όνομα , μετά από αρκετή αναζήτηση και σκέψη , ήταν μία ιδέα της πρωταγωνίστριας μας, της Βερόνικας. Η αρχική σκέψη ήταν ο τίτλος ‘να θυμάσαι πως με λένε’. Και οι δύο τίτλοι έχουν άμεση συσχέτιση με τη μνήμη. Ο ιππόκαμπος, προφανώς αρχικά φέρνει στον νου το μικρό θαλάσσιο πλάσμα, όμως είναι και ένα όργανο που έχουμε
όλοι μας και είναι υπεύθυνο για τη σωστή λειτουργία της μνήμης, ο ιππόκαμπος του εγκεφάλου. Σε περίπτωση δυσλειτουργίας, ο άνθρωπος ενδέχεται να μην μπορεί να αποθηκεύει μνήμες ή να ξεχνάει. Η παράσταση , σαν πυρηνικό θέμα της , έχει τη μνήμη. Επομένως , ο τίτλος μεν δημιουργεί μια περιέργεια για το τι πρόκειται να δούμε,
και από την άλλη ταυτίζεται με την παράσταση και δικαιολογείται από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα , όταν ο μουσικός μας , Βασίλης Ράλλης, μας πληροφορεί για το που θα συμβεί ό,τι πρόκειται να παρακολουθήσουμε, στους ιππόκαμπους του Δημήτρη και της Βερόνικας.
Κώστας Κουτρούλης: Ήταν ιδέα του Θύμιου, μια μέρα ήρθε στην πρόβα και έφερε ένα κείμενο που ανέλυε το κομμάτι εκείνο του εγκεφάλου που ευθύνεται για τις αναμνήσεις μας - όλη η παράσταση αφορά την διαχείριση τους - οπότε δεν θα μπορούσε να ταιριάξει κάτι καλύτερα!
Η παράσταση βασίζεται κυρίως στον αυτοσχεδιασμό ; Πως δουλέψατε με τους ηθοποιούς πάνω σ αυτό;
Θύμιος Διαμάντης: Ο Δημήτρης και η Βερόνικα είναι δύο ‘έξυπνοι’ ηθοποιοί. Πολύ έξυπνοι. Αυτό σημαίνει πως μπορούν να δημιουργήσουν έργο, από εκεί που δεν υπάρχει, από μία απλή ιδέα, από μία ελάχιστη οδηγία. Πάνω σε αυτό τους το προνόμιο ‘πατήσαμε’ με τον Κώστα, για να δημιουργήσουμε μια αληθινή ιστορία αγάπης. Αληθινή όχι ως προς
τα περιστατικά και την πλοκή αλλά ως προς την ποιότητα των αισθημάτων τους. Η αλήθεια τους δεν θα μπορούσε να βγει μέσα από έτοιμο κείμενο, ή έστω θα ήταν λειψή. Επομένως , ο αυτοσχεδιασμός ήταν μονόδρομος και δώρο προς εμένα και τον Κώστα ώστε να κάνουμε τα πρώτα βήματα στην συγγραφή αρχικά και στη σκηνοθεσία, στη συνέχεια.
Κώστας Κουτρούλης: Θεωρούμε πως η παραγωγική διαδικασία κατά την οποία ο ηθοποιός γίνεται συν δημιουργός είναι από τις πιο γοητευτικές στο επάγγελμά μας. Όντας κι εμείς ηθοποιοί και σίγουρα νέοι στο κομμάτι της σκηνοθεσίας και της συγγραφής πήραμε πάρα πολύ υλικό από τις πρόβες με τα παιδιά. Ο καθένας μετά σπίτι καθόταν κι έγραφε και μοιράζαμε την δουλειά (με τον Θύμιο) αλλά το πιο σημαντικό ήταν η πρόβα. Και ακόμα πιο σημαντικό το πόσο τα παιδιά (η Βερόνικα και ο Δημήτρης) ήταν ανοιχτοί να δοκιμάσουν ό,τι μας κατέβαινε στο κεφάλι. Και σίγουρα το πιο δύσκολο κομμάτι είναι αυτό της αναίρεσης, όταν πρέπει να αποφασίσεις τί είναι περιττό και πρέπει να το βγάλεις, όσο κι αν το αγάπησες κι όσο κι αν προσπάθησες, πρέπει να κάνεις μια επιλογή. όπως και στο έργο μας, οι επιλογές καθορίζουν το αποτέλεσμα. Τί επιλέγεις να θυμάσαι;
Ο Χώρος Κ4 δημιουργήθηκε από μια ομάδα ρομαντικών καλλιτεχνών με ποιον στόχο;
Θύμιος Διαμάντης: Με στόχο να γίνουμε διάσημοι και να βγάλουμε λεφτά, πολλά λεφτά. Προφανώς αστειεύομαι. Ο χώρος Κ4 είναι το καταφύγιο μας. Εκεί μέσα, μιλάμε μια διαφορετική γλώσσα μεταξύ μας, διαφορετική απ’ ότι θα μιλήσουμε λίγο πριν στον καφέ μας, ή λίγο αργότερα στο ποτό μας. Στόχος μας είναι να εκφράσουμε όσα δεν εκφράζονται, να τα κοινωνήσουμε και να τα αφήσουμε ανοιχτά για το κοινό. Με όσα καταπιανόμαστε, είναι οι αλήθειες μας, οι έγνοιες μας, τα όνειρα μας. Και όλοι , στον χώρο αυτό, σεβόμαστε και αγκαλιάζουμε τα όνειρα και τους δαίμονες του καθενός μας. Αυτό είναι μαγικό και συνάμα απαραίτητο. Αναγκαίο.
Κώστας Κουτρούλης: Η ιδέα του χώρου βασίστηκε στο πως οι τέχνες της μουσικής, της ζωγραφικής και του θεάτρου μπορούν να συνυπάρξουν στον ίδιο χώρο από διαφορετικούς καλλιτέχνες. Έτσι ξεκινήσαμε. Στην πορεία καταλάβαμε πως αυτό που βασικά χρειαζόταν είναι η σχέση μας με το φυσικό, εξού και το συμπληρωματικό όνομα του χώρου (Οι Άνθρωποι που Ακολουθούν τη Γη), που είναι μέρος του ποιήματος 25 από το Τάο Τε Κινγκ του Λάο Τσε. Το Τάο, λέει ο Λάο, ακολουθεί ό, τί είναι φυσικό. Στόχος λοιπόν και του χώρου είναι αυτός: Να ακολουθούμε ό,τι βρίσκεται στην ροή μας σε σχέση με την φύση, να πετύχουμε την αρμονία.
Με ποια λόγια συστήνετε εσείς τον χώρο σας;
Θύμιος Διαμάντης: Ο χώρος του Κ4 , είναι κάτι το οικείο. Παρόλο που βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας με την κίνηση, τις φωνές και τα κορναρίσματα, από τη στιγμή που θα κλείσει η πόρτα, ξεκινάει ένα ταξίδι για όλους, ηθοποιούς και κοινό, όπου
ξαφνικά οριακά ξεχνάς που βρίσκεσαι. Επίσης, ως χώρος , είναι αμιγώς χώρος τέχνης. Εκεί μέσα θα παρακολουθήσεις θέατρο, συναυλίες, εκθέσεις ζωγραφικής,θα δεις πάνω από 20 διαφορετικά μουσικά όργανα , η τέχνη αναπνέει συνεχώς και εσύ την οσμίζεσαι θες δε θες.
Κώστας Κουτρούλης: Ένας χώρος ελευθερίας, έκφρασης και δημιουργίας, ένας χώρος που θέλει να δώσει έδαφος σε όποιον το ζητήσει. Ένας χώρος συνύπαρξης και επικοινωνίας. Το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα πάει κι έρχεται, θα κριθεί από κριτικούς και κοινό. Η συνύπαρξη και η συν δημιουργία είναι το ζητούμενο.
Θύμιο και Κώστα θα σας βλέπουμε στο εξής σαν συγγραφικό σκηνοθετικό δίδυμο;
Θύμιος Διαμάντης: Για μένα θα ήταν ευχής έργον. Επίσης, με συμφέρει γιατί το όνομά μου θα είναι πάντα πρώτο και του Κώστα δεύτερο. Πολλοί μας ρωτάνε ποιος έγραψε το έργο και ποιος σκηνοθέτησε και όταν τους απαντάμε ότι και οι δύο κάναμε και τα δύο, απορούν. Απορούν γιατί και το κείμενο ως κείμενο αλλά και το έργο σαν αισθητική και ο χαρακτήρας του, είναι σαν να επιμελήθηκαν από έναν άνθρωπο, από μία σκέψη. Και αυτό συνέβη με τον Κώστα από την πρώτη στιγμή. Η ταύτιση στο αρχικό όραμα και στη συνέχεια στη δουλειά μας, ήταν απίστευτη και νιώθω τρομερά ευγνώμων γι' αυτό.
Κώστας Κουτρούλης: Με τον Θύμιο δουλέψαμε πολύ υγιώς, σε όλη την πορεία και ήταν πραγματικά υπέροχο το πως αλληλοσυμπληρωνόμασταν, ακόμα και με μια ματιά. Δεν ξέρω πως θα τα φέρει η ζωή, πάντως ήδη ετοιμάζουμε καινούρια δουλειά για τον Μάρτιο που θα συνυπάρξουμε σε άλλα πόστα ο καθένας σε παράσταση έκπληξη!
Πληροφορίες για την παράσταση: εδώ
